ขอพูดแรงๆ เลยนะคะ

อย่าโทษแต่พ่อเด็กค่ะ โทษตัวเองด้วยค่ะ คุณปล่อยให้เค้าทำกับลูกแบบนี้ได้ยังไงอยู่ตั้งนาน 13 ปี เลยนะคะ เห็นเค้าเลี้ยงลูกแบบผิดๆ เห็นลูกร้องไห้กับคำพูดแย่ๆ ของพ่อซ้ำๆ แล้วคุณก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้นวนๆไป แบบนี้เรียกว่าปกป้องลูกตรงไหนคะ

การปลอบใจลูกบอกให้อดทน แบบนี้ไม่เรียกปกป้องนะคะ

ปกป้อง คือต้องไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกค่ะ ลูกต้องได้รับการเลี้ยงดูอย่างเหมาะสมตามหลักจิตวิทยาเด็ก ถูกก็ว่าไปตามถูก ทำดีก็ได้คำชม ผิดก็ลงโทษไปตามผิด ไม่ใช่เอาแต่ด่าๆๆ เพราะกลัวว่าลูกจะเหลิง หลักการเลี้ยงแบบไดโนเสาร์เต่าล้านปีนีแอนเดอร์ทัลมากกก

เราดูแล้วคุณก็เหยาะแหยะ ปกป้องตัวเองก็ไม่ได้ โดนสามีหยามน้ำหน้าถึงขนาดที่ว่าลูกไม่ดีได้มาจากคุณก็ยังทน เคยแข็งขึ้นมาหอบข้าวของหนีแต่พอเค้ามาง้อคุณก็กลับไปดีด้วยเหมือนเดิมโดยไม่ได้คิดถึงใจลูกเลย

ลองคิดดูนะคะ ลูกวางเงื่อนไขไว้ว่าถ้ากลับไปพ่อต้องไปหาจิตแพทย์ด้วยกัน แต่ไปได้แป๊บๆ ก็ไม่มีใครรักษาสัญญาเลย ตัวคุณเองเห็นพ่อไม่ไปแทนที่จะช่วยเข็นก็ปล่อย มันคือการส่งสัญญาณให้ลูกเห็นว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใคร respect ความต้องการของเค้าซักคน

ลองเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ สุดท้ายแล้วลูกจะได้ข้อสรุปว่า ครอบครัวพึ่งไม่ได้ พ่อไม่รักษาคำพูด แม่ก็เชื่อไม่ได้ จบที่เค้าจะไปเชื่อคนอื่นมากกว่าคุณอ่ะค่ะ

แล้วที่สำคัญคือคุณอยากให้ลูกเรียนรู้ชีวิตคู่ที่ไม่แฟร์แบบนี้ไปจากพ่อแม่เหรอคะ ให้ลูกเห็นว่าเกิดเป็นผู้หญิงต้องยอมผู้ชายไปเรื่อยๆ เหรอคะ ระหว่างผู้หญิงที่หงอๆ กับผู้หญิงที่เข้มแข็งปกป้องตัวเองและคนรอบข้างจากสิ่งที่ไม่ถูกต้องได้ คุณอยากเป็น role model แบบไหนให้ลูก เลือกเอาค่ะ