ขอคำปลอบใจ หรือ อะไรก็ได้ที่ทำให้เราดีลกับความรู้สึกนี้หน่อยค่ะ


คือจู่ๆเราก็รู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รู้สึกว่าชีวิตที่มีอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่อยากเชื่อว่าสักวันนึงคนที่เรารักต้องจากไป เวลามองหน้าเขาอยู่กับเขาก็มีความสุขนะ แต่พอมาคิดว่า เห้ย นี่ชีวิตจริงๆนะเว้ย ก็จะรู้สึกเศร้าที่วันนึงมันต้องจบลงอะ

พยายามทำอย่างอื่นไม่คิดมาก เหมือนพอใช้ชีวิต ก็จะลืมเรื่องนั้นไป แต่พอกลับมานั่งคิด ก็จะแบบ เห้ย นี่เราใช้ชีวิตจริงๆอยู่นะ สักวันนึงเขาก็ต้องไป วนเป็นแบบนี้จนไม่มีความสุขในการใช้ชีวิตเลย

มันเหมือนแบบ เราไม่ค่อยได้ใส่ใจตัวเอง หรือ สิ่งรอบข้างเหรอยังไงไม่รู้ เหมือนเราไม่อยากยอมรับความจริง เหมือนในหัวเราจะชอบคิดว่ามันเป็นเรื่องไม่จริงหรอก เขาก็ยังอยู่นี่ไง แต่พอเหมือนดึงตัวเองว่า นี่คือชีวิตจริงๆนะ เราก็จะคิดว่าสักวันเขาก็จะหายไปอีก

แล้ววนแบบนี้ ไปเรื่อยๆ จนเหมือนไม่อยากเชื่อความ นี่คือ เราใช้ชีวิตอยู่นะ เราเหมือนเราเป็นคนอื่นอะ ชอบดูเรื่องราวคนอื่น เหมือนเวลาดูหนัง ก็จะชอบคิดว่าเป็นเรื่องคนอื่น จนมาฉุกคิดนี่แหละ ว่านี่คือเรื่องเรานะ

ไม่รู้อะ เราไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย หลายคนอาจมองว่สไร้สาระนะ แต่เราเป็นมาจะ1เดือนแล้วก็ยังไม่หายออกจากหัวสักที แล้วเวลาคิดก็จะเหมือนมีก้อนความเศร้าอยู่กลางใจตลอดเลย ;—;

คือแบบนี้ คือเราไม่ยอมรับความจริงใช่มั้ย หรือเราเป็นคนมองโลกสวยที่คิดว่าทุกอย่างไม่มีวันจบหรืออะไรอะ เราอยากหายคิดมากสักที 🥲🙏🏼  ต้องไปฟังธรรมเหรอหรืออะไร (แต่เราเป็นคริสต์นะ)



*ไม่รู้จะแท็กไรดีค้าบ