ผมเป็นคนหนึ่งที่เป็นโรคซึมเศร้ามาหลายปี  ในช่วงแรกที่ผมรักษาโรคซึมเศร้า ตอนนั้นผมมีแฟนคอยให้กำลังใจและคอยรับฟังความรู้สึกของผมตลอด 
เขาเป็นแฟนที่ผมรักและไว้ใจมากที่สุด  ตอนนั้นเขาคือคนเดียวที่ผมกล้าที่จะระบายความรู้สึกของตัวเองให้ฟัง  ผมระบายกับเขาจนเขารู้สึกว่า ผมเป็นคนอ่อนแอ จนทำให้เขาบอกเลิกกับผม  เขาบอกว่า " เราพยายามไม่คิดแบบนั้นพยายามมองข้ามตลอด   เราเบื่อจริงๆ เรื่องราวปัญหาของเธอหนักขนาดเข้มแข็งไม่ได้เลยหรอ เป็นผู้ชายน่ะเว้ย เข้มแข็งให้ได้เหมือนที่พูดบ้างดิ "  ผมพยายามขอคืนดีกับเขา เขาก็ให้โอกาสผมอีกครั้ง หลังจากนั้นผมก็พยายามรักษาตัวเอง ทำตัวเองให้เข้มแข็ง แต่สุดท้ายมันก็ไม่ดีขึ้นเลยโรคซึมเศร้าก็ยังไม่หายสักที จนวันหนึ่งเราทะเลาะกันต่างคนต่างเงียบไม่คุยกันประมาณ 2 อาทิตย์  ผมเลยทักหาเขาง้อเขา แต่เขาไม่กลับมาแล้ว เพราะเขามีคนใหม่แล้ว ครั้งนี้เขาไปโดยไม่บอกเลิกกัน แต่ผมก็ยังง้อเขาต่อไป ทักไปหาบ้างนานๆครั้ง จนผ่านไปเป็นปี ผมก็ยอมปล่อยเขาไปและเก็บความรู้สึกที่มีต่อเขาและปัญหาในชีวิตไว้กับตัวเองคนเดียว 
        ล่าสุดผมมีแฟนใหม่ เมื่อปีที่แล้ว  ผมบอกให้เขารู้ว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า แต่ผมไม่ค่อยระบายรู้สึกให้เขาฟัง เพราะกลัวเขามองว่าผมอ่อนแอ จนเขารู้สึกว่า ผมไม่ค่อยเล่าเรื่องราวของผมให้เขาฟังเลย  จนต่างคนต่างรู้สึกเฉยๆต่อกันก็เลยตัดสินใจเลิกกันด้วยดี 
        หลังจากนั้นผมคิดตลอดหรือว่าเราไม่ควรมีความรัก   เพราะเรายังดูแลตัวเองไม่ได้เลย แล้วจะไปดูแลใครได้  แล้วไอโรคซึมเศร้าเนี่ย ก็ไม่รู้มันจะหายหรือเปล่า  รักษาจนตอนนี้ปล่อยไม่กินยาแล้ว  ร่างกายก็อ่อนแอจิตใจก็อ่อนล้า อนาคตก็ไม่เห็นหนทาง  เมื่อก่อนไม่เคยยอมรับว่า ตัวเองอ่อนแอ  แต่ตอนนี้ยอมรับแล้วว่า เราอ่อนแอจริงๆ เหมือนที่แฟนเก่าเคยพูดไว้  อีกเหตุผลที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรมีความรัก คือ ไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากกับเรา  เพราะเห็นหลายๆคนที่มีแฟนเป็นโรคซึมเศร้า ส่วนใหญ่ต้องเหนื่อย หนักใจ และต้องอดทนมาก   ปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดีดีกว่า 
        สุดท้ายถึงแม้ผมจะรู้สึกไม่ควรค่ากับความรัก แต่ในใจลึกๆมันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเราก็อยากมีความรักดีๆเหมือนคนทั่วไปเหมือนกัน

" คนซึมเศร้า  ก็เหงาเป็น "