พ่อกับเเม่เเยกทางกันตั้งเเต่เราเล็กๆทั่งคูเขาก็เเต่งงานใหม่ซึ่งตอนนี้เราก็16ล่ะก็ไม่ได้รู้สึกขาดความอบอุ่นไรขนาดนั้นเราอยู่กับเเม่เเต่พ่อก็จะมาหาเราทุกวันอาทิตย์เขาให้เงินเราเป็นรายเดือนมันก็พอสำหรับเรานะพ่อจะรับผิดชอบเรื่องเรียนค่าเทอมค่าโทรศัพท์ส่วนเเม่จะรับผิดชอบค่ากินก่อนเราจะอายุ16อ่ะชีวิตมันโครตดีเลยเราอยากกินไรก็ได้กินเเทบไม่ได้อดเเม่เรากับพ่อเลี้ยงทำงานรับจ้างให้โรงงานนะรายได้ค่อนข้างดีเลยเเต่พอช่วงโควิดงานก็น้อยทำให้เเม่มีรายได้น้อยบวกกับพ่อเลี้ยงมันติดยาด้วยคือมันต้องเสพยาเพื่อให้มีเเรงทำงานอ่ะเเม่รู้นะตอนนั้นเเม่บอกให้มันเล็กเเต่ไม่รู้คุยกันไงสุดท้ายก็ยอมมันเเต่เเม่ไม่บอกเราให้มันเเอบดูดเเต่เราก็รู้เเหละมันติดยาบวกกับเกมพนันบวกกับไม่มีงานที่นี้ชีวิตบันเทิงเลยงานไม่ทำดูดยาติดเกมลูกนี้เเถมไม่มีกินเคยมีรถตอนนี้ไม่มีล่ะเขายึดไปตรงนี้เเหละที่อยากบอกคือรถอ่ะตอนเเรกเเม่เค้าก็ไม่มาเบียดเบียนเงินเราหรอกนะเเต่พอช่วงโควิดอ้ะเเม่เริ่มมาขอยืมเงินไปจ่ายค่ารถค่ากินตลอดตอนเเรกๆก็ให้เพราะไม่อยากทะเลาะแม่จะพูดตลอดว่าเดือนนี้เดือนสุดท้ายเเล้วเเม่จะทยอยคืนให้นะเดือนหน้าจะไม่ยืมสุดท้ายก็ยืมพอไม่ให้โทรมาด่าทวงบุญคุณหาว่าจัวเองไม่รวยบ้างไรบ้างไล่ไปอยู่กับพ่อบ้างขู่จะไปด่าที่รรจนเราหมดความอดทนเลยยื่นคำขาดว่าไม่ให้ยืมจนรถโดนยึดแต่เราก็คิดนะว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นเเต่ป่าวเลยเหมือนเดิมเป๊ะเเค่ชับมอไซด์เก่าๆล่ะไปทำงานโรงงานเหมือนเดิมเเต่ไม่เหมือนเดิมคือนี้จ้าค่ารถค่าเงินไปโรงเรียนเราออกเองหทดเลยเค้าออกเเต่ค่าข้าวที่มากินที่บ้านซึ่งได้มาม่าก๋วยเตี๋ยวของเหลือจากป้าข้างบ้านกระเพราเเค่นี้ซ้ำกันเป็นเดือนปกติจะมีขนมให้กินตอนนี้ไม่มีอะไรเลยในตู้เย็คือมีเเต่น้ำเปล่าเราเหนื่อยมากจนบ้างครั้งจะไปอยู่กับพ่อหรือไม่ก็ฆตตแต่ก็หาวิธีอยู่เเหละเเต่ก็ไม่กล้าทำยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป...