ปฏิเสธไปตามตรงดีที่สุด บอกว่าหลานไปเล่นไปปู่ย่าได้ค่ะ แต่ต้องนอนกับเรา (เพราะเป็นลูกเรา) และเราไม่สะดวกไปนอนห้องปู่ย่าค่ะ คนยุคนี้ถ้าให้เกียรติกันเค้าน่าจะเข้าใจได้ไม่ยากค่ะ

เราก็แต่งเข้าบ้านสามีค่ะ แต่เราวางตัวไม่สนิทกับครอบครัวสามีมากจนเกินไป (และเราเลี้ยงลูกเองคนเดียว) มีระยะห่าง จะได้เกรงใจกันและกัน ไม่ล้ำเส้นกัน อะไรที่เราผู้เป็นแม่บอกไม่ ก็คือไม่ค่ะ เพราะว่า “เราคือแม่” เรามีสิทธิ์ตัดสินใจสูงสุดในทุกเรื่องของลูกค่ะ (แม้แต่แม่เราเองยังไม่กล้า ถ้าเป็นเรื่องลูกเรา ปกติแม่เรานี่นางพญาของบ้านเลยนะ) โชคดีสามีเราอยู่ทีมเดียวกับเราในทุกเรื่องค่ะ

ย่ายายเคยจะเปิดทีวีตอนเล่นกับหลาน พอเราบอกว่าขออย่าเปิดทีวีให้หลานดูนะคะเพราะยังไม่ถึงเวลา มันมีผลต่อพัฒนาการ พอเราเจอว่าเล่นกับลูกเราแล้วเปิดทีวี แถมปล่อยให้ลูกเรานั่งมองทีวี เราปิดทีวีเลยค่ะ ถ้าจะเล่นกับหลานคือเล่นกับหลาน ไม่ใช่พาหลานดูทีวี ถ้าจะดูทีวีก็ส่งหลานกลับมาก่อนค่ะค่อยไปเปิดทีวีดูกันนะ

ปล. เราเจอมาหมดแล้วเรื่องดัดขา กินน้ำ กินกล้วย ทาแป้ง รถหัดเดิน แต่คนที่ตัดสินใจคือเราเท่านั้นค่ะ (ถ้าเราไม่ปกป้องลูก ใครจะปกป้องเขา)