สวัสดีค่ะ เราอายุ25ปี มีแฟนแล้ว เราตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวของเราให้ฟังเพื่อเป็นวิทยาทานและข้อเตือนใจสำหรับคนที่คิดจะทำผิดแบบเรา
ขอเกริ่นไปเมื่อตอนเราอายุ16-17 ช่วงนั้นน้าเขยเราคนนี้มีทีท่าเหมือนจะสนใจเรา แอบจับแขน จับมือ จับแก้ม และมีการแอบจับก้น จนเรารู้สึกว่ามันเริ่มแปลก เราเลยเริ่มตีตัวออกห่าง จนเรื่องก็เงียบไป
เข้าเรื่องเลยนะคะ ขอย้อนกลับไปเมื่อ2-3ปีก่อนค่ะ เรากับน้าเขย (น้าเขยไม่มีลูกนะคะ) มีโอกาสไปเจอกันที่ภาคเหนือด้วยความบังเอิญ เลยมีการนัดกินข้าว เราไปจากกทม.คนเดียวค่ะ ตั้งใจไปงานแต่งเพื่อน พอจบงานแต่งก็ตั้งใจเที่ยวต่อ 4วัน เราได้ไปเดินตลาดและได้บังเอิญเจอ เลยนัดกินข้าว และเขาถามเราว่าไปกินเบียร์กันต่อมั้ย เรายอมรับค่ะว่าเราอาจจะโง่หรือบื้อก็ได้ค่ะ เราไม่ได้คิดไปถึงกับว่าเขาจะทำอะไรเรา เพราะสำหรับเรา เรามีเพื่อนผู้ชายเยอะพอควรและคำว่าชวนไปกินเหล้าที่ห้อง ก็คือไปกินเหล้า นั่งคุยกันแบบที่เราไปกินกับเพื่อนค่ะ แต่พอไปถึงห้อง เราไม่กินเบียร์เลย เขากินคนเดียว เรารู้สึกอึดอัด เรารู้สึกอยากกลับห้องเพราะในหัวรู้สึกว่าเรามาทำอะไรที่นี่ มันไม่ใช่ที่ที่เราควรมาเลย เรานั่งคิดประมาณ10นาทีเลยตัดสินใจบอกเขาว่าขอกลับก่อนนะ จะไปเรียกวินหน้าปากซอย จังหวะที่เราลุกขึ้นหยิบกระเป๋า เขาเดินมากอด มาจูบเรา เราพยายามดึง พยายามบอกเขาว่าอย่าเลย มันไม่ดี มันไม่ได้นะ เขาเลยดึงเสื้อเราสายเสื้อเราหลุด แล้วพยายามโน้มน้าวเรา เราเกือยเคลิ้มไปค่ะ แต่เรานึกถึงหน้าคนที่คุย (ซึ่งก็คือแฟนคนปัจจุบันของเรา) เขารอให้เราโทรหา รอให้เรากลับห้องเพื่อคุยกัน และอีกอย่างที่เข้ามาในหัวเราคือความผิดชอบชั่วดี กรรม เรากลัวกรรมไปตกถึงลูกเรา กลัวพ่อแม่เสียใจ กลัวน้าเราเจ็บปวด เราเลยหยิบเสื้อ แล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำ เราไปสงบสติทบทวนตัวเองในห้องน้ำประมาณ 10นาทีแล้วเดินออกมา ตอนนั้นเราภาวนาว่าอย่าให้เขาวกมาคุยเรื่องนั้นอีก ให้ทำเป็นลืมๆไป แล้วเราบอกว่าเรากลับก่อนนะ เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาไปส่ง เราปฏิเสธไปค่ะ
ระหว่างที่เราเดินออกมาเราทบทวนตัวเองต่างๆนานาว่าเรามาทำอะไร เราเป็นอะไรไป ทำไมทำแบบนั้น ทำไมเอาตัวเองไปอยู่ตรงนั้น ทำไมทำแบบนั้น เรากลับถึงห้องเราตัดสินใจบล็อคไลน์ เบอร์ของน้าเขย และเลี่ยงที่จะพบหน้าเขาทุกครั้งที่มีโอกาส ทุกวันนี้เป็นเวลาเกือบ3ปี ที่เราไม่เจอหน้าเขา เราเลี่ยงที่จะกลับบ้านตอนที่เขาอยู่ เราไม่อยากเจอเพราะเรารู้สึกขยะแขยงเขาและขยะแขยงตัวเอง ทุกวันนี้แค่นึกถึงวันนั้นเรายังรู้สึกขยะแขยงมากๆค่ะ และทุกวันนี้เวลาเรามองหน้าแฟน เรารู้สึกทั้งอยากขอบคุณและอยากขอโทษเขา อยากขอบคุณที่วันนั้นเขาช่วยดึงเราขึ้น เราเกือบตกนรก ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เราคงจะรู้สึกเสียใจกับความผิดพลาดครั้งใหญ่ไปตลอดชีวิต และเราอยากขอโทษเขาที่เราเคยทำตัวผิดพลาดแบบนั้นมาก่อน
เราไม่อยากจะหนีเลยนะคะ แต่เราขยะแขยงตัวเองมากๆ ไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย
ปีนี้เรากำลังจะย้ายไปอยู่กับแฟนที่แคนาดา เราเลยอยากจะมาเล่า/แชร์เรื่องราวที่เกือบก้าวพลาดของชีวิตเรา เพื่อเป็นวิทยาทานให้ทุกคนฟัง หลังจากที่เก็บมันมาคนเดียวตลอดเกือบ3ปี
อยากจะมาสารภาพบาป
ขอเกริ่นไปเมื่อตอนเราอายุ16-17 ช่วงนั้นน้าเขยเราคนนี้มีทีท่าเหมือนจะสนใจเรา แอบจับแขน จับมือ จับแก้ม และมีการแอบจับก้น จนเรารู้สึกว่ามันเริ่มแปลก เราเลยเริ่มตีตัวออกห่าง จนเรื่องก็เงียบไป
เข้าเรื่องเลยนะคะ ขอย้อนกลับไปเมื่อ2-3ปีก่อนค่ะ เรากับน้าเขย (น้าเขยไม่มีลูกนะคะ) มีโอกาสไปเจอกันที่ภาคเหนือด้วยความบังเอิญ เลยมีการนัดกินข้าว เราไปจากกทม.คนเดียวค่ะ ตั้งใจไปงานแต่งเพื่อน พอจบงานแต่งก็ตั้งใจเที่ยวต่อ 4วัน เราได้ไปเดินตลาดและได้บังเอิญเจอ เลยนัดกินข้าว และเขาถามเราว่าไปกินเบียร์กันต่อมั้ย เรายอมรับค่ะว่าเราอาจจะโง่หรือบื้อก็ได้ค่ะ เราไม่ได้คิดไปถึงกับว่าเขาจะทำอะไรเรา เพราะสำหรับเรา เรามีเพื่อนผู้ชายเยอะพอควรและคำว่าชวนไปกินเหล้าที่ห้อง ก็คือไปกินเหล้า นั่งคุยกันแบบที่เราไปกินกับเพื่อนค่ะ แต่พอไปถึงห้อง เราไม่กินเบียร์เลย เขากินคนเดียว เรารู้สึกอึดอัด เรารู้สึกอยากกลับห้องเพราะในหัวรู้สึกว่าเรามาทำอะไรที่นี่ มันไม่ใช่ที่ที่เราควรมาเลย เรานั่งคิดประมาณ10นาทีเลยตัดสินใจบอกเขาว่าขอกลับก่อนนะ จะไปเรียกวินหน้าปากซอย จังหวะที่เราลุกขึ้นหยิบกระเป๋า เขาเดินมากอด มาจูบเรา เราพยายามดึง พยายามบอกเขาว่าอย่าเลย มันไม่ดี มันไม่ได้นะ เขาเลยดึงเสื้อเราสายเสื้อเราหลุด แล้วพยายามโน้มน้าวเรา เราเกือยเคลิ้มไปค่ะ แต่เรานึกถึงหน้าคนที่คุย (ซึ่งก็คือแฟนคนปัจจุบันของเรา) เขารอให้เราโทรหา รอให้เรากลับห้องเพื่อคุยกัน และอีกอย่างที่เข้ามาในหัวเราคือความผิดชอบชั่วดี กรรม เรากลัวกรรมไปตกถึงลูกเรา กลัวพ่อแม่เสียใจ กลัวน้าเราเจ็บปวด เราเลยหยิบเสื้อ แล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำ เราไปสงบสติทบทวนตัวเองในห้องน้ำประมาณ 10นาทีแล้วเดินออกมา ตอนนั้นเราภาวนาว่าอย่าให้เขาวกมาคุยเรื่องนั้นอีก ให้ทำเป็นลืมๆไป แล้วเราบอกว่าเรากลับก่อนนะ เขาบอกว่าเดี๋ยวเขาไปส่ง เราปฏิเสธไปค่ะ
ระหว่างที่เราเดินออกมาเราทบทวนตัวเองต่างๆนานาว่าเรามาทำอะไร เราเป็นอะไรไป ทำไมทำแบบนั้น ทำไมเอาตัวเองไปอยู่ตรงนั้น ทำไมทำแบบนั้น เรากลับถึงห้องเราตัดสินใจบล็อคไลน์ เบอร์ของน้าเขย และเลี่ยงที่จะพบหน้าเขาทุกครั้งที่มีโอกาส ทุกวันนี้เป็นเวลาเกือบ3ปี ที่เราไม่เจอหน้าเขา เราเลี่ยงที่จะกลับบ้านตอนที่เขาอยู่ เราไม่อยากเจอเพราะเรารู้สึกขยะแขยงเขาและขยะแขยงตัวเอง ทุกวันนี้แค่นึกถึงวันนั้นเรายังรู้สึกขยะแขยงมากๆค่ะ และทุกวันนี้เวลาเรามองหน้าแฟน เรารู้สึกทั้งอยากขอบคุณและอยากขอโทษเขา อยากขอบคุณที่วันนั้นเขาช่วยดึงเราขึ้น เราเกือบตกนรก ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เราคงจะรู้สึกเสียใจกับความผิดพลาดครั้งใหญ่ไปตลอดชีวิต และเราอยากขอโทษเขาที่เราเคยทำตัวผิดพลาดแบบนั้นมาก่อน
เราไม่อยากจะหนีเลยนะคะ แต่เราขยะแขยงตัวเองมากๆ ไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย
ปีนี้เรากำลังจะย้ายไปอยู่กับแฟนที่แคนาดา เราเลยอยากจะมาเล่า/แชร์เรื่องราวที่เกือบก้าวพลาดของชีวิตเรา เพื่อเป็นวิทยาทานให้ทุกคนฟัง หลังจากที่เก็บมันมาคนเดียวตลอดเกือบ3ปี