คนรวยแล้วถึงทำได้ คนจนทำพอเพียงได้แต่ไม่พอกิน

คนมักเข้าใจเศรษฐกิจพอเพียงแบบผิดๆ
เศรษฐกิจพอเพียงคือการอยู่รอดด้วยตัวเองได้ เมื่อรอดแล้วจะยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นก็ไม่เป็นไร

ตัวอย่างที่ชัดเจนในตอนนี้คือภาวะอาหารขาดแคลนทั่วโลก
ไทยอยู่รอดได้ ไม่เดือดร้อนหนัก อย่างมากราคาอาหารแพงขึ้น แต่ไม่ถึงขั้นไม่มีอะไรจะกิน
นั่นเป็นเพราะไทยผลิตอาหารในระดับเพียงพอต่อความต้องการของคนในประเทศ
ประเทศไทยจึงอยู่รอดได้ด้วยตัวเอง แต่ไม่ได้ห้ามนำเข้าอาหารหรือส่งออกอาหาร

สเกลในระดับบุคคล เศรษฐกิจพอเพียงคืออยู่รอดได้ด้วยตัวเองหรือในยามวิกฤต
สมมติตกงานไม่มีรายได้ คนที่มีบ้านของตัวเองจะอยู่รอดกว่าคนที่เช่าบ้านคนอื่น
คนที่มีที่ดินทำสวนเองจะอยู่รอดกว่าคนที่ซื้ออาหารกินทุกอย่าง
คนที่มีรถของตัวเองเวลาคนในครอบครัวเจ็บป่วยสามารถนำส่งโรงพยาบาลได้ทันที ไม่ต้องยืมรถคนอื่น

เราเข้าใจว่า มันคือการพึ่งพาตัวเองให้รอดนะ พร้อมๆไปกับพัฒนาต่อยอดสิ่งที่เรามี เพื่อให้ยั่งยืนต่อไป มันเป็นปรัชญาที่ใช้ได้จริงแทบจะทุกสถานการณ์เลย

ถ้าคุณมีน้อย คุณก็ต้องประหยัด ในขณะที่คุณมีเยอะ คุณจะฟุ่มเฟือยก็ได้ แต่ต้องไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน

พอเพียงไม่ใช่มีความสุขกับสิ่งที่มีอย่างเดียว คุณต้องพัฒนาตัวเองด้วย ต้องค่อยๆต่อยอดสิ่งที่มี เพื่อให้พึ่งพาตัวเองได้อย่างยั่งยืน แต่ถ้าผิดพลาดก็เหมือนล้มบนฟูก เหมือนเราแค่ถอยหลังมายืนที่เดิม แล้วค่อยก้าวกันใหม่ เรียกว่าทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป

ทุกวันนี้เข้าใจแบบนี้นะ มันทำให้เราไม่หยุดพัฒนา และก็ไม่ประมาทในเวลาเดียวกัน และก็มีความสุขกับสิ่งที่มีด้วย ไม่ทะเยอทะยานเกินตัว แต่ก็ไม่ได้หยุดอยู่เฉยๆเช่นกัน คือไม่มากจนล้น แต่ก็ไม่น้อยจนขาดแคลน

ถ้าต่างประเทศก็คงคล้ายๆ คอนเซป minimalism ละมั๊ง เพียงแต่มีการต่อยอดเพื่อให้มีความมั่นคงเพิ่มขึ้นในระยะยาวประมาณนี้ค่ะ

เศรษฐกิจพอเพียง น่าจะไม่ได้หมายถึงการอยู่แบบกระเบียดกระเสียน เจียมตัว ฯลฯ แต่เป็นแนวคิดพัฒนาตัวเองเพื่อความพึ่งพาตัวเองได้ และขยายต่อยอดจากทรัพยากรที่ตนมี สร้างมูลค่าเพิ่ม เติมความมั่งคั่ง ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องอาศัยส่วนของความรู้ในการทำงาน ทำอาชีพ หรือ ทำธุรกิจตามที่คุณเข้าใจครับ