คล้ายๆกันมั้งครับ ส่วนผม "แพ้กลางคืน"  ไม่ได้เศร้าและยอมรับความจริงไปนานแล้ว  แต่ก็ต้องยอมรับว่า ในยามที่ฟ้ามืด ผมสลัดความคิดถึงออกไปไม่ได้เลย ... ถ้าพูดถึงเพลง ผมคิดถึงเพลงจากหนังเรื่องสุดท้ายที่ผมเคยตีตั๋วไปดูกับเธอ เพลง"สักวันหนึ่ง" จากเรื่อง "สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก" นานมากแล้วจริงๆ...ทุกวันนี้ก็ไม่ได้ฟังหรอก...บางที วันนี้ผมอาจไม่ได้ต้องการเธอกลับมาแล้วแหละ แต่มันค่อนข้างขัดแย้งตรงที่ "ยังไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง"
... ผมคิดว่า ผมคงรู้ตัวนะ ว่าชีวิตปัจจุบัน สังคม การงานการเงิน อะไรต่างๆในตอนนี้  มีส่วนเป็นอย่างมาก ที่ยังไม่สามารถผลักผมให้เดินออกไปจากจุดนี้ได้...ผมว่าอันที่จริงแล้ว คงเป็นเพราะ "เรา" ยังไม่เจอกับโอกาสใหม่ๆในชีวิตนั่นเอง  โอกาสใหม่ๆ ทั้งทางสังคม งาน เงิน ชีวิตรัก และ อื่นๆ...ซึ่งเอาเข้าจริงๆ ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าจะออกไปแสวงหาโอกาสใหม่ๆ จากไหนดี ในปัจจุบัน .....คืนที่ผมจึงหวังเพียง เบียร์เย็นๆขวดนี้ เสียงเพลงจากลำโพงคู่ใจ เก้าอี้เอนตัวนี้ และลมเย็นๆที่ระเบียง คงจะช่วยทำให้ผมโล่งใจได้บ้าง
....ผมมองเห็นเรื่องนี้  เป็นภาพ ปลาสองตัวแฟนกันในกะละมังเล็กๆ แล้ววันหนึ่งแฟนสาวของปลาตัวนั้นก็ถูกขายออกไป เหลือปลาหนุ่มตัวเดียวลอยวนๆไปวนมาในอ่าง ไม่มีแฟนตัวนั้นแล้ว  มันลอยชนขอบอ่างไปวันๆ ตอนนี้มันกำลังคิดว่าจะลองกระโดดออกไปให้ได้ เผื่อข้างนอกจะเป็นทะเล หรือ อาจมีกะละมังใหม่ตั้งอยู่