สวัสดีครับ ผมมีพระเพื่อนที่ตอนนี้กำลังบวชจำพรรษาอยู่ที่วัดแห่งหนึ่งในช่วงเข้าพรรษาที่ผ่านมา โดยตั้งใจจะบวชให้ได้หนึ่งพรรษา แต่ด้วยความจำเป็นบางอย่างทำให้ไม่สามารถบวชอยู่จนครบพรรษาได้ ผมกับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ที่ได้ทราบข่าวว่าพระจะสึกก่อนระหว่างพรรษา ก็เกิดความสงสัย เนื่องมาจากมีญาติผู้ใหญ่ของตนพูดถึงความเชื่อที่ว่า การบวชเข้าเป็นพระเพื่อที่ตั้งใจจะอยู่จำพรรษาให้ครบแต่ทำไม่ได้นั้นถือเป็นการผิดสัญญา อาจทำให้ชีวิตหลังการลาสิกขาตกต่ำ เจอเรื่องแย่ ๆ ทำมาค้าขายไม่ขึ้น
    ผมและเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ จึงได้ลองสืบหาข้อมูลบนอินเทอร์เน็ต ได้ความว่า การลาสิกขานั้นทำได้หากเป็นประสงค์ของตัวบรรชิตเองไม่มีบาป ไม่ผิดกฎหมาย และไม่เกี่ยวข้องกับเวลา หากแต่ได้อธิษฐานพรรษาไว้แล้วอยู่ไม่ครบพรรษาจะถือเป็นการผิดสัญญา ผมและเพื่อน ๆ ในฐานะพุทธศาสนิกชนทั่วไป ไม่ค่อยมีความรู้ความเข้าใจด้านนี้ลึกซึ้งนัก จึงสรุปเอาเองว่าการผิดสัญญาดังกล่าวนั้นเป็นบาป จึงเป็นที่มาของคำถามหลักของกระทู้นี้ว่า การที่พระเพื่อนของผมจะสึกก่อนออกพรรษานั้นเป็นจะเป็นบาปไปตลอดเลยหรือไม่ แล้วการทำบุญรักษาศีล 5 ในเพศฆราวาสนั้นหลังจากนั้นจะไม่สามารถลบล้างหรือบรรเทาบาปในการลาสิกขาครั้งนี้ได้เลยหรือ ยิ่งไปว่านั้นผมได้หาคำตอบและสนทนากับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ เกี่ยวกับประเด็นเรื่องการหักล้างกันของบุญและบาป ได้ความว่า บุญก็ส่วนบุญ บาปก็ส่วนบาป ไม่สามารถหักล้างกันได้
    จากเรื่องราวทั้งหมดที่กล่าวมาจึงทำให้ผมเกิดคำถามที่อยากให้เพื่อน ๆ ในพันทิปช่วยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับคำถามต่อไปนี้ช่วยให้ผมได้เข้าใจทีครับว่า
    1. ความเชื่อเรื่องบุญและบาปของท่านนั้นเป็นอย่างไร?
    2. เงื่อนไขการหลุดพ้นจากวัฏสงสาร หรือสังสารวัตรแท้จริงแล้วคืออะไร? (มีบาปติดตัวได้หรือไม่?)
    3. พระพุทธเจ้าที่สามารถหลุดพ้นจากวัฏสงสาร ปรินิพพานได้นั้นยังมีบาปติดตัวหรือไม่ หรือชดใช้ไปหมดสิ้นแล้ว?

จึงเป็นประเด็นและที่มาของกระทู้นี้เพื่อสอบถามคำตอบจากท่านผู้รู้และความคิดเห็นของเพื่อน ๆ ชาวพันทิปครับ

ขออภัยเรื่องการใช้ภาษาในบางคำที่อาจฟังดูผิดแปลกไม่เหมาะสมไว้ล่วงหน้าเนื่องจากไม่มีความรู้ด้วยครับ