ม่านหมอกขาวลอยเอื่อย ปกพนา
ใต้ผืนฟ้าเทาหม่นแทบไร้แสง
แม้ยามสายมองหาซึ่งแดดแรง
มวลหมอกแกร่งปิดบังซ่อนตะวัน
ลมหนาวพัดเอื่อยพามวลหมอกม้วน
ตลบสวนแลดั่งคลื่นทะเลฝัน
มือถือแก้วกาแฟนั่งเคียงกัน
รอเวลาดวงตะวันเฉิดฉายมา
เพียงเท่านี้ชีวิตคิดหวนไห้
เพียงเท่านี้ได้ไหมถวิลหา
เพียงเท่านี้เธอฉันหยุดเวลา
เพียงเท่านี้เถิดหนาที่ต้องการ
ดั่งเทวาเมินเฉยต่อคำขอ
ดั่งคมมีดกรีดรอยต่อไร้ประสาน
ดั่งที่ฉันนั่งคำนึงถึงวันวาน
ดั่งความฝันตื่นมาไม่เป็นจริง
ไอหมอกหนาผ่านมาพร้อมลมหนาว
ดุจแช่แข็งเรื่องราวให้หยุดนิ่ง
ทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต ไม่ไหวติง
ทุกข์และสุขทุกสิ่ง นิ่งเนิ่นนาน
วางแก้วลงบนพื้นไม้เก่า เก่า
ถือเรื่องราวหมองหม่น วางฝันหวาน
วางวันนี้ พรุ่งนี้และเมื่อวาน
วางทุกสิ่งที่ผ่าน แล้วจากไป
ตอบสิตอบลมหนาวโปรดตอบฉัน
ทำเช่นไรใจที่สั่น หยุดหวนไห้
ระรัวก้องร้องป่าว ร้าวทรวงใน
เมื่อฤทัยลาลับ ดับชีวัน
ต่อจากนี้จะไม่มีมันอีกแล้ว
ต่อจากนี้คงเหลือเพียงแก้วของฉัน
คงโดดเดี่ยวต่อสู้คืนและวัน
จมอยู่กับเหมันต์ ตลอดกาล....
เสียมบิ่น
ห้วง เหมันต์