ควรจะลาออกดีมั้ยครับ ความกดดันนี้ส่งผลต่อสภาพจิตใจมากจนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มกลับสู่สภาววะโลกซึมเศร้าอีกแล้วพอดีขึ้นมาไม่เท่าไหร่ก็ต้องมาเจอสภาพสังคมในการทำงานที่ย่ำแย่แบบนี้

ผมทำงานบริษัทนี้มาจะเกือบปีได้แล้วครับหลังจากรักษาอาการโลกซึมเศร้าได้หนึ่งปี ช่วงเริ่มแรกๆก็ทำงานปกติดีไม่มีปัญหาอะไรพอพักหลังๆงานมันเริ่มมีปัญหาเพราะคนในแผนกหละหลวมในหน้าที่

ซึ่งด้วยที่เป็นงานที่ต้องอาศัยความรับผิดชอบร่วมมันเลยมีบางคนเห็นแก่ตัวทำงานเอาหน้าแก้ปัญหาแบบข้อไปทีมักง่ายไม่มีความรับผิดชอบโยนความผิดให้กันไปกันมาทำให้งานคนอื่นเสียหาย คนที่โดนซะส่วนใหญ่ผมครับที่ต้องคอยก้มหน้ารับความผิดที่ตนไม่ได้ทำผิด พอเจ้าตัวทำผิดบ้างกับได้รับเป็นข้อยกเว้นและการให้ท้ายกันเองแบบนี้ก็นำความเดือดร้อนมาให้คนทั้งแผนกต้องแบกรับ การทำงานมันจึงเกิดความระแคะระคายหวาดระแวงกันเองตลอดเวลาตั้งแต่นั้นมาแล้วผมก็มักจะเป็นคนที่โดนใส่ความทุกครั้งทั้งที่มันไม่ใช่หน้าที่ความรับผิดชอบของผมและหาข้อบ่งชี้ในความผิดไม่ได้ มีการพูดจาเหน็บแนมบูลลี่ใช้คำพูดจาล่วงละเมิดแฟนผมแบบไม่ให้เกียรติ ทั้งพยายามสบโอกาสตอนเราพักไม่ได้อยู่ดูแลหน้างาน ก็เข้ามาทำให้งานเรามีปัญหา ของหายบ้างเอกสารสำคัญหายบ้างแล้วหัวหน้าแผนกก็ก่นด่าแต่เราและไม่มีสิทธิ์ชี้แจงใดๆ จนผมต้องไปยื่นใบลาออกกับผู้จัดการเพราะคงทำงานกับคนที่ไร้สามัญสำนึกแบบนี้ไม่ได้โดยที่ไม่ได้ให้เหตุผลการขอพ้นสภาพผนักงาน แต่ผู้จัดการไม่ยอมเซ็นอนุมัตให้เหมือนว่าเขาจะรู้สึกถึงความไม่ปกติของหน่วยงานที่เขาดูแล เขาเลยเสนอแนะให้ผมย้ายไปอยู่แผนกอื่นแทนถึงก็ไม่ได้อยู่ไหนไกลเป็นอีกแผนกที่อยู่ข้างๆกันอยู่ในอยู่ในพื้นที่การรับผิดชอบเดียวกัน หัวหน้าแผนกอ้าแขนต้อนรับเราเป็นอย่างดีผนักงานผู้ไต้บังคับบัญชาดูให้เกียรติปฏิบัติกับเราดีทุกอย่าง อย่างว่าครับมีหัวหน้าดีคุณภาพลูกน้องก็ดีไปด้วยและพวกเขาเห็นการทำงานผมดีทุกอย่างและเห็นว่าเราถูกเลือกปฏิบัติายังไงมาโดยตลอด

งานใหม่รู้สึกจะราบรื่นดีมากเป็นงานที่สบายจนแทบปรับตัวตามไม่ทันเพราะไม่คุ้นชินกับอะไรแบบนี้ปกติงานเก่าผมจะเหนื่อยจะกดดันกว่าคนอื่นๆ แต่ก็จะมีเสียงซุบซิบนินทาลอยมาตามลมบ้างประมาณว่าหนีเอาตัวรอดไปสบายคนเดียว ผมแอบไปสะดุดกับประโยคที่ว่า"กูจะทำทุกอย่างเพื่อให้มันลาออก" ผมก็พยายามจะไม่ใส่ใจอะไรมากแต่แอบห่วงว่าปัญหาเดิมๆมันจะตามมาด้วยแล้วมันก็เป็นจริงๆงานที่เรารับผิดชอบเอกสารนี่นั้นหายทั้งที่ส่งงานที่ได้มอบหมายไปแล้วพยานรู้เห็นก็มี หัวหน้าแผนกก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยเราทำหน้าที่ต่อเหมือนเขาจะรู้อยู่แล้วว่าใครทำ นอกจากคนในแผนกจะมีไม่กี่คนที่เดินเข้าออกพื้นที่ในความรับผิดชอบของแผนกได้ซึ่งก็เป็นคนสนิทสนมกับหัวหน้าแผนกเก่า

ผมเองก็ขอโทษขอโพย ยอมรับผิดกับหัวหน้าไปยังไงซะเราก็ยังถือว่าอยู่สถานะเด็กใหม่ไม่อยากต้องข้อสงสัยหรือไปชี้แจงอะไรให้ดูเป็นข้อแก้ตัว

หนึ่งอาทิตย์ให้หลังมีคำสั่งจากผู้จัดการให้ผมย้ายกลับไปช่วยงานแผนกเก่าชั่วคราวเพราะงานยุ่งขาดคนผมก็จำยอมต้องไปตามคำสั่ง ซึ่งผู้จัดการเขาก็ไม่ได้นิ่งนอนใจเดินออกมาดูควบคุมความเรียบร้อยเป็นระยะๆพอเขาออกจากหน้าเท่านั้นครับ เข้าอิหรอบเดิมเล่นะงานผมยับ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อให้การทำงานเราล่าช้าและมีปัญหาทุกทางจริงๆทั้งวันมีแต่ความยุ่งยากให้เรารับผิดชอบงานด่วนสิ่งที่ควรจะอำนวยความสะดวกกับนำอะไรมาขวางมากั้นแอบหัวเราะกันสะใจเวลาเห็นเราทำงานอย่างทุลักทุเลและไม่มีการช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้นมิหนำซ้ำยังพูดจาเหน็บแนมกวนประสาทตลอดเวลา จนหัวหน้าแผนกใหม่ผมเขาเป็นห่วงเดินออกมาสังเกตการณ์ดูอยู่ห่างๆ

แล้วคำพูดที่ทำให้ผมกำหมัดแน่นหมดความอดทนจนต้องเดินออกมาคือ "มันจะได้เป็นอิสระอยู่แล้วแต่มีบางคนไปขอดึงตัวมาไว้"พูดออกประมาณประชดประชันหัวหน้าแผนกใหม่ผม มันเกินไปแล้วจริงๆครับกับคนที่เห็นคุณค่าในตัวผมทั้งที่รู้ว่าอาจนำปัญหามาให้แต่ก็ยังแอ้นอกรับไว้เขาได้ขอผู้จัดการให้เอาผมไปอยู่ด้วยก่อนที่ผมจะลาออกด้วยซ้ำไปที่ยังตัดสินใจอยู่ต่อเพราะอยากทำคุณประโยชน์ให้กับคนที่ให้ค่ากับตัวเรา เขาให้ความยอมรับเราทุกอย่างแต่ต้องมาโดนคำพูดแย่ๆกับคนที่มีทัศนะคติแบบนี้ รู้ระอายใจจนไม่รู้จะสู้หน้าเขายังไงแล้วครับ ความรู้สึกตัวเองตอนนี้ก็ดิ่งมากจนไม่ไปทำงานมาสามวันแล้ว