ผมมีไรจะถามช่วงนึ่งผมเคยเล่นเกมกับผู้หญิงคนนึ่งต้อนเเรกไม่ได้คิดว่าจะคุยกันจิงจังพอได้คุยก็รู้สึกว่าเขานั้นดีมากดีจนผมคิดว่าผมเหมาะกับการเป็นคนคุยไหมคุยกันไปหลายเดือนผมรู้สึกชอบเขาเลยบอกไปตรงๆเเต่ถึงบอกไปก็ไม่มีวันได้คบเพราะอายุเราห่างกันเกินไปต้อนนั้นผมมีอายุเเค่14ส่วนเขา24ห่างกันมากเราทั้งคู่รู้ว่าเราไม่มีวันคบกันได้เพราะด้วยอายุสถานะผมเลยคุยกับเขาเเค่คนคุยเราคุยกันตลอดเรื่องความรู้สึกเรา2คนชอบกันเเต่มันก็เป็นรักที่เป็นไปไม่ได้คุยกันนานๆจนเรานัดพบเจอกันต้อนเจอเขาครั้งเเรกผมรู้สึกหลงเขาเขาน่ารักทั้งนิสัยเเละรูปร่างเราเดินซื้อของดูหนังระหว่างดูหนังผมกับเขาได้ขอกันจับมือมันรู้สึกเกรงเเต่เป็นความรู้สึกที่ดีหลังจากวันนั้นเราก็ได้นัดกันรอบ2คราวนี้เขานอนบนไหล่ผมรู้สึกดีมากเขินไปหมดเขาเป็นคนสายเปร์ทีไรซื้อให้ผมหมดผมรู้สึกดีนะเเต่ก็รู้สึกไม่ชอบตัวเองที่เป็นผู้ชายดูเเลหรือให้เงินผู้หญิงที่รักไม่ได้เพราะยัฃเป็นนักเรียนส่วนเขามีให้ผมเคยถามเขาให้ขนาดนี้ไม่เสียดายเงินหรอเขาบอกให้เพราะอยากให้ให้เพราะรักเป็นครั้งเเรกที่ผมรู้สึกรักคนๆนึ่งเเบบจิงปกติผมเป็นคนรักคนยากเเต่ไม่ใช่กับคนนี้เราก็คุยกันมาตลอด1ปีเป็นความรู้สึกที่ดีเเต่วันเวลาก็ต้องทำให้เราจากกันเขาโตขึ้นเเละมีเเฟนหนุ่มที่ดูเเลเขาได้ผมรู้มาตลอดว่าผมครอบครองเขาไม่ได้ตลอดชีวิตเเต่ก็ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้ผมรู้นะว่าเขาต้องมีเเฟนซักวันเเต่พอถึงเวลาจิงมันรู้สึกอึดอัดเเละเจ็บพอเขาเริ่มคบกับเเฟนหนุ่มเขาก็หายไปที่ละนิดเขาไม่ว่างเพราะติดงานติดเเฟนผมเข้าใจในธาระหน้าที่ของเขาผมรู้ว่าเขาต้องใช่ชีวิตคู่เเต่มันเร็วเกินไปผมยังไม่พร้อมกับการเสียเขาผมกับเขาหลังจากนั้นก็ไม่ค่อยคุยกันเราก็เลยเริ่มมีปากเสียงกันนิดหน่อยเพราะเรื่องเวลาผมคงเด็กไปเลยดูเอาเเต่ใจเพราะผมต้องกาีให้เขามีเวลามาคุยกันบ้างเเต่เขาก็อ้างเเต่งานผมคิดว่าคนเรามันต้องทำงานจนไม่เคยคืดถึงคนอื่นเลยหรอผมเเค่ต้องการให้เขามาคุยกับผมบ้างซักนิดก็ยังดีเเค่มาคุยกันในสายเเค่10นาทีผมก็ดีใจมากเเล้วเเต่เขาก็ไม่เคนมีเวลาไม่เคยทักไม่เคยจะร่วมวงสนทนากับผมเเละเพื่อนคนอื่นของผมผมเลยได้ไปคุยกับเขาทะเลาะกันจนเขายอมรับว่าเขาเอาเวลาของเราไปให้เเฟนเขาหมดผมนึกไว้เเล้วว่ามันเป็นงี้สุดท้ายงานก็เเค่ข้ออ้างผมอึดอัดจนในสมองมันว่างเปล่ามีเเต่เรื่องเขาผมร้องไห้บ่อยมากไม่ว่าสถานที่ไหนก็เเอบร้องผมมีค่าพอไหมผมถามตัวเองตลอดผมรักเขามากรักจนทำให้ตัวผมเจ็บผมควรทำไงกับความสึกเเบบนี้คับควรปล่อยเขาไปเองหรือหายไปเองดีคับ
ควรทำไงกับความรู้สึกที่ออกไม่ได้
ผมมีไรจะถามช่วงนึ่งผมเคยเล่นเกมกับผู้หญิงคนนึ่งต้อนเเรกไม่ได้คิดว่าจะคุยกันจิงจังพอได้คุยก็รู้สึกว่าเขานั้นดีมากดีจนผมคิดว่าผมเหมาะกับการเป็นคนคุยไหมคุยกันไปหลายเดือนผมรู้สึกชอบเขาเลยบอกไปตรงๆเเต่ถึงบอกไปก็ไม่มีวันได้คบเพราะอายุเราห่างกันเกินไปต้อนนั้นผมมีอายุเเค่14ส่วนเขา24ห่างกันมากเราทั้งคู่รู้ว่าเราไม่มีวันคบกันได้เพราะด้วยอายุสถานะผมเลยคุยกับเขาเเค่คนคุยเราคุยกันตลอดเรื่องความรู้สึกเรา2คนชอบกันเเต่มันก็เป็นรักที่เป็นไปไม่ได้คุยกันนานๆจนเรานัดพบเจอกันต้อนเจอเขาครั้งเเรกผมรู้สึกหลงเขาเขาน่ารักทั้งนิสัยเเละรูปร่างเราเดินซื้อของดูหนังระหว่างดูหนังผมกับเขาได้ขอกันจับมือมันรู้สึกเกรงเเต่เป็นความรู้สึกที่ดีหลังจากวันนั้นเราก็ได้นัดกันรอบ2คราวนี้เขานอนบนไหล่ผมรู้สึกดีมากเขินไปหมดเขาเป็นคนสายเปร์ทีไรซื้อให้ผมหมดผมรู้สึกดีนะเเต่ก็รู้สึกไม่ชอบตัวเองที่เป็นผู้ชายดูเเลหรือให้เงินผู้หญิงที่รักไม่ได้เพราะยัฃเป็นนักเรียนส่วนเขามีให้ผมเคยถามเขาให้ขนาดนี้ไม่เสียดายเงินหรอเขาบอกให้เพราะอยากให้ให้เพราะรักเป็นครั้งเเรกที่ผมรู้สึกรักคนๆนึ่งเเบบจิงปกติผมเป็นคนรักคนยากเเต่ไม่ใช่กับคนนี้เราก็คุยกันมาตลอด1ปีเป็นความรู้สึกที่ดีเเต่วันเวลาก็ต้องทำให้เราจากกันเขาโตขึ้นเเละมีเเฟนหนุ่มที่ดูเเลเขาได้ผมรู้มาตลอดว่าผมครอบครองเขาไม่ได้ตลอดชีวิตเเต่ก็ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้ผมรู้นะว่าเขาต้องมีเเฟนซักวันเเต่พอถึงเวลาจิงมันรู้สึกอึดอัดเเละเจ็บพอเขาเริ่มคบกับเเฟนหนุ่มเขาก็หายไปที่ละนิดเขาไม่ว่างเพราะติดงานติดเเฟนผมเข้าใจในธาระหน้าที่ของเขาผมรู้ว่าเขาต้องใช่ชีวิตคู่เเต่มันเร็วเกินไปผมยังไม่พร้อมกับการเสียเขาผมกับเขาหลังจากนั้นก็ไม่ค่อยคุยกันเราก็เลยเริ่มมีปากเสียงกันนิดหน่อยเพราะเรื่องเวลาผมคงเด็กไปเลยดูเอาเเต่ใจเพราะผมต้องกาีให้เขามีเวลามาคุยกันบ้างเเต่เขาก็อ้างเเต่งานผมคิดว่าคนเรามันต้องทำงานจนไม่เคยคืดถึงคนอื่นเลยหรอผมเเค่ต้องการให้เขามาคุยกับผมบ้างซักนิดก็ยังดีเเค่มาคุยกันในสายเเค่10นาทีผมก็ดีใจมากเเล้วเเต่เขาก็ไม่เคนมีเวลาไม่เคยทักไม่เคยจะร่วมวงสนทนากับผมเเละเพื่อนคนอื่นของผมผมเลยได้ไปคุยกับเขาทะเลาะกันจนเขายอมรับว่าเขาเอาเวลาของเราไปให้เเฟนเขาหมดผมนึกไว้เเล้วว่ามันเป็นงี้สุดท้ายงานก็เเค่ข้ออ้างผมอึดอัดจนในสมองมันว่างเปล่ามีเเต่เรื่องเขาผมร้องไห้บ่อยมากไม่ว่าสถานที่ไหนก็เเอบร้องผมมีค่าพอไหมผมถามตัวเองตลอดผมรักเขามากรักจนทำให้ตัวผมเจ็บผมควรทำไงกับความสึกเเบบนี้คับควรปล่อยเขาไปเองหรือหายไปเองดีคับ