ขอท้าวความก่อนเลยค่ะว่าตั้งแต่เด็ก เราเชื่อฟังคนที่บ้านมาก... เราไม่เคยได้เที่ยวไหนหรือเล่นกับเพื่อนข้างนอกเลยค่ะกระทั่งจบม.6 ช่วงนั้นไม่ว่าเราอยากจะทำอะไร อยากทำงานพิเศษ เขาก็ห้ามบอกว่ามันขายหน้าจะเป็นขี้ปากคน อยากออกไปค่ายเรียนหรือกระทั่งจะเรียนต่อมหาลัยต่างจังหวัดก็หาว่าเราจะเที่ยวเล่น... ทั้งที่เราขนาดเพื่อนยังแทบไม่มีเลย... 
เราเคยคิดตลอดนะว่าอยากเรียนเก่งหาเงินเยอะๆให้เขาสบาย
 แต่ตั้งแต่เด็กเราไม่เก่งอะไรเลยค่ะนั่นเรารู้ตัวเองดี ขนาดพอหลังจบม.6เราได้เรียนต่อด้านนึงทางสายอาชีพรู้สึกว่ามันเรียนเสียเงินเปล่าเราก็ออกกะมาหางานทำเพราะตอนนั้นก็หนี้แถมน้องต้องเรียนมหาลัย.... เราไม่อยากให้เขาเสียเงินให้อะไรที่เรียนจากเน็ตก็ได้

.... แล้วพอเราออกมาเราลองด้วยตัวเองดูค่ะ เราอยากเลือกงานที่เราอยากเอง เราเลยเริ่มดื้อกับเขาขึ้นมา เราไม่ได้เก่งเราเลยค่อยๆทำค่ะ ได้เงินบ้างไม่ได้บ้าง.....​แต่เรายอมไม่มีบ้านนะถ้าเกิดบั้นปลายเราจะได้ทำอะไรที่เราชอบสักที.. 

แต่อยู่ๆวันนึงเขาก็มากลับคำยัดเยียดเรื่องที่เราเคยบอกเคยอะไรให้แล้วเขาไม่สนใจ ขนาดงานตอนแรกที่เขาดูถูกยีงมายัดเยียดอยากให้เราทำ.. 
พอเราเลือกจะไม่ทำก็ด่า... ก็เปรียบกับลูกคนอื่น.. ทั้งที่ตอนเด็กเขาสั่งอะไรเขาเรียกอะไรเราก็ทำ ขนาดใส่เฝือกเขาไม่มีคนช่วย เรายังตัดทิ้งไปช่วยงานเขาจนทุกวันนี้เราวิ่งไม่ได้แบบคนอื่น... 

.... เขาไม่คิดบ้างล่ะคะว่าตอนเด็กเราทำตามเราเชื่อฟังเขาทุกอย่าง

แต่ทุกวันนี้เขาเอาแต่ด่าว่าเลว ชั่ว สมองคิดแต่เรื่องชั่วๆ คอยแต่เอาเปรียบเขา ขี้เกียจตัวเป็นขนบ้าง เเถมยังงมงายเชื่อหมอดู
ตอนมีเรื่องกันปกป้องเขาจนพ่อพูดว่าลูกกูไม่เคยเป็นแบบนี้....  แล้วมาด่าว่าเราไม่มีสำนึก...
ทั้งที่เราแค่อยากทำอะไรที่เราอยากทำ......