หากแม้นฟ้าบรรดาลให้พานพบ
ก็ยากหลบซบซ่อนเลิกอ้อนหา
เพราะลิขิตขีตเส้นความเป็นมา
ให้ต้องเสียน้ำตาเพราะว่าเธอ

เขาให้ฉันต้องตรมขื่นขมหนัก
เล่นละครบทรักฝากเสนอ
ตกเป็นทาสเสน่าหา...ค่าไม่เจอ
คอยปรนเปรอเพียงสนองความต้องการ

ได้แต่คอยนับวัน..รอ..เธอว่าง
อยู่เดียวดายอ้างว้างกับกาลผ่าน
ห้วงเวลาวิถีที่เนิ่นนาน
ทรมานหนาวเหน็บเกินเจ็บจำ

สุขเมื่อเคียงเพียงครู่ที่รู้รับ
ได้ซึมซับอุ่นไอใจชุ่มฉ่ำ
ยอมทุกอย่างไม่โกรธกล่าวโทษกรรม
ทุกสิ่งทำยิ่งกว่า...คำว่ารัก.....

"สุนันท์ยา"


ขอบคุณเพลงเพราะๆจากยูทูปค่ะ