เราคบกับแฟนมา 4 ปีกว่า เราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน แล้วที่บ้านเราก็กดดันมากๆอารมแบบครอบครัวไม่ใช่เชฟโซนเราจึงไม่เลือกที่จะอยู่บ้าน เราเลือกที่จะออกมาอยู่เองสบายใจกว่า เมื่อก่อนเราเป็นคนร้องไห้ง่าย ดาว์นง่าย จนกระทั่งได้มาคบกับแฟน เขาเหมือนเป็นทุกอย่าง เหมือนเป็นพ่อ เป็นเพื่อนสนิทเรา เขาเป็นคนเดียวที่คอยซับพอร์ต คอยเป็นกำลังใจให้เรา คอยช่วยเหลือและให้คำปรึกษาเวลาที่เรามีปัญหา เป็นคนเดียวที่เข้าใจเรา แล้วเราก็มีความสุขมากๆเวลาอยู่กับเขา
เรื่องมีอยู่ว่า แฟนเราสอบติดตำรวจและเพิ่งเข้าไปฝึกเมื่อวันที่ 1 กค 65 นี้ ที่ศูนย์ฝึกของแฟนเราเข้มงวดมาก ห้ามญาติไปเยี่ยม ห้ามใช้โทรศัพท์ และ ไม่มีกลุ่มคอยอัพเดตเรื่องราวประจำวันให้ได้รับรู้ และไม่มีกำหนดการให้กลับบ้าน นั่นทำให้ตั้งแต่วันที่ 1 มาจนถึงวันนี้เป็นเวลา 14 วัน เราไม่ได้คุยกับแฟนเลย และไม่ได้รับรู้ข่าวสารว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม สิ่งที่เรารู้มีเพียงอย่างเดียวคือ เขาจะฝึกในกรม 6 เดือน วันที่ 1 มค 66 เขาจะได้ออกมาแน่นอน เราจึงทำได้เพียงแต่รอไปเรื่อยๆ
ปัญหาอยู่ตรงที่ว่า เราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ตอนนี้หาหมอและกินยารักษาอยู่ แล้วเราก็มีโรคหัวใจ โรคเส้นประสาท โรคเยื่อบุมดลูก ทำให้เราเป็นคนเหนื่อยง่าย อยู่ๆบางทีก็มีอาการจะวูบไป แล้วบางทีก็ดูแลตัวเองไม่ค่อยได้ แต่ทุกโรคเรากำลังรักษาและมียากินประจำ ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาเราอาศัยอยู่กับแฟน 2 คน และ มีสัตว์เลี้ยง 3 ตัว เรานั้นไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พูดได้เลยว่าเพื่อนสนิทของเรามีเพียงคนเดียวก็คือแฟนของเรา นั่นทำให้ตั้งแต่วันที่ 1 มาเรามีอาการคือ เราดิ่ง แบบไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ดิ่งไปหมด แม้กระทั่งกินข้าวหรือเล่นเกมที่เราชอบเราก็จะดาว์นตลอด แล้วเราก็จะเอาแต่ร้องไห้ เราร้องไห้ตลอดเกือบทั้งวัน ไม่ว่าจะหากิจกรรมอะไรทำเราก็จะทำได้ไม่เกิน 1 ชม แล้วเราก็จะรู้สึกดาว์นแล้วก็ร้องไห้ออกมา ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เราเพิ่งจะเรียนจบ อยู่ในช่วงรอสอบเพื่อที่จะเข้าทำงานที่เราอยากทำ ซึ่งกำหนดการสอบคือช่วงกลางปีหน้า ทำให้ตอนนี้เราอยู่ห้องทั้งวัน เราต้องบอกก่อนอีกว่าเราขับรถไม่เป็นทั้งมอไซทั้งรถยนต์ ที่พักเราก็ค่อนข้างเดินทางลำบาก ทำให้เราไม่ออกไปเที่ยวหรือไปกินข้าวข้างนอก แล้วก็ไม่ได้อยากออกไปไหน ปกติเราจะออกไปไหนแฟนจะพาไป เราเลยอยากรอไปกับเขา เพราะถ้าออกไปตอนนี้เราก็ต้องไปคนเดียวแล้วจะเศร้าเลยเลือกอยู่ห้องดีกว่า เมื่อตอน 1-3 วันแรกที่แฟนไปฝึกเราร้องไห้หนักมาก เหมือนรู้สึกจะขาดใจแบบไม่ไหว เราเลยตัดสินใจโทรหาเพื่อนและเล่าเรื่องราวให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็ไม่ค่อยเข้าใจเพราะแต่ละคนตอบแนวเดียวกันว่าสามารถอยู่คนเดียวได้ไม่มีปัญหา แต่เพื่อนๆก็จะช่วยเยียวยาเราคือเพื่อนๆจะมาเล่นเกมด้วย
นั่นทำให้ตารางชีวิตในแต่ละวันของเรา คือ
7.00 - 9.00 น. ตื่นนอน
10.00 -16.00 น.
จะเป็นช่วงที่เราดาว์นและร้องไห้เยอะ เพราะว่าในช่วงเวลานี้เพื่อนๆของเราบางคนเรียน บางคนทำงาน ไม่มีใครว่างสามารถคุยเป็นเพื่อนได้
ส่วนมากในแต่ละวันช่วงนี้เราจะเล่นกับลูกๆดูแลลูก(สัตว์เลี้ยง)
ดูหนัง อ่านหนังสือ เล่นโซเชี่ยล เล่นเกม ทำความสะอาดห้อง แต่ทุกๆกิจกรรมเราจะทำได้แปปๆแล้วอยู่ๆมันก็จะรู้สึกดิ่งแล้วก็ร้องไห้ออกมาพอร้องเสร็จเราก็จะทำกิจกรรมต่อไปละพอร้องอีกเราก็จะทำแบบนี้วนไปเรื่อยๆ
17.00 - 22.00 น. เราจะคอลเล่นเกมกับเพื่อนๆ จะเป็นช่วงที่เราไม่ร้องไห้ แต่ก็ยังมีแอบดาว์นๆอยู่บ้าง
22.00 - 3.00 น. จะเป็นช่วงที่เรากลับมาดิ่งมากๆแล้วก็ร้องไห้อีก เพราะว่าไม่ได้คอลกับเพื่อนๆแล้วเพื่อนๆไปนอนกัน ส่วนมากช่วงนี้เราจะโอ๋ลูกๆเราเข้านอน แล้วก็จะนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆจนง่วงก็นอนปกติเราจะนอนไม่เกิน ตี 3.30 ช่วงนี้ทุกวันเราก็จะร้องไห้ก่อนนอนตลอดเพราะว่าคิดถึงแฟน
เมื่อก่อนเรากับแฟนจะตัวติดกันมาก แบบทำอะไรทำด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกัน ตลอดเวลาที่คบกันมาเราแทบจะไม่เคยห่างกันเลย มาห่างมากๆก็ตั้งแต่ที่เขาไปฝึก ผ่านมา 14 วันแล้ว ช่วงแรกเรานึกว่าเดี๋ยวก็ดีขึ้นแต่ว่าผ่านมา 14 วันเราก็ยังคิดถึงเขามากเหมือนเดิม ยังร้องไห้แล้วก็ดาว์นเหมือนเดิมไม่ดีขึ้นเลย ประกอบกับเรามีปัญหาชีวิตหลายด้าน ที่ผ่านมาแฟนจะคอยให้คำปรึกษาและคอยช่วยแก้ไข แต่พอเขาไปฝึก ทำให้เราต้องฝึกที่จะเข้มแข็งและแก้ปัญหาทุกๆอย่างให้ได้ด้วยตัวเอง ซึ่งตอนนี้เรายังทำไม่ได้ แต่ก็เชื่อว่าสักวันเราจะเข้มแข็งขึ้น ส่วนเพื่อนๆของเรานั้นไม่สามารถเข้ามาช่วยแก้ปัญหาอะไรได้ เราได้ลองเล่าให้เพื่อนๆฟังแล้ว แต่เพื่อนๆไม่สามารถช่วยอะไรได้ ปัญหาเราค่อนข้างใหญ่ เช่นเรื่องครอบครัว เราเลยตัดสินใจว่าจะฝึกแก้ปัญหาด้วยตัวเองและก็เข้มแข็งแล้วก็จะดูแลลูกๆให้ดี ในตอนนี้เราทำได้เพียงอดทนรอ และพยายามที่จะเข้มแข็ง รอวันที่เขาจะฝึกจบออกมา เขาจะได้ภูมิใจว่า เราเองก็สามารถอยู่ได้ดูแลตัวเองและลูกๆได้ดีอย่างที่เขาหวัง เพราะว่าในตอนก่อนที่เขาจะไปฝึกเขาก็เป็นห่วงเรามากกลัวว่าจะอยู่ไม่ได้
เพียงแต่ตอนนี้เรามีปัญหาตรงที่อยู่ๆเราก็ดาว์น อยู่ๆก็ร้องไห้ มันมักจะเป็นแบบนี้เกือบทั้งวัน มันทำให้เรามีอาการเหนื่อย แล้วก็ท้อมาก เหมือนตัวเรายังไม่ชินกับการอยู่คนเดียว
อยู่คนเดียวยังไงให้มีความสุข เราอยู่คนเดียวแล้วดาว์นง่าย ร้องไห้เกือบทั้งวัน
เรื่องมีอยู่ว่า แฟนเราสอบติดตำรวจและเพิ่งเข้าไปฝึกเมื่อวันที่ 1 กค 65 นี้ ที่ศูนย์ฝึกของแฟนเราเข้มงวดมาก ห้ามญาติไปเยี่ยม ห้ามใช้โทรศัพท์ และ ไม่มีกลุ่มคอยอัพเดตเรื่องราวประจำวันให้ได้รับรู้ และไม่มีกำหนดการให้กลับบ้าน นั่นทำให้ตั้งแต่วันที่ 1 มาจนถึงวันนี้เป็นเวลา 14 วัน เราไม่ได้คุยกับแฟนเลย และไม่ได้รับรู้ข่าวสารว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม สิ่งที่เรารู้มีเพียงอย่างเดียวคือ เขาจะฝึกในกรม 6 เดือน วันที่ 1 มค 66 เขาจะได้ออกมาแน่นอน เราจึงทำได้เพียงแต่รอไปเรื่อยๆ
ปัญหาอยู่ตรงที่ว่า เราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ตอนนี้หาหมอและกินยารักษาอยู่ แล้วเราก็มีโรคหัวใจ โรคเส้นประสาท โรคเยื่อบุมดลูก ทำให้เราเป็นคนเหนื่อยง่าย อยู่ๆบางทีก็มีอาการจะวูบไป แล้วบางทีก็ดูแลตัวเองไม่ค่อยได้ แต่ทุกโรคเรากำลังรักษาและมียากินประจำ ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาเราอาศัยอยู่กับแฟน 2 คน และ มีสัตว์เลี้ยง 3 ตัว เรานั้นไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พูดได้เลยว่าเพื่อนสนิทของเรามีเพียงคนเดียวก็คือแฟนของเรา นั่นทำให้ตั้งแต่วันที่ 1 มาเรามีอาการคือ เราดิ่ง แบบไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ดิ่งไปหมด แม้กระทั่งกินข้าวหรือเล่นเกมที่เราชอบเราก็จะดาว์นตลอด แล้วเราก็จะเอาแต่ร้องไห้ เราร้องไห้ตลอดเกือบทั้งวัน ไม่ว่าจะหากิจกรรมอะไรทำเราก็จะทำได้ไม่เกิน 1 ชม แล้วเราก็จะรู้สึกดาว์นแล้วก็ร้องไห้ออกมา ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้เราเพิ่งจะเรียนจบ อยู่ในช่วงรอสอบเพื่อที่จะเข้าทำงานที่เราอยากทำ ซึ่งกำหนดการสอบคือช่วงกลางปีหน้า ทำให้ตอนนี้เราอยู่ห้องทั้งวัน เราต้องบอกก่อนอีกว่าเราขับรถไม่เป็นทั้งมอไซทั้งรถยนต์ ที่พักเราก็ค่อนข้างเดินทางลำบาก ทำให้เราไม่ออกไปเที่ยวหรือไปกินข้าวข้างนอก แล้วก็ไม่ได้อยากออกไปไหน ปกติเราจะออกไปไหนแฟนจะพาไป เราเลยอยากรอไปกับเขา เพราะถ้าออกไปตอนนี้เราก็ต้องไปคนเดียวแล้วจะเศร้าเลยเลือกอยู่ห้องดีกว่า เมื่อตอน 1-3 วันแรกที่แฟนไปฝึกเราร้องไห้หนักมาก เหมือนรู้สึกจะขาดใจแบบไม่ไหว เราเลยตัดสินใจโทรหาเพื่อนและเล่าเรื่องราวให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็ไม่ค่อยเข้าใจเพราะแต่ละคนตอบแนวเดียวกันว่าสามารถอยู่คนเดียวได้ไม่มีปัญหา แต่เพื่อนๆก็จะช่วยเยียวยาเราคือเพื่อนๆจะมาเล่นเกมด้วย
นั่นทำให้ตารางชีวิตในแต่ละวันของเรา คือ
7.00 - 9.00 น. ตื่นนอน
10.00 -16.00 น.
จะเป็นช่วงที่เราดาว์นและร้องไห้เยอะ เพราะว่าในช่วงเวลานี้เพื่อนๆของเราบางคนเรียน บางคนทำงาน ไม่มีใครว่างสามารถคุยเป็นเพื่อนได้
ส่วนมากในแต่ละวันช่วงนี้เราจะเล่นกับลูกๆดูแลลูก(สัตว์เลี้ยง)
ดูหนัง อ่านหนังสือ เล่นโซเชี่ยล เล่นเกม ทำความสะอาดห้อง แต่ทุกๆกิจกรรมเราจะทำได้แปปๆแล้วอยู่ๆมันก็จะรู้สึกดิ่งแล้วก็ร้องไห้ออกมาพอร้องเสร็จเราก็จะทำกิจกรรมต่อไปละพอร้องอีกเราก็จะทำแบบนี้วนไปเรื่อยๆ
17.00 - 22.00 น. เราจะคอลเล่นเกมกับเพื่อนๆ จะเป็นช่วงที่เราไม่ร้องไห้ แต่ก็ยังมีแอบดาว์นๆอยู่บ้าง
22.00 - 3.00 น. จะเป็นช่วงที่เรากลับมาดิ่งมากๆแล้วก็ร้องไห้อีก เพราะว่าไม่ได้คอลกับเพื่อนๆแล้วเพื่อนๆไปนอนกัน ส่วนมากช่วงนี้เราจะโอ๋ลูกๆเราเข้านอน แล้วก็จะนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆจนง่วงก็นอนปกติเราจะนอนไม่เกิน ตี 3.30 ช่วงนี้ทุกวันเราก็จะร้องไห้ก่อนนอนตลอดเพราะว่าคิดถึงแฟน
เมื่อก่อนเรากับแฟนจะตัวติดกันมาก แบบทำอะไรทำด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกัน ตลอดเวลาที่คบกันมาเราแทบจะไม่เคยห่างกันเลย มาห่างมากๆก็ตั้งแต่ที่เขาไปฝึก ผ่านมา 14 วันแล้ว ช่วงแรกเรานึกว่าเดี๋ยวก็ดีขึ้นแต่ว่าผ่านมา 14 วันเราก็ยังคิดถึงเขามากเหมือนเดิม ยังร้องไห้แล้วก็ดาว์นเหมือนเดิมไม่ดีขึ้นเลย ประกอบกับเรามีปัญหาชีวิตหลายด้าน ที่ผ่านมาแฟนจะคอยให้คำปรึกษาและคอยช่วยแก้ไข แต่พอเขาไปฝึก ทำให้เราต้องฝึกที่จะเข้มแข็งและแก้ปัญหาทุกๆอย่างให้ได้ด้วยตัวเอง ซึ่งตอนนี้เรายังทำไม่ได้ แต่ก็เชื่อว่าสักวันเราจะเข้มแข็งขึ้น ส่วนเพื่อนๆของเรานั้นไม่สามารถเข้ามาช่วยแก้ปัญหาอะไรได้ เราได้ลองเล่าให้เพื่อนๆฟังแล้ว แต่เพื่อนๆไม่สามารถช่วยอะไรได้ ปัญหาเราค่อนข้างใหญ่ เช่นเรื่องครอบครัว เราเลยตัดสินใจว่าจะฝึกแก้ปัญหาด้วยตัวเองและก็เข้มแข็งแล้วก็จะดูแลลูกๆให้ดี ในตอนนี้เราทำได้เพียงอดทนรอ และพยายามที่จะเข้มแข็ง รอวันที่เขาจะฝึกจบออกมา เขาจะได้ภูมิใจว่า เราเองก็สามารถอยู่ได้ดูแลตัวเองและลูกๆได้ดีอย่างที่เขาหวัง เพราะว่าในตอนก่อนที่เขาจะไปฝึกเขาก็เป็นห่วงเรามากกลัวว่าจะอยู่ไม่ได้
เพียงแต่ตอนนี้เรามีปัญหาตรงที่อยู่ๆเราก็ดาว์น อยู่ๆก็ร้องไห้ มันมักจะเป็นแบบนี้เกือบทั้งวัน มันทำให้เรามีอาการเหนื่อย แล้วก็ท้อมาก เหมือนตัวเรายังไม่ชินกับการอยู่คนเดียว