เรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ เราเคยเป็นคนตลกตั้งแต่
 ป.1-ป.4 แต่การเป็นคนตลก มันมาพร้อมกับนิสัยเสียของเราด้วยค่ะ ป.5เราเลยไม่มีเพื่อนสักคน และจุดตรงนั้นแหละค่ะเป็นจุดเปลี่ยนนิสัยเราไปเลย พอมาป.6 เรากลับมามีเพื่อนเหมือนเดิมค่ะ แต่กลายเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด แล้วมา ม.1-ม.3 เรากลายเป็นคนไม่มั่นใจตัวเอง + เงียบไม่พูดหนักกว่าเดิม+โรคซึมเส้าแบบหม่นหมองๆ จากนั้นมาต่อปวช.1 ดีนะคะตอนนั้นเรียนออนไลน์ แต่มีภาวะ หัวสั่นตอนถ่ายรูปกลายเป็นโรคกลัวสังคม+ซึมเส้า จึงทำให้เงียบ พอมาปวช.2 คือปัจจุบัน วิลัยเปิด เราไปเรียนวันแรก ก็มีเพื่อนที่เจอกันทางออนไลน์มาทักมาสนใจ แต่พอรู้ว่าเราเป็นคนเงียบๆ ก็เริ่มไม่ค่อยมีเพื่อนสนใจ โดนเมินตอนพูด เหมือนคำพูดเราไม่สำคัญจะตอบก็ได้ไม่ตอบก็ได้ และคนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์ ก็ชอบมองมาที่เรา เราก็อายที่เพื่อนไม่ตอบ คือทั้งกลุ่มก็เงียบกริบไม่พูดไรตอบสักคน พอเรียนเสร็จเราจึงไม่ค่อยอยากอยู่วิลัยหรือไปไหนกับเพื่อน จึงชอบกลับบ้าน ก็โดนแซว ว่าเป็นคนติดบ้าน เพื่อนคนนึงมันก็ยกประเด็นเรามาพูดว่าไม่ชอบไปไหนกลับเพื่อน ติดบ้านและเพื่อนคนข้างๆก็มองมาที่เราและไม่พูดอะไร มันทำให้เราคิดว่า เราเหมือนคนมีปัญหา แกะดำในกลุ่มคนปกติที่ไปเที่ยวตามภาษาวัยรุ่น แต่เรากลับทำตัวตรงข้าม  ใครมีภาวะแบบเราบ้างคะ😩