สายลมหนาวพัดยาวยาวราวกับฝัน
ในคืนวันฉันผ่านพ้นจนวันนี้
กระแสลมซัดสาดอีกเพียงที
ก่อนสาดย้ำให้หลีกหนีสู่คืนวัน

ผ่านเรื่องราวผ่านมาจนวันนี้
ผ่านสิ่งดีสิ่งเลวร้ายที่ผวนผัน
ผ่านกระแสผ่านพ้นผ่านคืนวัน
ผ่านผกผันผ่านล้มลุกผ่านตัวตน

กระนั้นฉันใช่เปลี่ยนผันตามสิ่งผ่าน
ฉันร้าวรานแม้นฉันผ่านสายของฝน
ฉันอ่อนล้าแม้นฉันรู้ร้อนกว่ารน
ฉันอับจนแม้นฉันรับในความจริง

นี่อาจคือสิ่งนิยามถึงชีวิต
หรือลิขิตเพียงประสบสรรพสิ่ง
คล้ายเคยพบคล้ายคล้ายอยากละทิ้ง
ท้ายแล้วยิ่งกลับสลักย้ำส่วนลึก

กระแสลมพัดผ่านยามหนาวเหน็บ
กับตัวฉันที่เกี่ยวเก็บความรู้สึก
ห้วงกระแสลมโบยโบกผสมนึก
ห้วงตรองตรึกในจิตใจที่ล่วงเลย

ฉันรับรู้ความหมายในส่วนลึก
ฉันรู้สึกกับถ้อยคำยากเอื้อนเอ่ย
ฉันกักเก็บความนัยกว่าเฉลย
ฉันละเลยความรู้สึกใครสักคน

กับเรื่องราวเก็บเกี่ยวไว้กับตัวฉัน
วันผ่านวันคนผ่านคนผ่านแห่งหน
ผ่านเรื่องราวผ่านชีวิตคนหนึ่งคน
ผ่านมาจนคนสักคนอาจเข้ามา

เพียงความผ่านดั่งความหนาวที่พ้นผ่าน
ดั่งร้าวรานเช่นความร้อนเคยค้นหา
ดั่งลิขิตมีพานพบมีจากลา
ดั่งเวลาหมุนผ่านมาก่อนล่วงเลย

เพียงพานพบกับชีวิตสักครั้งหนึ่ง
ชีวิตจึงอาจไม่ตอบไม่เฉลย
เพียงบทบาทชีวิตนี้คล้ายคุ้นเคย
อาจลงเอยด้วยผลลัพธ์ที่ต่างไป