เราพึ่งย้ายออกจากบ้านเช่า ที่เราอยู่กับแฟนเมื่อวาน เราไม่รู้จะเริ่มยังไง 

ไม่เข้าใจความคิดของตัวเอง จนมันเลยมาถึงจุดๆนี้ ทั้งคู่ต่างร้องไห้ 

เรารักแฟนมากๆ แต่ปัญหาคือ ความคิดเรา ต้องการให้ตัวเองมีอนาคตที่ดี มีเงิน มีงานมั่นคง ในอนาคตและหลักคือไปช่วยแบ่งเบาภาระพ่อแม่ พ่อแม่เราขายของ มันมีไม่คนช่วย  เราสงสารพ่อแม่ 

แต่กับแฟน เราย้ายมาอยู่กับแฟนตอนมกราคมปีนี้ แฟนรถล้ม ทำให้ขาเดินไม่สะดวก ต้องใช้ไม้พยุง ยาวต้งแต่เมษา ถึงปัจจุบัน แฟนก็ได้รับการผ่าแล้ว ก็จะกลับมาเดินได้ ประมาณ 1 เดือน 

ตลอดที่ผ่านมาเราดูแลเอาใจใส่เขา ด้วยความรัก เรารักเขามาก ห่วงใยเขา เห็นเขาเป็นแบบนี้ก็สงสาร.. เราเคยวาดฝันด้วยกันว่า ซื้อของมาแล้ว ตั้งแต่พ.ค. ถ้าเขาหายดี จะขายของร่วมกัน ช่วยกันหาเงิน สร้างอนาคต  

แต่เมื่อวานนี้ ทุกอย่างกลับตาลปัตร เราบอกไปว่าจะขอไปอยู่กับแม่ เพราะแกจะขายทั้งวัน มันเหนื่อยไม่มีคนช่วย หากจ้างเขามา เงินที่มีก้เสียดายต้องเอาไปจ่ายหนี้ 

เราเลยคิดที่จะอยากกลับไปช่วยแม่ และไปเรียนต่อให้จบ ให้มีรากฐานมั่นคง 

อยู่กับแฟน แฟนก็ดูแลเราด้วย จ่ายทุกอย่าง เงินเขาทั้งนั้น เราอยู่ก็ทำงาน ไม่โอเคกับที่ทำงานก็ลาออกตั้งแต่เดือนพ.ค. จนพึ่งได้งานใหม่ ทำที่บ้านได้ แต่ได้เงินค่อนข้างน้อย อีกทั้งเรายังเรียนไม่จบ ดรอปไว้ ว่าจะหาประสบการณ์ไปเรื่อยๆก่อน 

เมื่อวานที่ว่า คือวันที่พูดว่าอยากจะกลับไปช่วยพ่อแม่ สงสารเขา เขาเหนื่อย 
แต่เเฟนเงียบ เขาไม่โอเค เพราะเขาก็กำลังจะหายดีในเร็ววันทำไมถึงไม่รอเขา จะทิ้งทุกอย่างไปหรอ ...

เราพยายามคุย แต่เขาเงียบ ต่างคนต่างร้องไห้ เสียใจ เรารักเขามากนะ ทั้งๆที่เขาก็ยังเจ็บ ก็พอเดินได้ แต่ยังต้องใช้ไม้ช่วยอยู่ แต่เราคิดแล้วเครียด เพราะเมื่อวานไม่คุยกันเลย เขาเงียบปิดหน้า ไม่คุย ไม่อยากคุย จนเรารู้สึกเคว้ง ต้องการคำตอบ เขาคิดยังไง กับเรื่องนี้  

เราเข้าใจนะ แต่ความคิดเรา คืออยู่ตั้งหลายเดือน เราไม่มีเงินติดกระเป๋า ต้องขอเขา เราไม่หางานเอง เราเข้าใจ เป็นเพราะเราด้วยใช่มั้ย อยู่ๆเมื่อวานก็ตกตะกอนความคิด อยากกลับไปเรียน มีเงิน มีสิ่งที่มั่นคงกับตัวเราก่อน ตอนนี้เราไม่มีอะไรเลย เหมือนปล่อยเวลาไปเรื่อยๆ เราไม่พยายามเองใช่มั้ย...

เราจะบ้าตาย เราเครียด คือเรื่องของเรื่องแฟนกับพ่อแม่ไม่ถูกกัน เราเคยพาแฟนมาที่บ้านเรานะ แต่เราไม่เคยรู้จักพ่อแม่เขา ไม่เคยไปบ้านเขาเลยสักครั้ง เขาไม่เคยชวนไป อันนี้คบกันแรกๆ เราไม่คิด แต่เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราก็คิดว่า เราก็เป็นคนไม่มีความมั่นคง เรียนก็ไม่จบ มันคงยากที่เขาจะพาไป... เเต่แฟนก็บอกว่าเค้าบอกแม่ เขาว่าอยู่กับเรานะ แต่ไม่เคยได้คุย ได้วิดีโอคอลเลยสักครั้ง แฟนไม่เคยแนะนำเรา ให้เห็นเรา... อันนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่เราคิด เราไม่คิดไรจริงๆ ช่วงแรกที่มาอยู่กับเขา พ่อแม่เราก็ไม่โอเคเลย ทะเลาะกันใหญ่โต จนเป็นปัญหาเรื้อรังจนถึงทุกวันนี้ 

เรารักพ่อแม่ แฟนก็รัก สองฝั่งเข้ากันไม่ได้ เราคนกลางเราเหนื่อย เราคิดจนปวดหัว 

และเมื่อวานนี้อีกเช่นเคย 
เราถาทเขาไม่ตอบ ปิดผ้าห่ม เราดึงออกเขาไม่คุยเลย บอกให้เราไม่ค้องมายุ่ง 

เราเลยเงียบ เพราะเราพยายามแล้ว ให้ปรับทำความเข้าใจกัน ว่าเราจะขอไปช่วยพ่อแม่ และกลับไปเรียน ส่วนเขา เขามีการงานมั่นคงอยู่แล้ว แต่เราไม่มีอะไรเลย 

เราจึงเลือกที่จะเงียบตอบและขนของกลับบ้าน โดนตอนจากไปเขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ... เราแค่บอกจะไปแล้วและปิดประตู 

จนตอนนี้เราอยู่บ้านก็ร้องไห้ตลอด คิดถึงเขา ร้องไห้จนแทบจะขาดใจ เราติดต่อกันวันนี้ แต่จบด้วยเรา ที่ขอโทษและอโหสิกรรม เราทิ้งเขามา เราคุยกันไปไม่เคลีย คำตอบของเขาคือที่เงียบเพราะคิด ทำไมถึงคิดนานขนสดจนที่ว่าเราเดินออกมา... เเละจะพูดยังไงเราก็ไปจากเขาอยู่ดี 

เราพยายามอธิบาย แต่ก็จบลงด้วยเราทิ้งเขาให้อยู่คนเดียว ไม่มีเวลาทำใจ เรารู้ว่ามันเคว้งคว้างแค่ไหน เราคิดถึง เรารัก แต่เขาไม่ยอมฟัง เราเลยตัดสอนใจเดินออกมา...

พอเรากลับมา ที่บ้านเรา ทุกคนก็ร้องไห้ดีใจที่เรากลับบ้าน  แต่ทำไมในใจเราโหลวง ไม่โอเค เครียด อารมณ์ตีกันไปหมด ปวดหัว เรารักเขา คิดถึงเขา อยากจะกอดปลอบเขา... แต่มันคงอธิบายอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ 

เราแค่ตั้งกระทู้มา อยากสอบถามทุกคน ที่เราทำอยู่มันถูกมั้ย เราเห็นแก่ตัวมากเลยใช่มั้ย  หรือยังไง เราไม่รู้ เขาเป็นแฟนคนแรกของเรา โปรดแบ่งปันความคิดด้วยเถอะ เราคิดแล้วเครียด ไม่รู้จะขอคำอธิบายจากใครดี ให้ได้หลายความคิด ที่ไม่ใช่มีแค่สองฝั่ง สองฝ่าย 

ขอบคุณที่อ่านจนจบ เราร้องไห้น้ำตาบวม ปวดหัวเครียดมากๆ ขอบคุณๆ ขอบคุณจริงๆ