เราอยู่กับสามีเข้าปีที่ 8 ค่ะ มีลูกสาวที่น่ารักด้วยกัน 1 คน อายุ 2 ขวบครึ่งค่ะ ก่อนหน้านี้ก็รักกันดีมาเสมอค่ะ แต่เราสองคนจะมีปัญหาเล็กๆน้อยทะเลาะกันบ่อย ช่วง2ปีหลังมานี้สามีเริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นค่ะ อาจจะเป็นเพราะว่าเราตีกรอบให้เขามากไปบวกกับเขาเครียดกับงาน เราเริ่มเห็นความเปลี่ยนไป แต่ก็ยังดูแลเรากับลูกดีอยู่ เมื่อไม่นานมานี้สามีบอกว่าเบื่อ อยากอยู่คนเดียว คิดทำอะไรคนเดียว ไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วง เราก็ถามเขานะคะ ว่าที่ผ่านมาทำไมถึงทำดีกับเรา เขาบอกว่าเพราะสงสาร ห่วงใยคนที่บ้าน เลยต้องกลับมาดูแล เขาขอเราเป็นเพื่อนค่ะ เราตั้งรับไม่ทัน เพราะเรายังรักเขามาก ในขณะที่เขาคงไม่รักเราแล้ว เราตั้งคำถามมากมายในใจ เราพยายามปรับเปลี่ยนทุกอย่างให้ดีขึ้น เขาก็บอกว่าเราดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะนะคะ แต่เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เรายื้อมาหลายเดือนค่ะ จนอาทิตย์นี้เรายอมถอย ยอมจบเพราะว่าความสุขเขาไม่ใช่เราแล้ว เราก็ไม่อยากให้เขามาทรมานค่ะ ทุกวันนี้ก็คุยกันบ้างเรื่องลูก (เราทำงานคนละจังหวัดค่ะ จะได้มาเจอกันแค่วันหยุด เรื่องมือที่สามไม่มีแน่นอนค่ะ) 
   เราเลยจะมาถามทุกคนว่า คนที่เคยผ่านมา ผ่านกันไปได้ยังไงคะ เราสะดุ้งตื่นกลางคืนทุกวัน ร้องไห้กลางดึกทุกคืน มันทรมานมากจริงๆค่ะ ขอคำแนะนำทีนะคะ เราพยายามเข้มแข็งแล้ว กอดลูกแล้ว แต่ก็ยังร้องไห้ทุกวันค่ะ (เรายังไม่ได้หย่านะคะ เพราะเราเองก็ยังไม่พร้อม และเขาเองก็บอกว่ายังไม่อยากหย่า)