บอกตรงๆเลยว่าได้รับแรงบันดาลใจจากระทู้แนะนำ

เวลาเราฟังใครสักคนวิจารณ์คนอื่นที่หน้าตา รูปร่าง สีผิว
ถ้าเขาเป็นคนที่เราไม่ชอบเราอาจจะตลก ขำ สะใจ
แต่ถ้าเขาเป็นคนที่เรารักล่ะ เราคงรู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ และอยู่ไม่สุข
หรือสักวันอาจจะเป็นเราเองก็ได้ที่โดนล้อให้ขำขัน ซึ่งตอนนั้นเราคงไม่ขำด้วย

เรื่องบางเรื่องอาจเป็นปมด้อยของเขา
(จริงๆไม่อยากใช้คำว่าปมด้อย เพราะปมด้อยจริงๆมันไม่มีหรอก
มันเป็นสิ่งที่ใครก็ไม่รู้สร้างไว้ ทำให้คนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเอง
ซึ่งเรามองว่าไม่สร้างสรรค์เอาซะเลย)
จี้ใจดำเขา กระทบกระเทือนต่อจิตใจ ทั้งๆที่เขาเองไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนั้น
เราว่าไม่ควรมีใครในโลกที่สมควรถูกดูถูกถากถางในสิ่งที่เขาเองก็กำหนดไม่ได้

คนที่ผิวคล้ำ ก็พ่อแม่เขาผิวคล้ำ สีผิวก็ต้องคล้ำสิ ถ้าเขาผิวขาวก็แปลก
คนที่เขาอ้วน  เขาก็อ้วนของเขา ไม่ได้ยืมขาเรายืนสักหน่อย  ทำไมเราต้องเดือดร้อน
                    (ไม่ต้องไปห่วงสุขภาพเขาหรอก เตือนพอหอมปากหอมคอก็ฟังได้ ไม่ใช่ล้อเอามัน)
คนที่หน้าตาไม่ดี เขาก็ไม่ได้เป็นคนเลือกปากจมูกคิ้วตาก่อนมาเกิดซะหน่อย
         ขี้เหร่กว่าหรือนางฟ้าเทวดามาจุติก็ไม่ควรวิจารณ์หน้าตาใคร
         เพราะถ้าเขาเลือกได้ ก็อยากเกิดมาสวยๆหล่อๆทั้งนั้นแหละจ้ะ
เตี้ย ตัน สิว เหม็น ใครๆก็อยากสูงสาวใสไร้สิวหอมดังดอกไม้ทั้งนั้นแหละ  ล้อเขามากๆเขาก็อายเป็น

จะตำหนิหรือวิจารณ์ใครว่ากันที่การแสดงออกดีกว่า
กิริยามารยาท การพูดจา การกระทำ ผลงานจากการทำงาน หรืออะไรก็ตามที่มันมาจากพฤติกรรม
เพราะมันผ่านสมอง ผ่านการคิด และตัดสินใจ เป็นความตั้งใจ

เรารู้ว่าเปลี่ยนยาก เพราะเราอยู่กับมันมานาน ใครๆก็หัวเราะ ล้อเลียนกันจนชิน
แต่ถ้าเราไม่เริ่มปรับเปลี่ยนกันตอนนี้  มันก็จะสะสมไปถึงลูกหลายเราในอนาคตนะคะ
ใครจะไปรู้ว่าลูกหลานเราอาจจะเกิดมาตัวดำ อ้วน ขี้เหร่ หรืออะไรก็ตามที่คนในยุคต่อไปไม่นิยม
แล้วเราจะเจ็บปวดยิ่งกว่าเราโดนเองหลายเท่า