ชามแตกหักแหว่งวิ่นบ้าบิ่นร้าว
ลืมเลือนคราวข้าวขาวคาวหวานใส่
เหลือลิ่มทิ่มเศษซากบาดตรมใจ
กลบฝังไว้ใต้แผ่นผืนพสุธา

อยากลาลี้หนีมิตินิรมิต
สงบจิตท่ามความว่างกลางมาหยา
ทิ้งสุขทุกข์เคยปลุกป้อนต้อนราคา
อยากเฉยชาค่ารวยจนมิหวนคืน

เป็นเพียงกลิ่นดินย้อมที่หอมหวาน
เพียงนิทานเล่าขานความชวนชื่น
ยังมิรู้ความจริงที่ยั่งยืน
ยังอยู่ท่ามคลื่นนทีสีทันดร

สะลึมสะลือทึ่อทึ่มกรึ่มมัวหมอง
เลือนลอยล่องท่องโลกโศกสมร
หมอกมืดมัวกลั้วเย้าเจ้าบังอร
ล้อละครมิรู้จบภพเรื่องราว