ต้องขออนุญาตเล่าก่อนว่าดิฉันพึ่งจบมายังไม่ถึงปี จบปุ๊บก็รีบไปสมัครงานที่รร.เอกชนแห่งหนึ่งในตัวเมือง ซึ่งสมัครไปไม่ถึงเดือนเขาก็เรียกตัวมาทำงานเลยโดยที่ไม่ต้องสอบอะไรเลย ฉันได้มาเป็นครูประจำชั้นร่วมกับครูอีกหนึ่งในระดับชั้นป.5 ต้องบอกเลยว่าค่อนข้างหนักใจมากเพราะตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาในการฝึกสอนดิฉันไม่เคยได้เจอเด็กนักเรียนเลยไม่เคยได้คุมชั้นเรียนเลยเพราะเรียนระบบออนไลน์ทั้งปีการศึกษา ดิฉันค่อนข้างกังวลมากถึงมากที่สุดแต่ก็พยายามทำให้เต็มที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากตอนนั้นถึงตอนนี้ผ่านมา 3 เดือนแล้ว ฉันรู้สึกเหนื่อยล้ารู้สึกท้อกับอาชีพนี้มากเลยจนิง ๆ กับสิ่งที่เจอในแต่ละวันที้งเพื่อนร่วมงาน และที่สำคัญคือพฤติกรรมของเด็กที่มีผลต่อใจของฉันมาก เด็กไม่เคยเกรงกลัวฉันเลย ไม่เคยเคารพา ไม่เคยให้เกียรติทั้งที่ดิฉันพยายามเป็นครูที่ดีเพื่อให้เราเรียนด้วยกันสนุก แต่พฤติกรรมหลาย ๆอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันท้อหมดกำลังใจ ยกตัวอย่างหนึ่งในสิบที่ฉันต้องเจอแต่ละวันนะคะ ขณะที่ฉันเข้าไปสอนห้องเรียนหนึ่งทุกคนคุยกันเสียงดังเล่นกัน เตะต่อยกัน ฉันฑุดฉันห้ามหลายครั้งพอบอกลูกไปนั่งที่ให้เรียบร้อยก็ไม่ฟังลุกขึ้นไปเตะต่อยกันสนุก จนฉันเกือบจะตีเด็กคนนั้นไปแต่ฉันก็ดึงสติไว้ทัน พอฉันหันก็เล่นกันเหมือนเดิมจนฉันรู้ไม่ไหวแล้วเลยเข้าไปจะตีเด็กคนนั้น ด้วยความที่เด็กคนนั้นเบี่ยงหลบจึงทำให้ไม้ไปโดนข้อมือทั้งที่ดิฉันจะตีที่ก้นของเขา เด็กคนนั้นก็รีบเดินไปนั่งที่ พ่อฉันเดินไปตรวจงานให้นักเรียนคนอื่นเด็กคนที่โดนดิฉันตีก็เขวี่ยงหนังสือใส่ดิฉัน ฉันหันไปจึงเดินไปถามว่าเธอเขวี่ยงทำไม เด็กคนนั้นกำมือแน่น และยกนิ้วกลางใส่ดิฉัน ฉันรู้สึกสตั้นบวกกับตกใจฉันไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนแล้วเด็กเดี๋ยวนี้กล้าทำถึงขนาดนี้แล้วเหรอ ตอไปห้องต่อไปฉันกำลังเตือนเด็กคนนึงให้ทำงานบ้างเพราะงานค้างเยอะมากเลยขู่ไปว่าถ้าลูกไม่ทำเลยครูคงต้องตีบ้างแล้วนะในขณะเพื่อนของเด็กคนนั้นก็มาผลักฉันและกำข้อมือของแน่นแล้วพูดว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนของผม คือที่มาเล่าไม่ใช่อะไรนะคะแต่แค่รู้สึกท้อใจที่จะเป็นครูเพราะสิ่งที่เราเราเตือนเราอยากให้เขาได้ดีแต่ไม่เลยค่ะ ไม่คุ้มเลยกับความรู้สึกที่เสียไปทั้งที่เราตั้งใจดี และยังมีอีกหลาย ๆ เรื่อง คงเล่าไม่หมดค่ะ #ขอกำลังใจในการสู้ต่อหน่อยได้ไหมคะ