เรารู้สึกว่า เราเป็นโรคที่คนอื่นรังเกียจ บ้างก็พูดว่าเป็นบ้า บางคนก็กลัว แล้วเราคงจะหาแฟนไม่ได้ เพราะไม่มีใครสนใจผู้หญิงที่ป่วยทางจิตหรอกถ้าเลือกได้ เขาคงจะเลือกคนปกติ มีข่าวออกมาเยอะ พวกโรคจิต ฆ่าคนตาย แต่มันไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นแบบนั้น

เราคิดว่านิสัยของเราคงไม่มีใครอยากยุ่งด้วย น่ารำคาญ เราชอบถามคนอื่นว่า โกรธหรอ บางครั้งก็ไปยืนจ้องคนอื่น จนเขารำคาญ แม่เราก็รำคาญเรา ไล่เราบอกว่า อย่ามายุ่ง แต่เวลาแม่จะใช้งานอะไรเราก็พูดด้วยปกติ แล้วเราเป็นอะไรไม่รู้ เราคิดนะว่า เราจะอยู่ต่อไปทำไม เพราะทำอะไรก็ไม่สำเร็จ จะลดความอ้วนก็ยั้งปากไว้ไม่ได้ อยากกินอะไรก็กิน ออกกำลังกายพอเริ่มยากขึ้นหน่อยเราก็เลิกทำ กลับไปเริ่มใหม่ตั้งหลายครั้ง เราก็เคยได้ยินนะว่าถ้าล้มแล้วก็ลุกไปต่อได้ แต่นี่มันกลับเข้าสู่วงจร ล้มลุก แล้วมันก็อยู่ที่เดิม ไม่ได้ก้าวหน้าไปไหน เรียนก็ไม่จบ แล้ววันนี้เราไม่อยากทำอะไรเลย ทุกอย่างมันดูยากไปหมด เราไม่อยากจะทำอะไรอีกแล้ว เราก็มีความคิดอยากตายนะ แต่จริงๆเรามีหน้าที่ดูแลแม่ เพราะแม่เราป่วยเป็นซึมเศร้า แล้วก็เข่าเสื่อม เขาก็ไม่ค่อยปกติ (พอมาคิดแบบนี้เราก็รู้สึกดีขึ้น เพราะเขาก็เป็นโรคเราก็ต้องเข้าใจเขา) 

เราอยากรู้ว่าถ้าเราจะอยากกินอะไรก็กิน ออกกำลังกายไม่ต้องออก ทำอะไรไร้สาระ แต่ช่วยแม่ในบางเรื่องที่เขาทำไม่ได้ มันจะแย่ไหม คือเราอยากจะควบคุมอาหาร กับออกกำลังกายให้ได้นะ แต่เราเอาชนะตัวเองไม่ได้สักที อ่านภาษาอังกฤษก็ไม่เข้าหัว พอมาคิดอีกนิดแล้ว เราทิ้งแม่ไม่ได้ 

ไม่รู้จะตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาทำไม พออ่านสิ่งที่ตัวเองพิมพ์ไป มันก็ได้คำตอบ ว่าเราอยู่ต่อไปเพื่ออะไร แต่เราก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าอาการเราจะเป็นยังไง เราเป็นหูแว่ว แต่ไม่ได้ยินเสียงหลอนแล้ว แต่มีอาการอื่นแทน เช่นดึงผม กลัวการสบตา ชอบคิดมาก และเราจะอ่อนไหวต่อคำพูดของคนอื่นมาก ไม่รู้จะทำยังไง