ขอเท้าความก่อน ว่าโดยปกติ เราพักหอพัก ไม่ได้อยู่กับที่บ้าน ตั้งแต่ม.ปลาย จนกระทั้งจบมหาลัย ทำงาน จนเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา (ตอนนี้อายุ 26) เพิ่งได้ย้ายกลับมาทำงานใกล้ๆ บ้าน เลยได้ขับรถกลับมานอนบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ค่ะ ซึ่งทุกอย่างก็เหมือนจะไปได้ดีค่ะ ที่บ้านเราซัพพอร์ตดีมาก กลับไปบ้านที แม่ก็จะคอยห่อข้าวแพ็คไปเป็นอาทิตย์ให้ เราแทบไม่ได้จ่ายเงินค่าอะไรเลย คือพูดเลยว่า เรื่องเงินเราเหลือภาระน้อยมาก แต่เราดันไม่มีความสุขเลยค่ะ เพราะ

1. เราเคยอยู่ในเมืองมาตลอด แล้วก็ชอบชีวิตในเมือง ชอบเดินห้าง ชอบกินนู่นกินนี่ ไปคาเฟ่ แต่ที่ที่อยู่ทุกวันนี้ คือห่างไกลเมืองมาก
2. เวลากลับบ้านเราอึดอัด ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบพ่อกับแม่นะคะ ท่านดีมาก แต่เราเคยอยู่คนเดียวมาตลอด จะทำอะไรก็ทำ แต่พอมาอยู่กับพ่อแม่ วันหยุดเหนื่อยมาก กะจะนอนยาวๆ เดี๋ยวพ่อแม่ก็เรียกให้ลุกไปทำนู่นนี่ จะออกจากบ้านทีก็ต้องขอ เป็นเรื่องใหญ่
3. แถวนี้ไม่มีเพื่อนวัยเดียวกัน ที่ชวนไปแฮงค์เอ้าท์กันตอนว่างๆ ได้เลยค่ะ เพื่อนๆ ที่รู้จักก็ไปอยู่กรุงเทพหมดแล้วเคยแก้ปัญหาด้วยการชวนพ่อกับแม่ไป แต่เค้าก็ไม่ชอบ อย่างกินชาบู ไปคาเฟ่
4. ถึงมีเพื่อนที่ทำงาน แต่ไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกันเลย เราพอคุยเรื่องของเค้าได้บ้าง แต่ว่าเรื่องของเรา แบบวันนี้ดูอนิเมะเรื่องนี้มา netflix เรื่องนั้น วงนี้ออกเพลงใหม่นะ ไม่สามารถคุยกับใครได้เลยค่ะ เพราะเค้าไม่สนใจแนวนี้เลย
5. เรื่องแฟนเองก็เช่นกัน เราพยายามตัดปัญหาเรื่องไม่มีเพื่อน ด้วยการลองพยายามหาแฟนดู แต่แถวนี้ไลฟ์สไตล์คนที่ตรงกันหายากมาก ยากกว่าเพื่อนอีกค่ะ 🥲

สรุปคือทุกวันนี้รู้สึกว่าเราใช้ชีวิตเหมือนเราไม่ใช่ตัวเราเลยค่ะ ทุกวันนี้เหงามากๆ แบบมากๆ รู้สึกเหมือนเราใช้ชีวิตไปวันๆ ยังไงก็ไม่รู้

และที่สำคัญคือ เดือนมกรานี้ เราจะสามารถย้ายกลับบ้านได้แล้ว พ่อกับแม่ก็เชียร์ อยากจะให้มาอยู่ที่บ้าน เค้าก็บอกไม่บังคับนะ แต่ถ้ามาอยู่กับเค้า เรื่องเงินเราไม่ต้องเป็นห่วงเลย เดี๋ยวเค้าก็เกษียณแล้ว อาหารการกินเดี๋ยวเค้าจัดการให้หมด ก็คือพูดง่ายๆ ว่าเราจะสบาย เงินเราจะเหลือใช้เลยนะ ซึ่งพ่อกับแม่เราเหลืออีก 2 ปีเกษียณ แล้วถ้าเราย้ายกลับบ้าน ก็หมายความว่าเราจะต้องมาทำงานอยู่ที่เดียวกับเค้า ซึ่งเรารู้อนาคตเลยค่ะ ว่าอิสระเราไม่เหลือแน่ๆ รวมถึงปัญหาที่ลิสต์มาทั้งหมด ก็จะยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก เคยปรึกษาเรื่องนี่กับพี่ที่ทำงาน เค้าก็บอกให้กลับมาดูแลพ่อแม่ ซึ่งเราเองก็เข้าใจค่ะ แต่ก็กลัวถึงเรื่องสุขภาพจิตของตัวเองในระยะยาวด้วย รู้สึกแล้วว่าถ้าอยู่แบบนี่ต่อไป เราเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ ซึ่งถ้าถามเรา เราอยากอยู่แค่ในอำเภอเมืองของจังหวัดใหญ่ๆ ซักจังหวัดนึงก็พอค่ะ ไม่ต้องเข้าไปถึงกรุงเทพก็ได้ แต่ก็สับสนว่าไม่รู้ว่าถ้าย้าย จะย้ายไปที่ไหน ต้องเริ่มยังไงดี ตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าไม่อยากกลับบ้าน ที่อยู่ทุกวันนี้นอกเมืองขนาดนี้ เรายังขนาดนี้ ยิ่งถ้ากลับบ้าน นอกเมืองกว่าเดิม ก็จะไม่ยิ่งเหี่ยวไปกว่านี้อีกเหรอ

ตอนนี้เราสับสนแล้วก็เครียดมาก นอนคิดทุกวัน แต่ก็คิดไม่ตก คำถามเยอะแยะไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี ย้าย? ไม่ย้าย? ถ้าย้ายจะย้ายไปไหน? ย้ายไปที่อื่นแล้วจะดีมั้ย? หรือจะแย่กว่าเดิม? ถ้าย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ แล้วตัวเองจะทนไหวมั้ย? เหมือนมันมีความกดดันว่าถ้าย้ายได้ ทำไมไม่ย้ายกลับบ้าน ชีวิตถ้ากลับบ้านก็คือจะง่ายมาก แต่ไม่มีความสุข แต่ถ้าไปที่อื่น จะดีขนาดไหน สุดท้ายจะมาคิดเสียใจที่ไม่กลับบ้านมั้ย

เลยอยากจะทราบมุมมองของทุกคนบ้างค่ะ ว่าคิดยังไงกันบ้าง เราควรจะทำยังไงดี