รู้สึกชีวิตใช้ยากเหมือนตัวเองถึงทางตัน คิดอะไรไม่ออก

เรารู้ตัวเองมาตลอดค่ะว่าตัวเองเป็นคนคิดลบ แต่มันก็แก้ไม่ได้เลย เหมือนกับว่ารู้สึกว่าตัวเองเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอยู่ตลอดแถมยังเก็บมานั่งคิดนั่งอิจฉาอีก เลยทำให้รู้สึกเกรียจตัวเองที่เป็นแบบนี้มากๆเลยค่ะ

เรารู้สึกกดดันมากค่ะเพราะเรามาเรียนต่างประเทศ บ้านก็ไม่ใช่บ้านเราถึงจะมีเเม่อยู่ด้วยแต่บ้านก็เป็นบ้านแฟนแม่ เราถูกแม่กดดันเรื่องที่เราเป็นคนไม่ยิ้ม แถมยังถูกกดดันจากแฟนแม่เรื่องโรงเรียนอีก 

เราชอยคุยกับเพื่อนค่ะเพราะรู้สึกว่าครอบครัวไม่เข้าใจเลยแม้เราจะพยายามปรับตัวเข้าหาเขาแล้วแต่เหมือนวกเขาจะไม่พยายามเข้าใจเราเลยว่ามันยากขนาดไหน ถึงเขาจะบอกว่าเข้าใจเรา แต่เขาก็แสดงให้เห็นว่าที่เขาพูดก็แค่ขอไปทีเท่านั้น เราเลยเป็นคนค่อนข้างติดเพื่อนค่ะ ชอบคุยกับเพื่อน คุยได้ทั้งวันทั้งคืนเลยถ้าเป็นไปได้ เพราะแบบนั้นตอนอยู่บ้านเลยเอาแต่อยู่ในห้องตัวเองเพราะแฟนแม่ไม่ชอบให้เราเล่นโทรศัพท์เลย เขามักจะปิดไวไฟตอน 3ทุ่มตลอด รึถ้าเขาไม่พอใจเราก็จะปิดตั้งแต่หัวค่ำเลย

เราพยายามเข้าใจในการกระทำทุกอย่างของเขาค่ะ เพราะรู้ว่าเรามาอาศัยเขาอยู่แถมเอาจมูกเขาหายใจอีกต่างหาก ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เป็นเพราะเขาไม่ยอมให้แม่กับเราทำงานค่ะ

เราแคร์ความรู้สึกของพวกเขาเพราะจำคำแม่มาตลอด บวกกับความไม่มั่นใจในตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยทำให้มักจะคิดถึงใจคนอื่นอยู่ก่อนตลอด ไม่ว่าจะทำอะไร เราก็คิดเสมอว่าคนอื่นจะมองเรายังไง

ในตอนที่เรารู้สึกแย่เราก็อยากให้พวกเขาได้รู้ว่าเรารู้สึกแย่แต่พวกเขาก็เอาแต่ไม่สนใจ บอกเราว่าเราไม่เข้มแข็ง รึบางทีก็ไล่ให้เราไปตายรึจะไปไหนก็ไป

เราเคยคิดพยายามฆ่าตัวตายสามครั้งถ้วนถ้าไม่รวมกับความคิดที่จะฆ่าตัวตาย ไม่ว่าจะเป็นการผูกคอตายแต่ตัวเราก็กลับหาเชือกไม่เจออีก...รึการแทงตัวเองถึงขั้นถือมีดเข้ามาให้ห้องนอนแล้วแต่ก็ยังทำไม่ได้ ล่าสุดเราพยายามจะฆ่าตัวตายโดยการกินยาเกินขนาด เรากินไป 10 เม็ด เพราะไม่รู้ว่าต้องกินเยอะแค่ไหน ตอนกินไปแล้วก็รู้สึกโล่งได้แค่คิดว่าคงไม่นานก็จะสลบแล้วตายไป แต่เรากลับไม่สลบไปสักทีแต่ก็รู้สึกง่วงตาจะปิดตลอดเวลา พอเข้านอนตื่นมาก็รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวไปหมด 

เราท้อแล้วค่ะ ทำไมชีวิตมันถึงได้ดูใช้ยากแบบนี้ ทำไมเราถึงไม่มีชีวิตอย่างคนอื่นที่มีครอบครัวที่เข้าใจมากกว่านี้ไม่ต้องเป็นครอบครัวสุขสันต์แต่อย่างน้อยก็อยากจะให้เข้าใจเราบ้าง เพราะในตอนนี้ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็รู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราไม่รู้สึกว่าสามารถเชื่อคำพูดของใครได้เลยค่ะ รู้สึกว่าคำที่พวกเขาพูดออกมามันเป็นแค่ลมปาก

ไม่ว่าจะมองรถมองอะไรตัวเราในตอนนี้ก็มีแต่คิดลบ ถ้าเราโดนรถชนตายไปเลยล่ะ รถบรรทุกคันนั้นถ้าโดนชนจะตายในทันทีมั้ย กระโดดน้ำในตอนที่ไม่มีคนอยู่แถวนั้น กินยาเพิ่มเป็น20เม็ดจะตายมั้ย



แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่