ขอเล่าช่วงก่อนเข้ามหาลัยก่อนนะคะว่าช่วงนั้นอยากเข้ามหาลัยมากจริงๆ อยากเจออะไรใหม่ๆ สถานที่ใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ แต่พอได้มาจริงๆแล้ว กลับไม่มีความสุข มันเคว้งคว้าง คิดถึงครอบครัว คิดถึงบ้านมากๆ ชีวิตในมหาลัยก็ไม่สนุก มีแต่เรียน แถมครูบางคนก็พูดจาไม่น่าเรียน จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างก็คิดไปคิดมาไม่ไปช่วยพ่อแม่ประหยัดเงิน บอกตัวเองทุกวันว่าสู้ๆ แค่4 ปี ไม่นานหรอก แต่ความจริงแล้วมันเศร้ามากจริงๆ กลับห้องมาก็ไม่รู้จะคุยกับใคร ปกติก็จะมีพ่อแม่ ปู่ย่า คอยคุยด้วยตลอด ถ้ายิ่งพ่อกับแม่มาหาทียิ่งคิดถึงบ้านสุดๆ พอพ่อแม่กลับมันเศร้าหนักกว่าเดิม ถ้าปล่อยให้ตัวเองว่างคิดเรื่อยเปื่อยคงนอนจมความเศร้าแน่ๆ T_T ทุกคนผ่านช่วงเวลาแบบนี้กันไปได้ยังไงบ้างคะมันไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลย….