เรื่องมีอยู่ว่า พ่อเรากินแต่เหล้าวันๆไม่ทำงานการช่วยครอบครัวมีแต่แม่ที่ทำงานเลี้ยงครอบครัวทำทุกอย่างเราเองก็ทำงานค่ะ เลิกงานกลับบ้านก็เจอแต่พ่อนอนเมาอยู่บ้านทุกวัน ย้ำว่าทุกวัน! เราทำงานมาเหนื่อยมากพอแล้วคือมาเจอแบบนี้ยิ่งเหนื่อยหนักเลยค่ะ เราไม่คุยกับพ่อเลยเพราะเราเกลียดนิสัยแบบนี้ กินเหล้าเมาทำลายของ บางทีทะเลาะกับแม่ขว้างของใส่พังของ เวลาเกิดอุบัติเหตุกรือป่วยก็มีแต่แม่ที่คอยดูแล คือเราสงสารแม่มากอยากพาแม่ไปอยู่ที่อื่น แต่แม่บอกบ้านก็สร้างมาด้วยกัน มีวัว มีสวน ที่ต้องดูแล เราเลยบอกกับแม่ถ้าแม่ไม่ไปหนูจะไปอยู่คนเดียว ทำงานก็ปวดสองกลับมาบ้านยังปวดประสาทกับคนแบบนี้อีกคือเราคุยกับแม่ทุกวิธี เพราะอยากให้พ่อเขาลองอยู่คนเดียวบ้างจะได้รู้ว่าไม่มีคนคอยดูแลจะคิดได้มั้ย บางวันเราทะเลาะกับพ่อเพราะเราปกป้องแม่ (เกือบวางมวยกับพ่อแล้วค่ะเราอดทนมาก)  แทบจะทนไม่ไหวถ้าเป็นคนอื่นเราคงตบไปแล้วค่ะ แล้วมาวันหนึ่งกินแต่เหล้าไม่กินข้าวอวกถ่วยเป็นเลือด ก็ไม่พ้นแม่เราที่ต้องพาไปรพ. บอกก่อนนะคะว่าเราทำงานเป็นผู้ช่วยทันตกรรมอยู่รพ.แห่งหนึ่ง ที่แม่พาพ่อไปหาหมอ เราพักเที่ยงแม่โทรมาบอกว่าพาพ่อมาหาหมอเพราะอวก หมอถ่ายลำไส้และตรวจเลือดที่ห้องฉุกเฉิน เราขึ้นไปหาแล้วเราไม่เข้าไปดูพ่อเลยนะคะเราไปหาแม่ถามข่าวคราวแปปเดียวเราก็กลับมาพักทานข้าว อยากถามว่าผิดไหมที่เราทำงานรพ. แต่เราไม่เข้าไปดูพ่อ  คือเราเคลียดมากจนจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้วค่ะ😩

ปล.เรื่องมันยาวนะคะพิมพ์ก็คงพิมพ์ไม่หมดอยากระบายความในใจ