ผมไม่เคยมีเหตุการณ์เสียคนที่รักมากๆมาก่อนตั้งแต่เกิดมา ผมก็รู้ดีว่าถ้าวันนั้นมาถึงความรู้สึกผมจะเป็นยังไง ซึ่งผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย เพราะผมไม่อยากจะมีความรู้สึกที่เหมือนกับการที่สูญเสียคนที่รักมากๆ ตอนนี้ผมกำลังจะเรียนจบแล้ว คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผมคือปู่กับย่า เขาเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กๆ ส่งผมเรียนจนเข้ามหาลัยจากนั้นพ่อและแม่ผมที่แยกทางกันก็ช่วยกันส่งผมเรียนต่อ ซึ่งความผูกพันธ์ของผมที่มีต่อพ่อแม่น้อยมากครับ เพราะพวกเขาไม่ได้เลี้ยงดูผม บ้านของผมมีกันอยู่ 5 คน คือปู่ ย่า อา และเมียของอา ซึ่งเมียของอา ผมไม่ชอบเขาตั้งแต่ยังเด็กจนปัจจุบันก็ไม่ชอบครับ ผมเคยคิดเล่นๆเมื่อตอนที่ยังเด็กมากๆว่า ถ้าเกิดวันนึงผมโตขึ้นแล้วปู่กับย่าผมไม่ได้อยู่กับผมแล้ว ผมคงเสียใจมากๆ และผมก็คิดมาตลอดว่าผมไม่อยากโตเพราะยิ่งผมโต เขาก็เริ่มแก่มากขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ผมกลับบ้านช่วงปิดเทอม ผมยังมีปู่กับย่าที่คอยอยู่ที่บ้าน แต่ผมก็คิดไปอีกว่าถ้าเกิดเขาทั้งสองคนจากเราไป มันทำให้ผมไม่อยากกลับบ้าน บ้านที่ผมอยู่ตั้งแต่เด็กๆจนย้ายไปมหาลัย เพราะจะให้ผมกลับไปแล้วมีแค่อาผมกับเมียของอา ผมคงไม่โอเคแน่ๆ ทุกวันนี้ย่าผมขายขนมจีนที่อากาศร้อนๆ ผมตั้งใจว่าผมอยากรีบเรียนให้จบแล้วรีบทำงานหาเงินโดยที่ผมจะบอกเขาว่าไม่ต้องขายแล้ว และให้นอนอยู่บ้านสบายๆ และวันนี้ผมได้รับสายจากที่บ้านว่าปู่ของผมเข้าโรงพยาบาล ปู่ผมที่อายุจะ 80 แล้ว สุขภาพร่างกายของปู่ผมไม่ค่อยจะดีเหมือนแต่ก่อน เข้าโรงพยาบาลบ่อยมากๆ และบางทีก็เดินไม่ไหว ตัวสั่น ทุกครั้งที่ทางบ้านโทรมาหาผม ใจผมมักจะเต้นทุกครั้งเวลาจะรับสาย เพราะผมกลัวว่าเขาโทรมาพร้อมกับข่าวร้าย บางทีที่ผมได้ยินข่าวว่าปู่ผมไม่สบาย หรือเข้าโรงพยาบาล ผมก็จะแอบร้องไห้คนเดียวเพราะผมกลัวว่าผมจะเสียปู่ของผมไป และผมก็สงสารย่าของผม ถ้าเกิดวันนั้นมาถึง ย่าของผมจะต้องเหงามากๆแน่ๆ เพราะทุกๆวัน อาของผมกับเมียเขาจะออกไปทำงาน กว่าจะกลับก็มืดค่ำ ผมเข้าใจถึงเรื่อง เกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่ในชีวิตผม 22 ปี ผมยังไม่เคยสูญเสียคนที่ผูกพันธ์มากๆเลย ผมรู้ว่าทุกคนต้องพบเจอกับความสูญเสีย แต่ทำไมผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับผมเลย ผมภาวนาให้ปู่ของผมอยู่เห็นความสำเร็จของผมก่อน ผมอยากให้เขาเห็นผมทำงานหาเงินเลี้ยงดูตัวเองได้ เลี้ยงดูพวกเขาได้ กระทู้นี้ผมแค่อยากมาระบายความรู้สึกออกมา ขอไปร้องไห้ก่อนครับ ขอบคุณมากครับ