ถึงครวญคร่ำอย่างไรคงไร้ค่า
ผู้ใดเล่าจะเยียวยายามทุกข์ถม
เมื่อควันเทียนจางหายกับสายลม
ใครไหนจะชื่นชมในแสงไฟ

เป็นได้เพียงเศษสิ่งที่ทิ้งร่าง
ทอดลงวางให้เธอข้ามความหมองไหม้
เม็ดฝนล้างรอยเลือดอาจเหือดไป
หากรอยแผลภายในไม่เคยเลือน

ลมหนาวยังมิพาพัดมาถึง
กลับเหน็บในคำนึงรำพึงเหมือน
ดาวแสงโรยโหยห่วงเจ้าดวงเดือน
อีกนานไหมจะกลับเยือนเพื่อนอีกครา