เราชื่อฮานค่ะ ขอใช้นามสมมุติเรียกเพื่อนว่าจอย
คือเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ม.2ค่ะ อยู่ด้วยกันสองคนตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันสองคน และผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะพอสมควรเลย เวลาเราไม่สบายใจอะไรเราก็จะเล่าให้จอยฟังตลอด ปรึกษากัน เล่นด้วยกันจอยเคยบอกว่า"ถึงแม้ม.4จะต้องอยู่คนละห้อง แต่ตอนพักเที่ยงเราก็จะมาอยู่ด้วยกัน กลับบ้านพร้อมกัน" แต่พอขึ้นม.4จริงๆ เราอยู่คนละห้องกับจอย และแน่นอนสังคมมันต่างกัน เราเข้าสังคมไม่เก่ง ส่วนจอยเข้าสังคมเก่ง เลยไม่แปลกที่เราจะไม่ค่อยมีเพื่อน และจอยมีเพื่อนเยอะภายในระยะเวลาไม่กี่เดือน พักเที่ยง จอยเลยใช้เวลาอยู่กับเพื่อนใหม่มากกว่าเรา ทั้งถักเปียให้ ให้ลอกการบ้าน ไปกินข้าวกับเพื่อนใหม่ แต่พอเราชวนจอยไปกินข้าว จอยกลับไม่มา เราก็นั่งเหงากินข้าวคนเดียวแทบทุกวัน อยู่คนเดียวทั้งวัน ไม่มีเพื่อนเลย มีวันนึงที่จอยชวนเรากินข้าว เราก็ไปเพราะนึกว่ามีแค่เราสองคน ตอนนั้นเราดีใจมาก แต่พอถึงโรงอาหาร จอยกลับเอาคนอื่นมาด้วย ซึ่งมันทำให้เราอึดอัดมาก อะไรที่อยากเล่าให้จอยฟังก็ไม่ได้เล่า ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากคุย เพราะคนข้างๆจอยคือคนที่เราไม่รู้จักและไม่สนิท และวันต่อมาจิยก็ชวนไปกินข้าวอีกและเราขอให้จอยไปนั่งกับเราสองคน แต่จอยบอกว่าคนนี้ขอไปด้วย เราก็เลยปฏิเสธไป คือเราอยากอยู่กับจอยบ้างอ่ะ ไม่ใช่คนอื่น เราพยายามเข้าสังคมแล้ว พยายามทำไหร่มันก็ไม่ได้จริงๆ จนมาถึงวันนี้วันที่เราก็รู้ว่าต้องมาถึง วันที่เราทะเลาะกับจอย จอยบอกว่าไม่กล้าเข้าหาเรากลัวว่าเราจะรำคาญ และมัวแต่สนใจนู้นนี้จนลืมคนใกล้ตัว จอยเลยขอโอกาสแก้ตัวใหม่ แต่เราก็เลือกที่จะให้จอยไปอยู่กับเพื่อนใหม่ และเราเลือกที่จะตัดเพื่อนกับจอย
คือเราไม่อยากทนแล้ว มันหลายรอบแล้วที่จอยไม่มาหาเรา เราเป็นห่วงจอยมากเพราะตั้งแต่คบเพื่อนใหม่ จอยเหมือนไม่มีความเป็นตัวเองเลย แต่เราก็พูดไรไม่ได้ จอยห่วงความรู้สึกคนอื่นแทนที่จะห่วงความรู้สึกตัวเอง แต่บางทีถ้าเรามองอีกมุม จอยคงจะมีความสุขที่มีเพื่อนใหม่ๆเข้ามาในชีวิต และจะยิ้มได้มากกว่าอยู่กับเราก็ได้ แต่ก็เสียดายช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมาด้วยกัน ตอนนี้เหมือนอะไรๆที่ทำมาด้วยกันมันไม่มีความหมายอะไรเลย เพียงเพราะแค่จอยไม่ใช่คนเดิม
ทุกคนว่าเราผิดไหมที่ตัดเพื่อนกับจอย
ทะเลาะกับเพื่อน
คือเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ม.2ค่ะ อยู่ด้วยกันสองคนตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันสองคน และผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะพอสมควรเลย เวลาเราไม่สบายใจอะไรเราก็จะเล่าให้จอยฟังตลอด ปรึกษากัน เล่นด้วยกันจอยเคยบอกว่า"ถึงแม้ม.4จะต้องอยู่คนละห้อง แต่ตอนพักเที่ยงเราก็จะมาอยู่ด้วยกัน กลับบ้านพร้อมกัน" แต่พอขึ้นม.4จริงๆ เราอยู่คนละห้องกับจอย และแน่นอนสังคมมันต่างกัน เราเข้าสังคมไม่เก่ง ส่วนจอยเข้าสังคมเก่ง เลยไม่แปลกที่เราจะไม่ค่อยมีเพื่อน และจอยมีเพื่อนเยอะภายในระยะเวลาไม่กี่เดือน พักเที่ยง จอยเลยใช้เวลาอยู่กับเพื่อนใหม่มากกว่าเรา ทั้งถักเปียให้ ให้ลอกการบ้าน ไปกินข้าวกับเพื่อนใหม่ แต่พอเราชวนจอยไปกินข้าว จอยกลับไม่มา เราก็นั่งเหงากินข้าวคนเดียวแทบทุกวัน อยู่คนเดียวทั้งวัน ไม่มีเพื่อนเลย มีวันนึงที่จอยชวนเรากินข้าว เราก็ไปเพราะนึกว่ามีแค่เราสองคน ตอนนั้นเราดีใจมาก แต่พอถึงโรงอาหาร จอยกลับเอาคนอื่นมาด้วย ซึ่งมันทำให้เราอึดอัดมาก อะไรที่อยากเล่าให้จอยฟังก็ไม่ได้เล่า ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากคุย เพราะคนข้างๆจอยคือคนที่เราไม่รู้จักและไม่สนิท และวันต่อมาจิยก็ชวนไปกินข้าวอีกและเราขอให้จอยไปนั่งกับเราสองคน แต่จอยบอกว่าคนนี้ขอไปด้วย เราก็เลยปฏิเสธไป คือเราอยากอยู่กับจอยบ้างอ่ะ ไม่ใช่คนอื่น เราพยายามเข้าสังคมแล้ว พยายามทำไหร่มันก็ไม่ได้จริงๆ จนมาถึงวันนี้วันที่เราก็รู้ว่าต้องมาถึง วันที่เราทะเลาะกับจอย จอยบอกว่าไม่กล้าเข้าหาเรากลัวว่าเราจะรำคาญ และมัวแต่สนใจนู้นนี้จนลืมคนใกล้ตัว จอยเลยขอโอกาสแก้ตัวใหม่ แต่เราก็เลือกที่จะให้จอยไปอยู่กับเพื่อนใหม่ และเราเลือกที่จะตัดเพื่อนกับจอย
คือเราไม่อยากทนแล้ว มันหลายรอบแล้วที่จอยไม่มาหาเรา เราเป็นห่วงจอยมากเพราะตั้งแต่คบเพื่อนใหม่ จอยเหมือนไม่มีความเป็นตัวเองเลย แต่เราก็พูดไรไม่ได้ จอยห่วงความรู้สึกคนอื่นแทนที่จะห่วงความรู้สึกตัวเอง แต่บางทีถ้าเรามองอีกมุม จอยคงจะมีความสุขที่มีเพื่อนใหม่ๆเข้ามาในชีวิต และจะยิ้มได้มากกว่าอยู่กับเราก็ได้ แต่ก็เสียดายช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมาด้วยกัน ตอนนี้เหมือนอะไรๆที่ทำมาด้วยกันมันไม่มีความหมายอะไรเลย เพียงเพราะแค่จอยไม่ใช่คนเดิม
ทุกคนว่าเราผิดไหมที่ตัดเพื่อนกับจอย