“..ยังมีเธอ..”

กาลครั้งหนึ่งนานเกินกาลกล่าว
ถึงเรื่องราวคราวพรากจวนจากหาย
เหมือนลิขิตขีดเส้นซ่อนเร้นลาย
ให้ต้องกลายเลื่อนหลบไม่พบพา

แต่ใจฉันยังคงดำรงมั่น
คำนึงถึงวานวันเฝ้าฝันหา
ช่วงเวลาผ่านเผยล่วงเลยมา
ไม่สักคราดวงจิตจะบิดเบือน

ยังคงคอยห่วงใยส่งใจถึง
เธอตราตรึงห้วงในหาใดเหมือน
แม้นความหวังพังพ่ายสลายเลือน
ยังคิดเยือนเยี่ยมเย้าด้วยเข้าใจ

วาสนาฉันน้อยแถมด้อยค่า
ขอส่งสร้อยภาษาคราอ่อนไหว
บอกให้เธอรู้ซึ้งว่าหนึ่งใน-
ห้วงหทัยดวงนี้...ยังมีเธอ...

“สุนันท์ยา”