เท้าความก่อนว่าเรามีอาชีพค้าขาย หลายๆครั้งมักมีคนหลายประเภทเข้าร้านเรามา ไม่ได้มาเพื่อซื้อของ แต่บ้างก็มาขโมยของ บ้างก็มิจฉาชีพ บ้างก็พวกคนสติไม่ดี เมายา เมาเหล้า หลายครั้งเราระแวงมากค่ะ กลัวคนทำร้ายกลัวโดนหลอกเพราะโดนมาหลายครั้งมาก เคยมีแม่ค้าบางคนโดนคนเมายาทุบ ร้านเราก็คนบ้าเข้าหลายครั้ง แต่บางครั้งจะมีผู้ด้อยโอกาสเข้ามาขอความช่วยเหลือ เช่น  บางคนเข้ามาขอเงิน ขอข้าวสารบ้าง ซึ่งเราไม่มีเราก็ปฏิเสธไป แต่ทุกครั้งที่ปฏิเสธ ในใจลึกๆเรารู้สึกผิดมากๆ สงสารเค้า มานึกเสียใจทีหลังตลอดว่าทำไมแค่นี้ถึงไม่ช่วยเค้า ทำไมไม่เดินไปซื้อข้าวให้เขากิน แต่เพราะว่าโดนทำร้ายมาเยอะ มันทำให้เราติดนิสัยที่จะต้องใจร้ายกับคนแปลกหน้าตลอด เพราะกลัว
    เมื่อวานเจอผู้หญิงคนนึงเดินมาขายพระ เราก็บอกว่าเราไม่สนใจหรอกเราไม่ใส่พระ เขาก็บอกช่วยพี่ไหม ช่วยซื้อ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์เราเหลือเงินสดแค่ 600 บาท เราก็เลยบอกว่าไม่ได้หรอกหนูก็ไม่พอ เขาก็เดินเศร้าออกไปเหมือนจะร้องไห้ พอเรากลับบ้านมาเรารู้สึกแย่มากค่ะ สงสารเค้ามาก คิดตลอด นอนร้องไห้เลย อย่างน้อยน่าจะให้เขาสักร้อยนึง มันอาจจะต่อชีวิตเขา หรือซื้อข้าวให้เขากินสักมื้อ ทำยังไงดีที่จะขจัดความคิดนี้ออกไป มันเป็นความรู้สึกผิดที่แย่มาก ไม่ได้อยากเป็นคนใจดำเลย แต่เราก็ปฏิเสธคนอื่นก่อนทุกครั้ง เคยคิดเสมอว่าถึงแม้เราโดนทำร้ายบ่อยๆ โดนเอาเปรียบ ก็อย่าทำตัวใจดำเลย อยากเป็นคนดีให้มากกว่านี้ แต่ก็ปฏิเสธไปอัตโนมัติแล้วมานั่งเสียใจทีหลังทุกที