เรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่หนักมากสำหรับใครก็ตามที่อยู่ในสถานการณ์นี้
หลายคนเลือกที่จะเดินออกไป
เพื่อไม่ต้องอยู่กับภาพที่อาจกระตุ้นความรู้สึกในทางลบ

แต่คุณคงมีเหตุผลมากพอที่ทำให้ไม่สามารถละทิ้งไปได้ ซึ่งบางอย่างก็อาจไม่สามารถอธิบายให้คนอื่นเข้าใจหรือเห็นด้วยได้
และก็ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นเข้าใจก็ได้นะ

ถึงแม้จะอยู่ในความเศร้าความเครียดตามที่คุณเล่า
แต่สิ่งที่เห็นได้
คือคุณทั้งคู่มีความพยายามที่จะรักษาความเป็นครอบครัวสำหรับลูกไว้
มีความปรารถนาที่จะไม่ให้ลูกได้รับผลกระทบจากปัญหาความสัมพันธ์ของพ่อแม่
ซึ่งเป็นเรื่องทีทำได้ยากมาก

คุณยังไม่ให้ลูกรับรู้ว่าพ่อแม่หย่ากัน
เข้าใจว่าคงรอเวลาที่เหมาะสม
ซึ่งผมเห็นด้วยว่า
อย่างน้อยเวลาที่เหมาะสม
คือเวลาที่คุณพ้นจากความเศร้าโศกไปแล้ว
คุณสามารถปรับตัว ปรับความรู้สึกให้รับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ระดับหนึ่ง

เพราะถ้าให้ลูกได้รับรู้ในขณะที่คุณยังอ่อนไหว
คุณอาจไม่มีพลังมากพอที่จะรับมือกับปัญหาที่อาจเกิดเพิ่มขึ้นมาได้

ผมไม่รู้ว่าปัญหานี้เกิดขึ้นมานานเท่าไรแล้ว
แต่โดยทั่วไป คนเราใช้เวลาปรับตัวกับสิ่งต่างๆ 3-6 เดือน
และการแยกทาง เป็นเรื่องใหญ่มากๆ
ดังนั้นคงต้องเตรียมใจว่าเราจะต้องใช้เวลาในการจัดการ

ที่พบได้บ่อยคือความคิดสงสัยว่า
ปัญหาที่เกิดเพราะเราเป็นต้นเหตุ
หรือเป็นผู้ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

ทั้งที่จริงปัญหาความสัมพันธ์เป็นเรื่องที่ซับซ้อน
และไม่อาจโทษฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
แต่ควรมองสิ่งที่จะต้องทำต่อไปในอนาคต
มากกว่าคิดวนไปวนมากับเรื่องที่ผ่านมา

ยอมรับว่าการหยุดความคิดความรู้สึกเป็นเรื่องยาก
ยิ่งต้องเห็นหน้าอีกฝ่าย คงอดคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้
ดังนั้น คำแนะนำจึงไม่ใช่ให้หยุดคิด
สิ่งที่ทำได้ คงเพียงให้หากิจกรรมอื่นทดแทน
เพื่อหันเหความคิดความรู้สึกของเรา

ลองคิดเรื่องสิ่งที่จะต้องทำกับลูก
เรื่องงาน เรื่องรายได้ที่เราต้องเตรียมพึ่งพาตนเอง
เรื่องอนาคตสั้นๆ ไม่ต้องคิดไกลมาก

แต่เป็นเรื่องปกติอีกเช่นกัน
ที่เราก็จะแว้บกลับไปคิดเรื่องอดีต
ก็แค่รู้ตัว แล้วไปคิดเรื่องอื่นใหม่
ฝึกไว้ ค่อยๆ ทำ
เวลายังมีอีกมาก

ไม่ได้หวังให้ลืมหรือไม่ให้ทุกข์
แต่หวังให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้ครับ