เรื่องที่เราจะเล่า มันเป็นเรื่องที่บางคนอาจมองข้ามได้ง่ายๆ แต่สำหรับเราที่เป็นคนหัวโบราณหน่อยๆ แต่ชอบแต่งตัว แต่งหน้ามากกกกกกก ล้านตัว เพราะเรารู้สึกว่าเราทำแล้วมีความสุข แต่กลับถูกมองว่าเฟค ตั้งแต่เกิดเราไม่เคยมีแฟน มีเพื่อนผู้ชายน้อยมากก ตั้งแต่เรียนม.ปลาย ซึ่งมันคือเพื่อนจริงๆ เพราะมีแฟน แต่งงานกันหมด แล้วเราก็ไม่เคยเที่ยวกลางคืนจนวันที่จบมหาลัย นัดกันไปทั้งแก๊งสาวว ลองดู แต่ไม่ใช่แนว ออกไปทางแนวเก็บศพเพื่อนมากกว่า แต่ถามว่ากินเป็นมั้ย กินเป็นเพื่อเข้าสังคม เอาตัวรอดได้ แต่ 90% เรากินกับที่บ้าน และชีวิตอยู่บ้าน ไป-กลับบ้านที่ทำงานตรงเวลาตลอด 90% ยกเว้นมีนัดที่ทำงาน อยากไปเดินเดินเล่นซื้อของบ้าง ซึ่งเราบอกไปเค้าก็ไม่เชื่อเราหรอก ดูทรงอล้ว อคติล้วนๆ ต้องบอกว่า ส่วนใหญ่เราใช้ชีวิตคนเดียวตั้งแต่เข้ามหาลัย และห้องคือเซฟโซนของเรา แต่ไม่เข้าใจ การที่เพื่อนร่วมงาน หรือคนอื่นๆนัดไปเลี้ยงฉลองเอน กินเหล้า บราๆๆ ร้องคาราโอเกะ เราก็ไป และรู้สึกสนุกมากนะ ก็เราก็มีเหตุผลคือกินยานอนก่อนสามสี่ทุ่ม เพราะเรามีโรคประจำตัว เลยขอกลับไวก่อนแต่ก็มีพี่ที่เป็นผู้ใหญ่กลับก่อนไปแล้ว อีกอย่างเพราะเราอยู่คนเดียว กลับดึกก็ต้องระตัวมากขึ้น แต่กลับโดนแซวว่าไปหาแฟนบ้างล่ะ นั้น บ้างละ นี้บ้างล่ะ โดยปกติเค้าชวนเราก็ไปตามมารยาทที่ควรมี กลับถูกคนมองอย่างอคติมันเหนื่อยใจ เรารู้ว่าเราอยู่ในเซฟโซนของตัวเองมากไป แต่เมื่อก้าวออกไปแล้วเจอแต่อคติ เราขออยู่ในที่ของเราดีกว่า ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะ แค่อยากบอกว่า อย่าดูคนแค่ภายนอกเพราะมันอาจทำร้ายข้างในของเค้าโดนที่คุณไม่รู้ตัว 
[code]........
[/code]
มีใครเป็นแบบเราบ้าง มาแชร์กันได้นะคะ