คือเรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงคบกันตั้งแต่ม.1 เราเป็นเพศที่สามนะแล้วเพื่อนคนนี้ก็เป็นผู้หญิงคือตอนนั้นไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่มาสนิทกันช่วงตอนม.3จนตอนนี้ปี1แล้วเรารักกันมากหรือว่าเราคิดไปคนเดียวรึป่าวก็ไม่รู้ เพื่อนเราเป็นคนขี้หงุดหงิดง่ายโมโหร้ายเอาแต่ใจจะเอาอะไรต้องได้เดี๋ยวนั้นเรากับเพื่อนคนนี้เก็บความลับให้กันและกันรู้ทุกเรื่องของกันและกันผ่านทุกอย่างมาด้วยกันตั้งแต่ม.4เราคบเพื่อนคนนี้แค่คนเดียวเรารู้สึกว่าคบเยอะแล้วปวดหัวปัญหาเยอะบ้างพูดไม่จริงใจบ้างใส่หน้ากากบ้างเราเจอมาหมดแล้วแต่เพื่อนคนนี้เราถูกชะตามากซึ่งเราสองคนก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเด็กเรียบร้อยสักเท่าไหร่เกเรบ้างตามภาษาวัยรุ่น เรากับเพื่อนทะเลาะกันทุกรอบไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่เราให้ความสำคัญกับเพื่อนคนนี้มากไม่ว่าจะทะเลาะกันรึเวลาที่นอยกัน เราก็จะเป็นคนที่จะเข้าหาเพ่ือนคนนี้เสมอ ไม่ว่าจะเข้าไปขอโทษไม่ว่าใครจะถูกใครจะผิดเรายอมเพื่อนคนนี้มาตลอด เราทะเลาะกันแต่เรื่องเดิมๆเคยไม่คุยกันหลายเดือนเราก็เข้าหาตลอดน้อยมากที่เค้าจะเข้ามาง้อเรา เราคิดที่จะถอยออกจากเพื่อนคนนี้เพราะเราร้องไห้ทุกรอบที่ทะเลาะ เราไม่ไหวกับคำพูดและการกระทำของเพื่อนเค้าไม่เคยเห็นใจเราเลย เราทำทุกอย่างให้เพื่อนคนนี้เราแทบเป็นมือเป็นเท้าให้เค้า แต่เรารักและห่วงเค้ามากเพราะเราผูกพันมั้ง แต่ยิ่งนานวันเค้ายิ่งหนักไปอีกทะเลาะกันเกือบทุกวันก็เป็นเราอีกที่ยอมเราควรทำไงดี มีวิธีตัดใจหรือวิธีที่ถอยออกจากเพื่อนคนนี้มั้ย เราจะไปหลายรอบแล้วแต่เราก็ทำใจไม่ได้สักทีเรากลับมาทุกรอบไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกัน เรารู้สึกเหนื่อยมากแต่เค้าไม่เคยรับรู้เลยว่าเราเหนื่อย บ้างทีเรานิ่งๆเค้าก็บอกว่าเราเปลื่ยนไป เราอึดอัดใจมากบ้างครั้งจะพูดก็พูดไม่ออกเคยเป็นมั้ย ร้องไห้จนจุกอกเสียใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เราอาจจะพูดเวอร์ไปแต่มันเป็นความรู้สึกของเรานะ ขอระบายนิดนึงเรารู้สึกโล่งอกไปนิดๆไว้เราจะมาเล่าเหตุการ์ณให้ฟังนะ

*มีกันแค่สองคนฉันไม่เคยลืม (: