คือเราไม่ชอบให้ใครมาส่งสารเราค่ะ เวลาเราสอบตกหรืออื่นๆ เพื่อนสนิทจะมองเราด้วยสายตาสนุกสนานพร้อมพูดติดตลกว่า "กูได้21 กูได้ท๊อปห้องเลย" "ก็เก่งนะแปลกจังทำไมไม่ผ่าน?" "กูเดากูยังผ่านเลยคิดแทบตายทำไมไม่ผ่าน" สายตาที่เพื่อนมองเราเป็นสายตาเหยียดหยามเอามากๆ เคยคุยกันเรื่องนี้หลายรอบแล้ว แต่ เพื่อนก็ยังทำ เเล้วเหตุการณืล่าสุดเพื่อนก็พูดแบบเดิมอีกเราเลยทนไม่ไหวด่าไปในแชทว่า "กรุณามีมารยาทอย่าซํ้าเติมคนอื่น ยํ้าหาแม่เหรอเขารู้กันทั้งห้องแล้วว่าได้ท๊อปบอกกูทำไมเห็นกูเป็นเมมเมอร์รี่เหรอ!" เพื่อนสนิทเราก็เดินมาหาที่โต๊ะ(เรานั่งคนละโต๊ะกันนะคะอาจารย์จัดให้) เพื่อนสนิทเราพูดว่า "เอ้า ฮ่าๆ อะไรกูซํ้าอะไรก่อน ฮ่า" เราโกรธมากที่เพื่อนพูดและมองเราด้วยสายตาสมเพชแบบนั้นเลยไล่นางกลับไปนางก็พิมพ์ต่อมาอีกว่า "แล้ว...กูผ่าน" กูไม่ได้ซํ้าเติมสักหน่อยกูก็แค่พิมพ์ไว้กันลืมแล้วกูไปหัวเราะตอนไหน" เราเลยตอบกลับไปว่า "มือพิการเหรอ กระดาษก็มีทำไมไม่จดไว้" คือตอนนั้นอาจารย์ให้คนที่ผ่านเปิดหนังสือดูไปพลางๆนะคะ แบบหนังสือก็เปิดอยู่ที่ว่างก็มีปากกาก็อยู่ในมือจะเสียเวลาหาโทรศัพท์,ปลดล็อค,เชื่อมเน็ต,พิมพ์ข้อความทำไม ตัวเลขแค่2หลักใช้เวลาเขียนไม่ถึง5วิด้วยซํ้า แล้วจะพิมพ์ใส่แชททำไมในเมื่อนางก็ผ่านไม่ต้องแก้ยกเว้นว่านางจะอยากซํ้าเติมเรา เราคิดแบบนี้เราดูเห็นแก่ตัวมั้ยคะ? เพิ่มเติมคือเราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่และเคยบอกนางไปแล้วด้วย