คนอื่นเห็นว่าผมเป็นคนติดดิน คุยง่าย ยิ่มง่าย ร่าเริง ใคร ๆ ก็มักเห็นผมยิ้มและเล่นมุกตลกอยู่เสมอ

ชีวิตปกติคือมีการมีงานทำ มีเพื่อนฝูงหลายกลุ่ม ไม่มีปัญหาบาดหมางกับใคร หลายคนชอบเข้าหาและขอคำปรึกษา

แต่ที่จริงแล้ว ท่าทางที่เป็นมิตรมัน ขี้คุยมันแค่เอาไว้ป้องกัน ไม่ให้คนอื่นเข้ามาขุดเรื่องส่วนตัวของผมครับ

ไม่อยากให้อีกฝั่งเห็นปมในใจหรืออะไรทั้งนั้น แม้แต่เพื่อนที่สนิทกันมาหลายปีก็ยังไม่รู้การมีอยู่ของปมนี้เลย

.

.

ความเป็นจริง ผมมีปัญหาเรื่องการเปิดใจให้คนอื่นครับ ไว้ใจคนอื่นยาก รักคนอื่นยาก
 
อาจเป็นเพราะ domestic violence ในวัยเด็กด้วย เลยทำให้เป็นผมที่ทำให้กลัวที่จะเปิดใจ

อยากรู้ว่าอาการนี้รักษาหายได้ไหมครับ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว อยากให้ใครสักคนเข้ามาในใจบ้าง

แต่พอรู้จักเขามาถึงช่วงเวลาหนึ่ง ไม่ว่าคนนั้นจะดีแค่ไหน ใจผมมันจะผลักไสออกไป โดยไม่มีสาเหตุ

คล้าย ๆ กับว่ายิ่งใกล้ยิ่งกลัว ยิ่งรักยิ่งห่าง อะไรประมาณนั้นน่ะครับ 

.

.

ที่จริงผมอยากสร้างครอบครัวที่มีความสุข มีลูก แล้วเลี้ยงลูกให้ดี ให้เติบโตแบบมีคุณภาพ

ไม่ให้เจอแบบที่ผมเจอ ถือว่าเป็นเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายของผมในวัยเด็ก และเป็นการเยียวยาปมในใจผมด้วย

แต่ตอนนี้ ผมเจออุปสรรคที่ยิ่งใหญ๋ที่สุดคือการผลักไสคนที่จะเข้ามา โอกาสสร้างครอบครัวเลยแทบจะไม่มี

 ไม่ทราบว่าอันนี้เป็นอาการทางจิตหรือเปล่าครับ แล้วมีโอกาสรักษาให้หายได้ไหมครับ