สมัยวัยรุ่น
"แห้ว" บ่อยครับ คงเป็นเพราะ สมัยก่อนเรามักจะทุ่มเทให้กับความรักมาก จนเกินคำว่า
"พอดี"
รักมาก ทุ่มเทมาก เจ็บมาก จนตอนหลังกลายเป็นความชินชา สุดท้ายก็ต้องบอกตัวเองว่า
"พอแล้ว" และเลิกยุ่งเกี่ยวกับคนๆ นั้นไปเลย ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากพูดคุยให้เจ็บอีก
แต่ก็ไม่แคล้ว ที่จะ
"นึกถึง" แม้เวลาจะผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว
เคยเป็นเหมือนกันไหมครับ? หากใครเคยเป็น หรือว่าจะมีผมเป็นแค่คนเดียว (อยากหาเพื่อนครับ 555) แชร์เรื่องราวตัวเองกันได้ครับ
"พอแล้ว" กับคนๆนี้ ใครเคยรู้สึกและมีเรื่องราวเหมือนในเพลงนี้ของ Big Apple บ้างครับ มาแชร์เรื่องราวกัน
รักมาก ทุ่มเทมาก เจ็บมาก จนตอนหลังกลายเป็นความชินชา สุดท้ายก็ต้องบอกตัวเองว่า
"พอแล้ว" และเลิกยุ่งเกี่ยวกับคนๆ นั้นไปเลย ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากพูดคุยให้เจ็บอีก
แต่ก็ไม่แคล้ว ที่จะ "นึกถึง" แม้เวลาจะผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว
เคยเป็นเหมือนกันไหมครับ? หากใครเคยเป็น หรือว่าจะมีผมเป็นแค่คนเดียว (อยากหาเพื่อนครับ 555) แชร์เรื่องราวตัวเองกันได้ครับ