ทุกคนตอนนี้เราอายุ 14 กำลังก้าวไป 15 ช่วยอ่านเรื่องของเราหน่อยนะ

คือเราสงสัยมาก ตั้งแต่เด็กๆเรามักจะได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่ตลอด พ่อแม่ไม่เคยกดดันอะไรเราเลยแต่ว่าเรามีความรู้สึกที่อยากกดดันตัวเองเพื่อให้พวกท่านภูมิใจ เราสงสัยมากทำไมเราถึงมีความคิดแบบนี้ 

เรามีน้องอยู่คนนึงเป็นน้องชายอายุน้อยกว่าเรา 3 ปี น้องเราเป็นสมาธิสั้น เราเคยคิดว่าพ่อกับแม่รักน้องมากกว่าเราตลอด แต่พ่อกับแม่บอกเราว่ารักเรากับน้องเท่ากัน จนกระทั่งวันนึง พ่อให้เราไปหยิบมีดพกมาให้แต่เราไปหยิบผิดเล่นเราเลยโดนพ่อด่าว่า "เรื่องแค่นี้ยังไม่รู้ โตไปจะทำไรได้ พอทีเรื่องอื่นรู้นักรู้หนา  " แล้วก็มีคำหยาบอีกเล็กน้อย แล้วพ่อก็ใช้น้องเราไปหยิบบ้าง น้องเราก็หยิบผิดเล่ม แต่พ่อเรากลับบอกว่า "ไม่ใช่เล่มนี้ครับ เล่มนั้นไปเอามาใหม่เร็ว" คำพูดนั้นที่พ่อเราพูดมันทำเราคาใจมาก เราเลยไปถามแม่ แล้วแม่ก็บอกเราว่า "ก็น้องเป็นสมาธิสั้น พ่อเลยพูดดีๆด้วย ส่วนเราอ่ะปกติดีทุกอย่าง เพราะฉะนั้นเลิกคิดว่าพ่อรักไม่เท่ากัน พ่อรักเท่ากันทั้งคู่นั่นแหละ" มันเลยทำให้เรารู้สึกผิดที่คิดว่าพ่อรักน้องมากกว่าเรา เราสงสัยมากทำไมเราถึงคิดแบบนี้

เรากับเพื่อนเคยทะเลาะกันนิดหน่อย นั่นทำให้เราเก็บมานอนร้องที่บ้านคนเดียว ตอนที่เราร้องเรามีอาการแบบ ตัวสั่น ใจเต้นเร็ว จู่ๆก็รู้สึกหนาวขึ้นมาตรงต้นขาแต่ส่วนอื่นร้อนมาก เหงื่อก็ออกทั้งตัว รู้สึกระแวงไปหมด แล้วก้ปวดหัว ตอนที่เราปวดหัวเราก็ออกมาหายากิน แต่มันเดินยากมากๆเพราะตัวมันสั่นไปหมด พอเรากำลังเทยาใส่มือ มันก็มีความคิดขึ้นมาว่า ให้เราเทยาใส่ให้เต็มมือแล้วกินเขาไปเลย แต่เราก็ตัดสินใจจะกินแค่ 1 เม็ด เพราะกลัวว่าถ้าเท แล้วกินเข้าไป คนรอบข้างจะรู้สึกยังไงถ้าเราทำแบบนั้น หลังจากกินยาเสร็จเราก็ตัดสินใจนอนเลย พร้อมกับคิดว่าทำไมตะกี้เราถึงเป็นแบบนั้น+ทำไมเราถึงคิดที่จะเทยาเยอะๆแล้วกินเข้าไป

ทุกคนอ่านแล้วรู้สึกยังไงกันบ้างคะ? เพราะตอนนี้เรายังสงสัยอยู่เลยทำไมเราถึงคิดแบบนั้น เราเคยถามพ่อแม่นะ แต่พ่อบอกว่าไร้สาระ ส่วนแม่บอกว่าเราคิดไปเอง แต่เราก็ยังคาใจอยู่ ใครที่พอรู้ว่าสาเหตุอะไรทำไมเราถึงคิดแบบนั้น ช่วยบอกเราหน่อยนะคะ