เมื่อก่อนตอนเรียนผมก็ไม่ค่อยเชื่อ ไม่ค่อยสนใจอะไรพวกนี้
แต่พอเรียนจบมา มาเริ่มทำงานของตัวเอง โตขึ้นก็เริ่มคิดได้มากขึ้น
มุมมองกว้างขึ้น ก็เริ่มให้เงินพ่อแม่ทุกๆเดือน แต่พ่อไม่รับ 
บอกว่าให้แม่ก็พอ เหมือนๆกัน ซึ่งตอนนั้นก็ให้แม่เดือนละหนึ่งหมื่นบาท
ตอนหลังมาสานงานที่บ้านต่อ ซึ่งเป็นธุรกิจที่พ่อแม่บุกเบิก
ปูพื้นฐานมาให้หมด แค่มาทำต่อ พัฒนาให้มากขึ้น แยกกันไปทำกับน้องๆคนละที่
ก็ให้แม่มากขึ้น กลายเป็นเดือนละสามหมื่นบาท กับน้องๆที่แยกๆไปอีกคนละสองหมื่น
ส่วนค่ากินของพ่อแม่ช่วงสองสามเดือนแรกก็หักจากส่วนกลาง
แต่หลังจากนั้นผมไม่หัก หักจากรายได้ของผมทั้งหมด
เวลาพาพ่อแม่ไปเที่ยวต่างประเทศหรือต่างจังหวัดหรือไปกินข้าวข้างนอก
ก็แย่งกับน้องๆจ่ายไม่เคยเกี่ยงกันเรื่องเงินเลย คือที่บ้านอาจไม่ได้รวย
แต่เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องที่สำคัญเลยเมื่อเทียบกับความสัมพันธ์พี่น้องหรือพ่อแม่ลูก
พ่อแม่มีบ้านหลายหลัง ซึ่งแน่นอนราคาบ้านไม่เท่ากัน ทำเลคนละที่
แต่ไม่เคยแย่งกัน ว่าตรงนี้แพงจะเอาตรงนี้ ไม่มีเลย
ตรงกันข้ามกลับไม่มีใครเรียกร้องว่าจะเอาบ้าน ไปหาที่ใหม่ของตัวเองกันหมด 
ตอนหลังพอผมกับน้องอีกคนมีลูก พ่อแม่ก็ให้เงินจำนวนหนึ่งแก่หลานๆ
คนที่ไม่มีลูกก็ไม่คิดที่จะเรียกร้องว่าพี่ได้ ผมต้องได้บ้าง ทุกคนล้วนเข้าใจ
แถมพ่อแม่พอเห็นเรามีหลานก็บอกไม่ต้องให้แล้ว เงินเดือนที่ให้น่ะเอาเก็บไว้เลี้ยงลูกละกัน
เพราะอายุเยอะแล้ว ไม่รู้จะเอาไปเยอะๆทำไม เค้าจะซื้อของใช้ หรืออยากได้อะไร
ลูกๆก็ซื้อให้หมด โดยหักจากรายได้ตัวเอง ไม่เคยให้ท่านจ่าย แม้ว่าเค้าจะขอออกเองก็ตาม
บางครั้งก็ซื้อไอแพดให้เค้าใช้เล่นเน็ต ดูข่าวตอนว่างๆ แม้เค้าจะไม่ได้บอกให้ซื้อ
เวลามีอะไรแน่นอนผมนึกถึงพ่อแม่ก่อน ส่วนลูกเมียตัวเองทีหลัง เวลาไปเที่ยวยังไงก็ต้องให้
พ่อแม่ได้ไปก่อน ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะการที่เราให้ท่านมากๆ กตัญญูต่อท่านมากๆ หรือเปล่า
ตอนนี้ครอบครัวผมและน้องๆทุกคน ไม่มีใครออกนอกลู่นอกทางเลย
ทุกคนล้วนมีความสุข ไม่เป็นหนี้เป็นสิ้น ไม่ติดการพนัน ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดยา
แต่ละคนมีธุรกิจหน้าที่การงานที่ดีและเป็นไปอย่างราบรื่น แต่ก็ต้องบอกว่าผมเกิดมาโชคดี
ที่มีพ่อแม่ที่ดี ขยัน สู้ชีวิต ตั้งใจทำงานหาเงินเพื่อลูกๆ ส่งเสียให้เรียนด้วยครับ
มีใครคิดแบบผมไหมครับ ว่ายิ่งเราให้ท่านเท่าไร สุดท้ายเราก็ยิ่งได้กลับมาเท่านั้นหรือมากกว่านั้นด้วยซ้ำ