สวัสดีค่ะ เราพึ่งเล่นพันทิปเลยอยากจะมาระบายอารมณ์ เราจะมาเล่าเรื่องเหมือนกับหัวเรื่องเลยค่ะ เริ่มเรื่องเลยนะคะ
ตอนประถมเราเป็นเด็กขี้แงและขาดความอบอุ่นมากเพราะเราไม่มีแม่ ถึงครอบครัวจะพยายามเติมเต็มให้เราแต่เราก็รู้สึกอิจฉาคนอื่นอยู่ดี ได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไมเราไม่มีแม่เหมือนคนอื่นๆ ทุกวันแม่เราได้แต่มองคนอื่นกอดแม่บอกรักแม่ เราก็อยากมีโมเม้นแบบนั้นบ้าง ครอบครัวเรามักบอกเราเสมอว่าแม่ทิ้งเรา แม่ติดพนัน แม่อยากทำแท้งเรา จนตอนเด็กเราเกลียดแม่ตัวเองไปเลย
เราเคยถูกบูลลี่เพราะเราไม่มีแม่
เรารู้สึกแย่จนถึงตอนนี้ เพราะเราโดนบูลลี่ตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันเลยค่ะถึงจะเบาลงแล้วก็ตาม มันทำให้เราขาดความมั่นใจ จนแทบอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ 55555555 ตอนที่เขียนก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง เอาเป็นว่าเราเกริ่นก่อนว่าทำไมปัจจุบันเป็นแบบนี้ เราถูกบูลลี่สารพัด กดดันจากครอบครัว จนเราเป็นคนที่ให้ตัวเองดูดีตลอด เรียกว่าเพอร์เฟกก็ได้ค่ะ เพราะพ่อเราตั้งความคาดหวังไว้มาก รวามถึงลุงๆป้าๆด้วย คาดหวังว่าเราจะต้องเป็นคนที่เก่งทุกเรื่อง(เพราะลูกๆเขาไม่มีใครประสบผลสำเร็จเลย เลยตั้งความหวังกับเรา) เราเข้าใจนะคะ หรือไม่เข้าใจดี555555 เขาอยากให้เรามีชีวิตที่ดี เราจึงต้องให้เขาภูมิใจ เราต้องเป็นคนมีเหตุผล เอาจริงๆตอนประถมเราไม่กล้าแสดงออกเลย เราเสียใจมากๆเลยค่ะ อ่านมาถึงตอนนี้เข้าใจมั้ยคะ เราอาจอธิบายออกมาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่จะพยายามค่ะ เรามีเพื่อนอยู๋คนหนึ่งสนิทกันก็ว่าได้ แต่ตอนนี้เลิกเป็นเพื่อนกันแล้วค่ะ เพราะว่าเราทะเลาะกัน เพื่อนคนนี้ค่อนข้างอารมณ์ร้อนเลยค่ะ เลยทำให้ไม่ลงรอย เรา..มีเพื่อนกลุ่มอีกสองคนค่ะ ในวันที่เราทะเลาะกับเพื่อนสนิท เพื่อนคนแรกเลือกจะหักหลังเรา ตอนนั้นเราคิดแค่ว่า เขามีเหตุผลของเขา และในตอนที่ทะเลาะเพื่อนคนแรกบอกว่า เรื่องนี้กูไม่เกี่ยว (เพื่อนคนแรกก็มีเรื่องกับเพื่อนสนิทเราค่ะ เราปกป้องเขาเพราะว่าเพื่อนสนิทของเราไม่มีเหตุผลทะเลาะกับแค่เรื่องเกม) ตอนที่ได้ยิน เราเฟลมากค่ะ จนเราขาดการติดต่อจากเพื่อนคนแรกไปเลย เดือนมีนาคมถือเป็นเดือนที่เราสูญเสียอะไรไปมาก ย่าเราก็เสีย เพื่อนก็ทะเลาะกันจนเสียเพื่อน ส่วนในห้องเรียนเรามีเพื่อนอยู่ 1 กลุ่ม มี 4 คน รวมเรา เรื่องเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยค่ะ เราเป็นคนที่เพื่อนไม่ค่อยสนใจ ด้วยความที่วูบโหวงเพราะขาดความอบอุ่นมาแต่เด็ก เรามักจะเสียใจ แต่มักคิดเสมอว่าแค่หยอกเล่นๆเองมั้ย วันนึงเราโดนเพื่อนด่าขาดความอบอุ่นหรอ วันนั้นเราเงียบไปเลย(ปกติเป็นคนร่าเริง)เราเสียใจมากๆ เราอยากจะร้องไห้แต่ไม่ได้ค่ะ เราร้องไห้ไม่ได้เพราะน้ำตามันไม่ไหล มันระบายออกมาไม่ได้ เราต้องเข้มแข็งค่ะ เราเกลียดคำนั้นมากเพราะทำให้เราขาดความมั่นใจไป ปกติเราก็โดนด่าอยู๋แล้วยังทนฝืนยิ้ม แต่อันนี้ไม่ได้จริงๆ เราโมโหมากแต่ถ้าพูดออกไปกลัวทุกอย่างมันจะแย่กว่าเดิม เวลาเราพูดหรือถาม นำเสนอ มักจะโมโหหรือเมินเราตลอดทำให้ใจเราเจ็บมากเลยค่ะเหมือนหัวใจถูกกรีดเลย เราไม่ชอบคนตะคอกใส่มากๆ มันทำให้รู้สึกว่าเราพูดมาก แย่แค่ไหน ทุกคืนเราถามตัวเองตลอดว่าเราผิดอะไรรึปล่าว เรายังไม่ดีพอหรอ ทำยังไงถึงจะพอใจเพื่อน เรามักเป็นตัวเลือกสุดท้ายเสมอเวลามีงานกลุ่ม 4 คน เรากลับไม่ได้อยู่เพื่อนเลือกที่จะเอาเพื่อนคนใหม่มาแทน เวลาไปไหนเรามักจะถูกทิ้งตลอดมีเรื่องอะไรสุดท้ายเราก็เป็นคนสุดท้ายที่รู้ตลอด มันรู้สึกไม่ตลกเลยค่ะ พอมีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มร้องไห้เราก็มักเป็นคนปลอบเสมอ เพื่อนอีก 2 คนแทบไม่ปลอบเลยค่ะควงแขนกันไปซื้อของ สุดท้าย พอเลิกร้องกลับมาเป็นปกติ ก็เป็นเราเองที่โดน เราอยากมีคนเข้าใจจริงๆ แต่เราก็รู้ว่าคนเราไม่มีใครเข้าใจดีที่สุดเท่าตัวเราเอง เราแค่อยากได้คนที่เห็นเราเป็นเพื่อนบ้าง คอยปลอบเรา อยากให้มีคนถามเราบ้างว่าโอเคบ้างมั้ย สบายดีรึปล่าวแต่ถึงปัจจุบันก็ไม่มีเลยค่ะ เราไม่อยากจะฝืนยิ้มแล้ว เราเหนื่อย เราเหนื่อยทุกสิ่งเลย แต่เราไม่อยากเป็นคนงี่เง่า แต่ถึงยังไงสะ เราก็แค่มนุษย์คนหนึ่งที่ขาดความอบอุ่น อยากให้คนมาเติมเต็ม เราโคตรไม่อยากเป็นคนที่มีเหตุผลเลยมันโคตรแย่ต้องคอยบอกเข้าใจ คอยปลอบ คอยเสียสละ
ตลอดอะ มีใครบ้างที่คอยเสียสละให้เราเหมือนที่เราทำบ้างอะ 5555 ตอนนี้เราเริ่มจะงี่เง่าสะแล้วสิ เราโทาใครไม่ได้เลย ได้แต่โทษตัวเอง ว่าเราแย่เอง ใจความสำคัญมีแค่ว่า เราแค่อยากมีเพื่อนที่รักเราจริงๆแค่นั้นเลยค่ะ แต่ดันเล่าสะยาวเลย 555555 ตอนนี้รู้สึกโล่งมากเพราะได้ระบายแล้ว ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่ให้ระบายค่ะ
เราทำงี่เง่าหรือคิดไปเองรึปล่าวคะ?
ตอนประถมเราเป็นเด็กขี้แงและขาดความอบอุ่นมากเพราะเราไม่มีแม่ ถึงครอบครัวจะพยายามเติมเต็มให้เราแต่เราก็รู้สึกอิจฉาคนอื่นอยู่ดี ได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไมเราไม่มีแม่เหมือนคนอื่นๆ ทุกวันแม่เราได้แต่มองคนอื่นกอดแม่บอกรักแม่ เราก็อยากมีโมเม้นแบบนั้นบ้าง ครอบครัวเรามักบอกเราเสมอว่าแม่ทิ้งเรา แม่ติดพนัน แม่อยากทำแท้งเรา จนตอนเด็กเราเกลียดแม่ตัวเองไปเลย
เราเคยถูกบูลลี่เพราะเราไม่มีแม่
เรารู้สึกแย่จนถึงตอนนี้ เพราะเราโดนบูลลี่ตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันเลยค่ะถึงจะเบาลงแล้วก็ตาม มันทำให้เราขาดความมั่นใจ จนแทบอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ 55555555 ตอนที่เขียนก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง เอาเป็นว่าเราเกริ่นก่อนว่าทำไมปัจจุบันเป็นแบบนี้ เราถูกบูลลี่สารพัด กดดันจากครอบครัว จนเราเป็นคนที่ให้ตัวเองดูดีตลอด เรียกว่าเพอร์เฟกก็ได้ค่ะ เพราะพ่อเราตั้งความคาดหวังไว้มาก รวามถึงลุงๆป้าๆด้วย คาดหวังว่าเราจะต้องเป็นคนที่เก่งทุกเรื่อง(เพราะลูกๆเขาไม่มีใครประสบผลสำเร็จเลย เลยตั้งความหวังกับเรา) เราเข้าใจนะคะ หรือไม่เข้าใจดี555555 เขาอยากให้เรามีชีวิตที่ดี เราจึงต้องให้เขาภูมิใจ เราต้องเป็นคนมีเหตุผล เอาจริงๆตอนประถมเราไม่กล้าแสดงออกเลย เราเสียใจมากๆเลยค่ะ อ่านมาถึงตอนนี้เข้าใจมั้ยคะ เราอาจอธิบายออกมาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่จะพยายามค่ะ เรามีเพื่อนอยู๋คนหนึ่งสนิทกันก็ว่าได้ แต่ตอนนี้เลิกเป็นเพื่อนกันแล้วค่ะ เพราะว่าเราทะเลาะกัน เพื่อนคนนี้ค่อนข้างอารมณ์ร้อนเลยค่ะ เลยทำให้ไม่ลงรอย เรา..มีเพื่อนกลุ่มอีกสองคนค่ะ ในวันที่เราทะเลาะกับเพื่อนสนิท เพื่อนคนแรกเลือกจะหักหลังเรา ตอนนั้นเราคิดแค่ว่า เขามีเหตุผลของเขา และในตอนที่ทะเลาะเพื่อนคนแรกบอกว่า เรื่องนี้กูไม่เกี่ยว (เพื่อนคนแรกก็มีเรื่องกับเพื่อนสนิทเราค่ะ เราปกป้องเขาเพราะว่าเพื่อนสนิทของเราไม่มีเหตุผลทะเลาะกับแค่เรื่องเกม) ตอนที่ได้ยิน เราเฟลมากค่ะ จนเราขาดการติดต่อจากเพื่อนคนแรกไปเลย เดือนมีนาคมถือเป็นเดือนที่เราสูญเสียอะไรไปมาก ย่าเราก็เสีย เพื่อนก็ทะเลาะกันจนเสียเพื่อน ส่วนในห้องเรียนเรามีเพื่อนอยู่ 1 กลุ่ม มี 4 คน รวมเรา เรื่องเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยค่ะ เราเป็นคนที่เพื่อนไม่ค่อยสนใจ ด้วยความที่วูบโหวงเพราะขาดความอบอุ่นมาแต่เด็ก เรามักจะเสียใจ แต่มักคิดเสมอว่าแค่หยอกเล่นๆเองมั้ย วันนึงเราโดนเพื่อนด่าขาดความอบอุ่นหรอ วันนั้นเราเงียบไปเลย(ปกติเป็นคนร่าเริง)เราเสียใจมากๆ เราอยากจะร้องไห้แต่ไม่ได้ค่ะ เราร้องไห้ไม่ได้เพราะน้ำตามันไม่ไหล มันระบายออกมาไม่ได้ เราต้องเข้มแข็งค่ะ เราเกลียดคำนั้นมากเพราะทำให้เราขาดความมั่นใจไป ปกติเราก็โดนด่าอยู๋แล้วยังทนฝืนยิ้ม แต่อันนี้ไม่ได้จริงๆ เราโมโหมากแต่ถ้าพูดออกไปกลัวทุกอย่างมันจะแย่กว่าเดิม เวลาเราพูดหรือถาม นำเสนอ มักจะโมโหหรือเมินเราตลอดทำให้ใจเราเจ็บมากเลยค่ะเหมือนหัวใจถูกกรีดเลย เราไม่ชอบคนตะคอกใส่มากๆ มันทำให้รู้สึกว่าเราพูดมาก แย่แค่ไหน ทุกคืนเราถามตัวเองตลอดว่าเราผิดอะไรรึปล่าว เรายังไม่ดีพอหรอ ทำยังไงถึงจะพอใจเพื่อน เรามักเป็นตัวเลือกสุดท้ายเสมอเวลามีงานกลุ่ม 4 คน เรากลับไม่ได้อยู่เพื่อนเลือกที่จะเอาเพื่อนคนใหม่มาแทน เวลาไปไหนเรามักจะถูกทิ้งตลอดมีเรื่องอะไรสุดท้ายเราก็เป็นคนสุดท้ายที่รู้ตลอด มันรู้สึกไม่ตลกเลยค่ะ พอมีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มร้องไห้เราก็มักเป็นคนปลอบเสมอ เพื่อนอีก 2 คนแทบไม่ปลอบเลยค่ะควงแขนกันไปซื้อของ สุดท้าย พอเลิกร้องกลับมาเป็นปกติ ก็เป็นเราเองที่โดน เราอยากมีคนเข้าใจจริงๆ แต่เราก็รู้ว่าคนเราไม่มีใครเข้าใจดีที่สุดเท่าตัวเราเอง เราแค่อยากได้คนที่เห็นเราเป็นเพื่อนบ้าง คอยปลอบเรา อยากให้มีคนถามเราบ้างว่าโอเคบ้างมั้ย สบายดีรึปล่าวแต่ถึงปัจจุบันก็ไม่มีเลยค่ะ เราไม่อยากจะฝืนยิ้มแล้ว เราเหนื่อย เราเหนื่อยทุกสิ่งเลย แต่เราไม่อยากเป็นคนงี่เง่า แต่ถึงยังไงสะ เราก็แค่มนุษย์คนหนึ่งที่ขาดความอบอุ่น อยากให้คนมาเติมเต็ม เราโคตรไม่อยากเป็นคนที่มีเหตุผลเลยมันโคตรแย่ต้องคอยบอกเข้าใจ คอยปลอบ คอยเสียสละ