ตามหัวข้อเลยค่ะ
ตอนนี้เราพึ่งเรื่มกลับมาทำงานได้3เดือนแล้ว ย้อนนิดนึงค่ะ
เรารักษาตัวอยู่เกือบปีได้ หลังจากแฟนเราเสียชีวิต ตอนนี้หยุดยาแล้วค่ะ
เรารู้สึกเหนื่อย กับการคุยกับใคร ไปทำงานมันต้องคุย ตามงาน ถามงาน ตอบหัวหน้า ตามงานลูกน้อง เราไม่เคยเล่าเรื่องที่เราต้องเจอมานี้กับใครเพราะไม่อยากให้ใครมาสงสารหรือสมเพสเรา
พอพักกลางวัน เราต้องแอบไปเข้าห้องน้ำ หรือหาที่เงียบๆ อยู่คนเดียว บางทีมันก็ร้องไห้ออกมาเลย อึดอัด มันเหนื่อยที่ต้องยิ้ม ต้องทักทาย ถามไถ่อะไรใคร โตๆกันแล้ว หน้าที่ก็รู้ๆอยู่
เราเหมือนเราหาความสุขไม่เจอเลย
เราท้อ เราต้องการอะไรที่มันฮีลใจเราได้ แต่ไม่มีเลย
งานที่เราทำอยู่มันตรงที่เราจบมา และเราก็เดินทางนี้มาตลอด
แต่มันไม่ใช่ที่สุดสำหรับเรา แต่เราก็ไม่รู้ว่าอยากทำอะไร
มีใครเคยเป็นโรคนี้ไหม
ช่วยให้คำแนะนำเราที
บางที เราก็ไม่ได้อยากอยู่ แต่ก็ไม่ได้อยากจะไป
เราแค่ไม่อยากเหนื่อยแบบนี้อีกแล้ว ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว
ไม่อยากเห็นใครจากไปอีกแล้ว
ความพยายามไม่มีความหมายเลย
ช่วยเราที 😢
ไม่ได้อยากอยู่ แต่ก็ไม่ได้อยากจะไป
ตอนนี้เราพึ่งเรื่มกลับมาทำงานได้3เดือนแล้ว ย้อนนิดนึงค่ะ
เรารักษาตัวอยู่เกือบปีได้ หลังจากแฟนเราเสียชีวิต ตอนนี้หยุดยาแล้วค่ะ
เรารู้สึกเหนื่อย กับการคุยกับใคร ไปทำงานมันต้องคุย ตามงาน ถามงาน ตอบหัวหน้า ตามงานลูกน้อง เราไม่เคยเล่าเรื่องที่เราต้องเจอมานี้กับใครเพราะไม่อยากให้ใครมาสงสารหรือสมเพสเรา
พอพักกลางวัน เราต้องแอบไปเข้าห้องน้ำ หรือหาที่เงียบๆ อยู่คนเดียว บางทีมันก็ร้องไห้ออกมาเลย อึดอัด มันเหนื่อยที่ต้องยิ้ม ต้องทักทาย ถามไถ่อะไรใคร โตๆกันแล้ว หน้าที่ก็รู้ๆอยู่
เราเหมือนเราหาความสุขไม่เจอเลย
เราท้อ เราต้องการอะไรที่มันฮีลใจเราได้ แต่ไม่มีเลย
งานที่เราทำอยู่มันตรงที่เราจบมา และเราก็เดินทางนี้มาตลอด
แต่มันไม่ใช่ที่สุดสำหรับเรา แต่เราก็ไม่รู้ว่าอยากทำอะไร
มีใครเคยเป็นโรคนี้ไหม
ช่วยให้คำแนะนำเราที
บางที เราก็ไม่ได้อยากอยู่ แต่ก็ไม่ได้อยากจะไป
เราแค่ไม่อยากเหนื่อยแบบนี้อีกแล้ว ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว
ไม่อยากเห็นใครจากไปอีกแล้ว
ความพยายามไม่มีความหมายเลย