สวัสดีค่ะ เรื่องที่เราจะกำลังจะเล่าเป็นเรื่องที่เราคิดไม่ตก เรื่องใหญ่เรื่องนึงในชีวิตเลยค่ะ ความสัมพันธ์ของเราและแฟนเรา เราเองมองว่าเป้าหมายชีวิต และอนาคตของเราทั้งคู่มันไม่ตรงกันค่ะ ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ หากเราเรียบเรียงคำไม่ถูก
เราคบกับแฟนคนปัจจุบันมา 7 ปีกว่าแล้วค่ะ เป็นเวลาที่นานพอสมควร เค้าเป็นแฟนคนแรกของเรานะคะ เราคบกันตั้งแต่เราอายุ 19 ตอนนั้นเราอยู่มหาลัยค่ะ ส่วนเค้าก็อายุต่างกับเรา 11 ปีโดยประมาณค่ะ ปัจจุบัน เราอายุ 26 ส่วนแฟนเรา 37 ค่ะ เรากับแฟนเรารู้จักกันมานานแล้วนะคะ แต่เพิ่งมีโอกาสได้คุยกันและคบกันค่ะ แฟนเราขอเรียกนามสมมุติว่าพี่ก. นะคะ เรากับพี่ก.ไม่เคยทะเลาะกันเรื่องมือที่สาม หรือเรื่องอื่นๆให้กวนใจเลยค่ะ มีเรื่องเดียวที่ทะเลาะกันมาตั้งแต่เพิ่งคบกันแรกๆจนปัจจุบัน คือเรื่องของอนาคตค่ะ ปัจจุบันเราทำงานอยู่ในหน่วยงานของรัฐที่หนึ่งนะคะ ส่วนพี่ก.ทำงานอยู่ที่หน่วยงานไม่แสวงหาผลกำไร(มั้ง) ที่นึงค่ะ ทำงานที่นั่นมา 10กว่าปีแล้วมั้งค่ะ เงินเดือน 10000 บาทไม่มีเปลี่ยนแปลง และไม่มีวี่แววจะเปลี่ยนไป แถมยังชักหน้าไม่ถึงหลังอีก เฮ้ออออ ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราคิดไม่ตกค่ะ เพราะเนื่องด้วยอายุที่เพิ่มมากขึ้น ระยะเวลาในการคบกับ เราเองก็อยากจะสร้างครอบครัว ขอพูดตรงๆแบบโลกไม่สวยนะคะ ยุคสมัยนี้อยู่กับแบบไม่มีเงินอยู่ไม่ได้ค่ะ รุยกับเค้าหลายครั้งมากๆๆๆๆ ตั้งแต่คบกันเราว่าน่าจะเกิน 100 ครั้ง ที่บอกให้เค้าเปลี่ยนงานไหม (เค้าเป็นคนเก่งนะคะ เรียนจบทางด้านไอทีมาก เขียนโปรแกรมได้อะไรค่ะ) เค้าก็เปลี่ยนเรื่องตลอด เราโทรไปตอนเช้า นอนไม่ตื่น ตอนบ่ายทำงาน เลิกค่อนข้างดึกทั้งออฟฟิสมีคนมากกว่า 5 คน แต่คนทำงานมีคนเดียว คนอื่นทำกับข้าวค่ะ แต่ตำแหน่งในการรับคนเข้ามาคือทำแหน่งเดียวกัน งงใจ แฟนเราจะลาหยุด หรืออะไรนานๆไม่ได้ ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ถ้าเป็นเรื่องของคนใดคนนึงในออฟฟิศ โอเคค่ะ ถ้าหัวหน้าโอเค ก็ตามสบาย อ้ออ ทำงานแบบ 7 วันด้วยนะคะ ทำสภาพงานแบบนี้ เราบอกกับเค้าตลอดค่ะว่า มาทำงานกับที่บ้านเราไหม บ้านเรามีสวนปาล์มค่ะหลายสิบไร่อยู่ ตอนแรกก็บอกมาได้นะคะ พอเอาเข้าจิงๆ บอกเราว่าไม่มีคนทำงานค่ะ เราถามว่าทำไมไม่ให้คนอื่นทำบ้าง หรือไม่ก็ลาออกไปเลย เค้าไม่รู้หรอว่าเธอจะสร้างเนื้อสร้างตัว อะไรประมาณนี้ ก็กลายเป็นทะเลาะกัน เป็นแบบนี้ตลอดค่ะ ไม่ว่าเราจะพยายามช่วยเค้าคิดมากแค่ไหน คำตอบเปลี่ยนไป แต่ผลลัพธ์เหมือนเดิมค่ะ คือไม่ไปไหน จะอยู่แบบนี้แหละ ไปเรื่องๆ ไปจนตายเลยมั้งคะ 
ถ้าถามว่า ถ้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ทำไมเราไม่เลิกไปตั้งแต่แรก จะคบไปเพื่ออะไร ขอบอกก่อนนะคะ ว่าตอนเราเริ่มคบกันตอนนั้นเรายังเรียนไม่จบ เค้าบอกว่าขอรอเราเรียนจบก่อน เราก็โอเคค่ะ พอเราเรียนจบเค้าบอกว่า ขอบวชตอบแทนบุญคุณทุกคนก่อน หากไปจะได้ไม่มีอะไรติดค้าง เราก็โอเคนะคะ เข้าใจได้ชาวพุทธ ต่อมาบอกเราว่าจะไปทำงานกับพี่ที่รู้จัก คุยไปคุยมา ไม่ไปทำดีกว่า กลัวทะเลาะกัน หลังจากนั้นมาบอกว่าจะมาช่วยงานที่บ้านรา แต่พอถึงเวลาจิงๆ มาไม่ได้ค่ะ ซึ่งเราค่อนข้างเหนื่อยใจมากนะคะ กับความสัมพันธ์แบบนี้ เราคิดมากทุกวัน แถมทางบ้านเราก็เริ่มถามถึงการแต่งงานแล้วด้วย เราก็บอกไม่ถูกเลยค่ะว่าจะยังไง ไม่มีอะไรสักอย่าง มองอนาคตไม่ตรงกัน ไม่เหมือนกัน เรายอมรับนะคะ ว่ามันก็ผิดที่เราด้วยที่เราคาดหวังกับเค้าเกินไป แต่ตลอดระยะเวลาที่คบกัน เรามีคำถามนี้ในหัวตลอดเลยค่ะ ว่าแล้วจะยังไงต่อ แล้วมันจะยังไงต่อ เราเสียสุขภาพจิตมากนะคะ แต่เรื่องอื่นๆเค้าก็ไม่เคยทำให้เราเสียใจ เค้าไม่เคยมีคนอื่น ไม่ดื่มเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่สูบบุหรี่ แต่ก็นั่นแหละค่ะ เรื่องบางเรื่องมันใหญ่กว่านั้น หลายเดือนมานี้เราคิดไม่ตกเลยว่าจะยังไงต่อ ด้วยความผูกพัน มันทำให้เราไม่อยากเลิก แต่เราก็มองไม่เห็นอนาคตร่วมกันกับเค้าจริงๆ เพื่อนๆคิดว่า ถ้าตกอยู่ในสถาณการณ์เดียวกับเรา จะทำยังไงต่อดีคะ