ตามข้างต้นเลยค่ะเรารู้สึกว่าอยู่คนเดียวมีความสุขมากกว่าซึ่งเวลาที่อยู่กับเพื่อนเราก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรแต่เราก็ไม่ค่อยพูดกับเพื่อนเหมือนกันด้วยนิสัยหรือความชอบอะไรหลายๆอย่างที่ไม่คล้ายกันทำให้เราเลือกที่จะเงียบมากกว่าอีกอย่างเราเป็นคนที่เอ๋อๆน่ะค่ะพูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องหรือว่าบางครั้งเวลาเราถามเพื่อนเงี้ยถ้าเพื่อนไม่รู้ก็จะไม่ตอบแล้วเมินเฉยไปเลยซึ่งบางครั้งเพื่อนได้ยินไม่ชัดก็เมินเฉยเหมือนกันอาจจะเป็นเพราะเราพึ่งเข้ามาเป็นเพื่อนกับพวกนางได้ไม่นานรึป่าวเราก็ไม่รู้เหมือนกันซึ่งเราเป็นคนที่แบบไม่ได้ติดเพื่อนขนาดนั้นสามารถเดินไปไหนมาไหนคนเดียวได้โดยที่ไม่ลากเพื่อนไปด้วยซึ่งนิสัยนี้เราพึ่งเป็นคือตอนนี้อยู่ม.5น่ะค่ะด้วยความม.4เรียนออนไลน์ด้วยเลยไม่ได้เจอเพื่อนแล้วที่บอกว่านิสัยนี้พึ่งเป็นก็คือตอนที่อยู่ม.ต้นน่ะค่ะเราติดเพื่อนมากแบบมากๆอาจจะไปไหนคนเดียวได้แต่ว่าเราจะชวนเพื่อนตลอดถึงแม้มันจะไม่มาด้วยก็เถอะแต่ปัจจุบันเราไม่ชวนใครเลยเราแค่บอกว่าจะไปไหนให้พวกนางรับรู้แล้วเดินไปเลยไรงี้แล้วตอนที่รู้ตัวว่าเราอยู่คนเดียวแล้วมีความสุขก็คือตอนที่เราไปทำเวรห้องตอนกิจกรรมเสร็จคือเราเป็นเวรวันศุกร์ซึ่งมีการสวดมนน่ะค่ะแล้วพอดีสวดเสร็จเร็วมากเวรเลยเสร็จเร็วไปด้วยซึ่งมันเหลือเวลาประมาณ10นาทีเราขี้เกียจเดินตามหาเพื่อนแล้วก็ไม่มีเน็ตด้วยซึ่งไม่สามารถติดต่อหาเพื่อนได้เราเลยไปนั่งเล่นคนเดียวแล้วตอนนั้นอยู่เราก็รู้สึกมีความสุขน่ะค่ะ ไม่รู้ทำไมซึ่งปกติเราต้องน้อยใจเหงาเปล่าเปลี่ยวไรงี้ซึ่งเป็นนิสัยตอนม.ต้นน่ะค่ะแล้วพอเลิกเรียนซึ่งตอนออกจากรร.เราก็เจอเพื่อนพอดีเราไม่รู้ว่าพวกนางเห็นนี่มั้ยแต่นี่เห็นนางนะอยากจะทักแต่ก็ไม่ได้ทักอะไรด้วยความที่นางเป็นเพื่อนสนิทกันเลยไม่อยากกวนมั้งคะ

นั้นแหละค่ะทำไมเรามีความสุขมากกว่าเวลาอยู่คนเดียว?