บ้านเมืองร้อนระอุ ปืนปะทุโรคระบาด
ผืนดินเป็นสีชาด เลือดหลั่งราดรดจนหมอง
เหลียวซ้ายหรือป่ายขวา ทั้งหลังหน้ามิกล้ามอง
น้ำใจจากพี่น้อง แปรเปลี่ยนสิ้น หมิ่นเยื่อใย
ตัวกูเป็นลูกโทน อยู่มาโดนเคยพบไม่
คนไททิ้งคนไท อ้าแขนไขว่คว้าต่างเมือง
แผ่นดินมิมีซุก ฉุกละหุกดั่งขุดเหมือง
ได้เงินไม่ถึงเฟื้อง ต้องใช้หนี้มิมีกิน
เจ็บป่วยร้องหาหมอ เงินไม่พอรอแดดิ้น
ลูกน้อยอ้อนหิวกิน แม่ถูกหมิ่นมืงคนจน
ขอเขาบ้างก็ให้ บ้างผลักไสไปให้พ้น
มองคนไม่เป็นคน ก่นด่าซ้ำกล้ำกลืนกิน
ต่อไปในภายหน้า พสุธาคงสูญสิ้น
ไร้ที่จะทำกิน ก้มหัวกราบเหล่านายทุน
โฉนดผืนสุดท้าย ละลายหายกลายเป็นฝุ่น
ลูกหลานไร้ใบบุญ พ่อแม่วาย ตายจากกัน
ตรากตรำทำงานหนัก มิได้พักหรือหลับฝัน
ปากท้องยังสำคัญ สองเท้ามั่นสองมือกำ
สุดท้ายมิได้ครึ่ง ห้วงคำนึงถึงถลำ
อนาคตช่างมืดดำ ยากโงหัวจนตัวตาย.....
เสียมบิ่น
โอ้หนอ....ชะตาผลาญ