ประโยคที่ว่า 'ไม่ชอบแบบไหน ก็อย่าทำแบบนั้น' คือทุกวันนี้เราเหมือนตรงข้ามกันเลย  ไม่ขอบแบบไหนแต่ดันทำตัวแบบนั้นเอง 
โดยเราลองมาสังเกตตัวเองบ่อบครั้ง เรามีจะมีพฤติกรรมคล้ายพ่อกับย่า คือใช้อารมณ์ ด่าว่า เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ 
ก่อนหน้านี้ช่วงที่เรายังเด็กๆพ่อชอบตบตีกับแฟนใหม่เขาเรื่อยๆ กี่คนๆก็ทะเลาะกัน โดยมีเรากับย่าไปห้ามตลอด บางทีก็ทะเลาะกับย่าเขวี้ยงของ คนเก็บคือ เรา พอมาช่วงเราเริ่มโต เขาเริ่มดีขึ้นไม่มีการตบตี แต่ย่าก็อารมณ์แรงขึ้น เราทำอะไรไม่ถูกใจก็ด่า เอาไปฟ้องคนในครอบครัวคนอื่นๆ คือลูกหลานเขา 
เราเป็นคนดูแล แต่เราไม่มีดีอะไร เคยไล่เราให้ไปผูกคอตาย มันฝังใจมากๆ ไม่อยากคุยกับเขา แต่ก็ทำไม่ได้เพราะต้องดูแลเขา 

อีกอย่างเราไม่ค่อยมีสังคมเพื่อน จะออกไปไหนทำอะไรพ่อคอยถามตลอดว่าจะกลับกี่โมง กลับตอนไหน หรือบางทีพอเริ่มช้าก็จะทักถาม เราเหมือนคนไม่โตสักที ไปไหนกับใครเขาก็อึดอัดเพราะเราต้องรีบกลับ เราไม่รู้พ่อห่วงหรือแค่อยากให้อยู่ในสายตา เราอายุ 22 แล้วปีนี้แต่ไม่เคยได้ใช้ชีวิตของตัวเอง 
แต่คิดแพลนไว้ว่าถ้าได้กลับไปทำงานและชีวิตมั่นคงพอไม่เดือดร้อน จะออกไปอยู่ข้างนอกแทนบ้าน ก็ไม่รู้พ่อจะมีปัญหาอีกไหม 

ที่มาตั้งกระทู้นี้ อยากได้ความคิดเห็นค่ะว่าควรปรับตัวเองยังไงดี เราค่อนข้างอารมณ์ ฉุนเฉียว เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เริ่มใช้คำพูดไม่ค่อยดีกับคนในบ้าน ทำให้มีปัญหาเกิดบ่อยครั้ง แต่มันควบคุมตัวเองยากจริงๆเวลาเกิดสถานการณ์ในขณะนั้น 

(กำลังหาที่รักษาโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ แต่ระหว่างน้นก็ยังควบคุมตัวเองให้ได้ไม่อยากเอาอารมณ์มาทำให้ชีวิตตัวเองพัง และคนรอบข้างรังเกียจหรือไม่อยากคบ)

#แท็กผิดห้องต้องขออภัยนะคะ