คือผมเนี่ยตอนช่วงอยู่ ม.ต้นเนี่ยผมเคยชอบเพื่อนอยู่คนนึง เขายิ้มน่ารักมากๆ แถมนิสัยดี ใจดี และก็ไม่ใครทำร้ายจิตใจใครเลยด้วยอะ ก็คือเป็นคนดีเลยแหละ ตอนนั้นผมชอบเขามากๆ พยายามเข้าหาเขาโดยการแกล้งเล็กๆน้อยๆกับเขา เพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเราอยู่แล้ว เลยใช้การแกล้งเป็นการทดแทนการได้เฝามองเขา การได้คุยกับเขา การได้อยู่ใกล้ๆเขาในตอนนั้น และมากช่วงนึงเขาคุยกับเพื่อนเขาว่าเขามีแฟนแล้ว ในตอนนั้นผมก็มีแอบสตั้นนิดๆแหละ แต่ผมก็อยากอยู่ใกล้เขาอยู่ ผมเลยไปแกล้งเขาเหมือนปกติ แล้วพอผมแกล้งเขาไม่สำเร็จ เขาก็มาให้ผมดูรูปแฟนเขา แล้วก็ก็พูดให้ผมฟังว่าดูสิ แฟนเราหล่อไหม แฟนเราหล่อจะตาย เขาพูดแบบนี้ให้ผมได้ยิน แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เขาไปแกล้งเขาอีกเลย ผมพยายามตัดใจเลิกชอบเขา แล้วซึ่งผมก็เลิกชอบเขาได้สำเร็จในช่วงจบ ม.ต้น วันทุดท้ายที่ผมจะได้เจอเขาครั้งสุดท้าย ผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลย แต่พอมาช่วง ม.ปลาย ประมาณ ม.5 ผมไม่ได้ไปเรียนต่อโรงเรียนเดียวกันกับเขา แล้วมีอยู่วันนึงเขาก็ทักมาหาผม มาชวนคุยกับผม มาชวนเล่นเกมส์บ้างอะไรบ้าง ผมก็เล่นเกมส์กับเขาเป็นบางครั้ง ก็ตามภาษาเพื่อนสมัย ม.ต้น ปกติ เพราะผมไม่ได้ชอบเขาแล้ว ก็เห็นเขาเป็นเพื่อนคนนึงที่ดี อยู่มาวันนึง ไม่รู้อะไร เขาก็มาบอกชอบผม ตอนแรกผมก็คิดว่าเขาแกล้ง ผมก็ไม่เชื่อ แต่พอถามไปเรื่อยๆ มันเป็นความจริง เขาชอบผมจริงๆ แต่ที่น่าเสียดายคือ ผมเลิกชอบเขาไปนานแล้ว แล้วซึ่งตอนนั้นผมก็ได้บอกความในใจสมัย ม.ต้นให้เขาฟัง แล้วเขาก็เริ่มแบบประมาณว่า ทำไมไม่บอกกูตั้งแต่ตอนแรกวะ อะไรแบบนี้อะ แต่คือตอนนั้นเขามีแฟนอยู่แล้วไง ก่อนหน้าที่เขาจะมีแฟน ผมก็ยอมรับแหละว่าผมไม่เอาไหนเลยตอนนั้น ผมไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆ เพราะกลัวโดนปฏิเสธ  ทุกคนว่าความรู้สึกของผมและเพื่อนแบบนี้มัน ดูผิดที่ผิดเวลาไปไหมครับ.