ผมทำงานมาได้ 6 เดือน ซึ่งงานของผมจะต้องมีความละเอียดของงานสูงมาก แต่ในความเป็นเด็กใหม่ น้องสุด จึงไม่ได้รู้ทุกเรื่องทุกอย่าง จึงได้สอบถามรุ่นพี่เพื่อเช็คความถูกต้องของงาน ความเข้าใจของงานว่าผมเข้าใจถูกต้องหรือไม่ แต่พอไปสอบถามก็ได้คำตอบคือ ก็อ่านเอาสิ ก็ดูเอาสิว่า ใช่หรือเปล่าละ
.
ถ้าเป็นงานที่ผมมั่นใจ หรือตรวจสอบมาแล้วว่าถูกต้องแน่นอน ผมคงไม่ไปสอบถามหรอกครับ แต่ในเมื่อผมเกิดความสงสัยว่างานนี้ ที่ผมกำลังจะทำ ขั้นตอนถูกต้อง ข้อมูลที่ผมเข้าใจถูกต้องหรือเปล่าก็แค่นั้นเอง
.
พอผมสอบถามไป ก็เหมือนไม่อยากบอก ไม่อยากเช็คให้ แต่พองานเกิดความผิดพลาดก็มาด่าผมว่าทำไมไม่เช็คให้ดีก่อน ทำไมไม่มั่นใจไม่มาถามก่อน พอไปถามก็ไม่อยากบอก เงียบใส่นั่งเล่นโทรศัพท์บ้างละ นั่งเขียนงานบ้างละ ทำเหมือนผมเป็นอากาศ แต่พอผมทำผิดพลาดเป็นกลับคนแรกเลยครับที่มาด่า
.
ไม่มีเลยที่จะเข้ามาสอบถามเลยครับว่า ที่ผิดพลาดเพราะอะไร แต่จะเน้นด่าอย่างเดียว
.
ถ้าด่าแล้วสอนว่าผมผิดพลาดตรงไหน แน่ะแนววิธีป้องกันการเกิดความผิดพลาดซ้ำอีก ผมยังว่าดีกว่า มาด่าเฉยๆแล้วไม่บอกอะไรนะครับ
.
อาจจะมีหลายคนคิดว่า ก็เรียนรู้ด้วยตัวเองสิ จะไปหวังให้คนอื่นมาช่วยได้ยังไงกัน อันนี้ผมก็เข้าใจครับ ว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน 
.
แต่มันจะดีกว่าไหมครับถ้าช่วยสอน ช่วยพัฒนาเด็กให้มีความเก่งมากขึ้น 
.
เพราะการเรียนรู้ การที่จะเก่งต้องเกิดจากความผิดพลาดเสมอ แต่จะดีกว่าไหมถ้าได้เรียนรู้จากประสบการณ์ของคนที่เคยผิดพลาดมาก่อน เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาผิดพลาดอีก จนอาจจะเกิดความเสียหายหนักได้ในภายหลัง
.
สำหรับผมคิดว่า อย่าเอาความที่ตนเองเคยโดนมาก่อน มาทำใส่กับรุ่นน้องเลยดีกว่าครับ โดนมาอย่างไร ก็จะให้รุ่นน้องโดนด้วย ผมว่าความคิดแบบนี้มีแต่จะสร้างความเกลียดชีง มากกว่าส่งเสริมให้เกิดผลดี
.
ใช่ครับ มันอาจจะทำให้รุ่นน้องเก่งขึ้นจากความผิดพลาด จากคำดุด่า การกดดัน การทับถม แต่รุ่นน้องจะไม่มีวันเคารพรุ่นพี่จากใจแน่นอน ไม่มีวันที่จะเถิดทูน หรือกลับมาขอบคุณรุ่นพี่อย่างแน่นอน 
.
อยากให้คนเคารพเพราะ ความกลัว หรือ อยากให้คนมาเคารพเพราะน่านับถือกันละครับ
.
ถ้ารุ่นน้อง เคารพเพราะเกรงกลัว รุ่นพี่จะได้แค่การไหว้จากรุ่นน้องแต่ไม่มีวันได้ใจ แต่ถ้ารุ่นพี่คนไหนน่าเคารพ จะไม่ได้แค่การไหว้ แต่จะได้ใจไปเต็ม ๆ ไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะเป็นที่ชื่นชมของผู้อื่นเสมอ