คุณหมอคิดว่าโรคซึมเศร้ามันไร้สาระ มันเป็นโรคที่เรียกร้องความสนใจมั้ยครับ
1.ผมเเค่เหนื่อยผมคิดว่าถ้าผมหายไปคงหายเหนื่อย ไม่ต้องมารับรู้อะไรไม่ต้องทนเครียด ไม่ต้องเจอสังคมที่เเย่ๆ โลกมันไม่น่าอยู่ สังคมไม่ต้องการผม ให้ใจทำดีไปกับไครก็โดนเเต่คนหักหลังมาตลอด ไม่เคยทำให้ครอบครัวภูมิใจเหมือนลูกคนอื่นเลย เเต่ผมก็ไม่เคยเกเร ผมไม่เคยทำตัวไม่ดีต่อสังคม เเต่ผมรู้สึกว่าชีวิตมันไร้ค่าได้เเต่อยู่ไปวันๆ ในสังคมไม่ว่าจะเป็นสังคมการเรียน สังคมการทำงานผมมักจะโดนรุมโดนเมินมาตลอด ทั้งๆที่ผมก็ทำดีต่อเพื่อนๆมาตลอด เเต่กับเป็นผมที่ต้องโดดเดี่ยวทุกครั้งไป ผมคงไม่ดีไม่เป็นที่ต้องการต่อสังคมจริงๆ จนทุกวันนี้เป็นคนกลัวการเข้าสังคมมากๆ การที่ได้อยู่ในห้องได้ฟังเพลงเศร้าๆมันคือความชินหรือความสุขของผมไปเเล้วฟังไปร้องไห้คนเดียว จนบางครั้งก็คิดว่าอยากไปเกิดใหม่เป็นอะไรก็ได้ที่มันไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ (ที่จริงผมคิดว่าชีวิตผมคงไม่มีไครต้องการเเล้วจริงๆเเต่พอเวลาที่ผมกำลังจะทำอะไรลงไปผมได้เเต่นึกถึงหน้าเเม่ขึ้นมาตลอด จนผมคิดได้ว่าชีวิตนี้ผมต้องอยู่เพื่อเเม่ ถ้าผมเป็นอะไรลงไปเเล้วเเม่จะอยู่ยังไง) เเต่ทุกวันนี้ผมเหนื่อย ผมไม่ได้เหนื่อยกับครอบครัวเลย เเต่ผมเหนื่อยกับสังคมกับสิ่งเเวดล้อมที่มันโหดร้ายเหลือเกิน ผมเเค่อยากหายไปจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไม่ต้องคิดมาก ผมทำอะไรก็ไม่เคยประสบความสำเร็จไม่เคยทำให้ไครภูมิใจได้เลยมีเเต่คนรอซ้ำเติม ผมไม่เหมาะสมที่จะอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป (ผมเคยได้มีโอกาสได้ไปทดลองทำเเบบสอบถามออนไลน์เกี่ยวกับโลกซึมเศร้าในกูเกิล ปรากฎว่าคะเเนนของผมอยู่ในการเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนเเรง) ผมก็ไม่รู้จะไปปรึกษาไครเพราะทุกคนก็คิดว่าโรคนี้มันไร้สาระมันเป็นโรคที่เรียกร้องความสนใจ เเต่ถ้าคนเป็นโรคซึทเศร้าอยู่เขาจะเข้าใจเเละให้กำลังใจกันได้ดีมาก ผมเลยได้มีโอกาสได้ไปขอคำปรึกษาในเเอปพันทิป ทุกคนมีเเต่เเนะนำให้ไปพบจิตเเพทต์ ให้คุณหมอได้วินิจฉัยดีที่สุด เเต่บ้างคนก็บอกว่ายาช่วยอะไรไม่ได้มันขึ้นอยู่กับสภาพสังคม (เเต่ผมคิดว่ามาหาคุณหมอน่าจะได้ที่สุด)
โรคที่ทุกคนบอกว่ามันไร้สาระโรคที่ทุกคนบอกว่าเป็นโรคที่เรียกร้องความสนใจ
1.ผมเเค่เหนื่อยผมคิดว่าถ้าผมหายไปคงหายเหนื่อย ไม่ต้องมารับรู้อะไรไม่ต้องทนเครียด ไม่ต้องเจอสังคมที่เเย่ๆ โลกมันไม่น่าอยู่ สังคมไม่ต้องการผม ให้ใจทำดีไปกับไครก็โดนเเต่คนหักหลังมาตลอด ไม่เคยทำให้ครอบครัวภูมิใจเหมือนลูกคนอื่นเลย เเต่ผมก็ไม่เคยเกเร ผมไม่เคยทำตัวไม่ดีต่อสังคม เเต่ผมรู้สึกว่าชีวิตมันไร้ค่าได้เเต่อยู่ไปวันๆ ในสังคมไม่ว่าจะเป็นสังคมการเรียน สังคมการทำงานผมมักจะโดนรุมโดนเมินมาตลอด ทั้งๆที่ผมก็ทำดีต่อเพื่อนๆมาตลอด เเต่กับเป็นผมที่ต้องโดดเดี่ยวทุกครั้งไป ผมคงไม่ดีไม่เป็นที่ต้องการต่อสังคมจริงๆ จนทุกวันนี้เป็นคนกลัวการเข้าสังคมมากๆ การที่ได้อยู่ในห้องได้ฟังเพลงเศร้าๆมันคือความชินหรือความสุขของผมไปเเล้วฟังไปร้องไห้คนเดียว จนบางครั้งก็คิดว่าอยากไปเกิดใหม่เป็นอะไรก็ได้ที่มันไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ (ที่จริงผมคิดว่าชีวิตผมคงไม่มีไครต้องการเเล้วจริงๆเเต่พอเวลาที่ผมกำลังจะทำอะไรลงไปผมได้เเต่นึกถึงหน้าเเม่ขึ้นมาตลอด จนผมคิดได้ว่าชีวิตนี้ผมต้องอยู่เพื่อเเม่ ถ้าผมเป็นอะไรลงไปเเล้วเเม่จะอยู่ยังไง) เเต่ทุกวันนี้ผมเหนื่อย ผมไม่ได้เหนื่อยกับครอบครัวเลย เเต่ผมเหนื่อยกับสังคมกับสิ่งเเวดล้อมที่มันโหดร้ายเหลือเกิน ผมเเค่อยากหายไปจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไม่ต้องคิดมาก ผมทำอะไรก็ไม่เคยประสบความสำเร็จไม่เคยทำให้ไครภูมิใจได้เลยมีเเต่คนรอซ้ำเติม ผมไม่เหมาะสมที่จะอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป (ผมเคยได้มีโอกาสได้ไปทดลองทำเเบบสอบถามออนไลน์เกี่ยวกับโลกซึมเศร้าในกูเกิล ปรากฎว่าคะเเนนของผมอยู่ในการเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนเเรง) ผมก็ไม่รู้จะไปปรึกษาไครเพราะทุกคนก็คิดว่าโรคนี้มันไร้สาระมันเป็นโรคที่เรียกร้องความสนใจ เเต่ถ้าคนเป็นโรคซึทเศร้าอยู่เขาจะเข้าใจเเละให้กำลังใจกันได้ดีมาก ผมเลยได้มีโอกาสได้ไปขอคำปรึกษาในเเอปพันทิป ทุกคนมีเเต่เเนะนำให้ไปพบจิตเเพทต์ ให้คุณหมอได้วินิจฉัยดีที่สุด เเต่บ้างคนก็บอกว่ายาช่วยอะไรไม่ได้มันขึ้นอยู่กับสภาพสังคม (เเต่ผมคิดว่ามาหาคุณหมอน่าจะได้ที่สุด)