คือเรื่องของเรื่องคือมีคนที่รูจักคนนึงละกัน เรียกว่านาย เอ นายเอมีแฟนอยู่แต่ไปเรียน ตปท. แต่ติดต่อกันอยู่รักกันดียังไม่เลิกกัน ระหว่างนั้นที่ไทย นายเอ ก็ไปคุยกุ๊กกิ๊กกะคนที่ทำงานจนได้เสียกัน ทั้งที่ยังมีแฟนอยู่ ผมเห็นงั้นก็ชวนหงุดหงิดเล็กๆ เพราะโดนหญิงหลอกมาเยอะจาก ปสก.ส่วนตัว และรู้สึกว่าทำแบบนี้มันไม่ดีเลย แต่ไม่ใช่เรื่องของเราเพราะมันเรื่องของชาวบ้านเขา แต่ด้วยความที่สนิทกับนาย เอ ระดับหนึ่ง เลยถามว่าไม่สงสารแฟนบ้างรึ เขาจะเสียใจนะ นายเอตอบกลับมาว่า ไม่แน่เขาอาจจะมีแฟน มีหนุ่มมาคุยแก้เหงา ที่ต่างประเทศก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรก็แค่คนเหงาๆ (คือ แฟนเอ็งยังไม่ได้เลิกนะ แถมจริงหรือไม่จริงก็ไม่รู้ว่าเขามีกุ๊กกิ๊กที่ ตปท. แต่เอ็งน่ะ มันของจริง มีจริง ไปได้เสียกันแล้วอีกต่างหาก) นีกในใจ เราก็เลยจำคำที่นายเอเคยพูดให้ฟังว่าส่วนมากที่เลิกกับสาว เป็นคนบอกเลิกซะส่วนใหญ่ เพราะว่าคบไปแล้วก็รูตัวว่าไม่ใช่ เสียเวลาทั้งเขาและเรา เลยบอกเลยเลยดีกว่า ไอ้เราก็นึกถึงคำพูดนี้ได้ก็บอกมันไปว่า ถ้าเราคิดว่าคนใหม่ดีกว่าทำไมไม่ไปบอกเลิกคนที่ต่างประเทศให้จบๆไป จะได้ไม่เสียเวลาทั้งเขาทั้งเราจได้จบๆ เขาก็จะได้ทำใจได้ไวไม่เสียใจดังคำที่มันกล่าวอ้าง แต่มันก็บอกไม่เลิกหรอก (งี้ไอ้ที่พูดก็พูดเอาเท่รึ) ในใจ

แล้วก็มีเหตุการณ์ที่สองคือ คนที่ทำงานคนนึงมีผัวมีลูกแล้ว แต่นัด ผช.ไปกินเล่นเที่ยวเดท คือไม่ใช่เพื่อนแน่นอน เพราะพฤติกรรมถ้าให้เล่ามันไกลกว่าเพื่อนกันมากๆแล้ว ผัวเลี้ยงลูกอยู่บ้าน แต่เมียเวลาคุยโทรศัพท์เหมือนห่วงใยผัว แต่พอมา กทม.กลับไปกับ ผช.อื่นๆ แล้วก็มีอกีหลายคนที่แบบเป็นคล้ายๆงี้ คนรอบตัวผมอ่ะ แต่พวกเขาเหล่านั้นไม่ได้นึกว่าเป็นสิ่งที่ผิดด้วย ผมเลยมองว่ามันเป็นเทรนด์ป่าว หรือผมอาจจะหัวโบราณไป ****ที่ผมกล่าวแทบทั้งหมดมีเป็นผัวหรือแฟนแลวนะไม่ใช่คนคุย แต่ละคนไม่โสด***